2.303 Nieuwe Maan en mijn vaders stem

 Ja, mijn schrijfsel over Internationale Vrouwendag ligt nog te sudderen. 8 maart was het.

Nee, ik zie het als altijd Vrouwendag, Mensendag. Sprak er met mijn dochter over. Ze vroeg door de phone:” wat schrijf je dan?” Ik las het voor. Over haar had ik ook geschreven en over mijn vroegere vrouwenzelf.

We schrapten het.

Daar denk ik nog steeds over na ...

Is het een loslaten? Dat schrappen van zaken die mij vreselijk naar raakten in het verleden en die deels nog doorwerken? Misschien wel, misschien niet. Alles op zijn tijd. In ieder geval kies ik ervoor om het geenszins te bagatelliseren.

Nieuwe Maan, nieuwe cyclus,  nieuw begin. Loslaten dat wat was. Opnieuw beginnen. Leven. 

Lef  hebben. Het stukje over Internationale Vrouwendag mag vanuit mijn intuïtie komen samen met oude vrouwenleed. Alles op zijn tijd. Ik laat los, ik ruim op, ik verscheur, ik sorteer, ik verplaats, ik geef door, ik geef weg. Vind brieven, veel brieven, ook van mijn vader. Aaah op die dag  dacht ik: “op twee mensen na in mijn leven schrijft niemand meer handgeschreven brieven” ontdekte ik een bericht met oproep tot brievenschrijver. Per e-mail of met pen op papier via www.schrijvennaardetoekomst.nl  waar je gekoppeld wordt aan een nog onbekende briefpartner. Ik heb mij opgegeven. Zo spannend en zo eng. Ik blijf door mijn stresssyndroom heenademen  en accepteer dat ik een schijtlijster ben. Ben ik dat? Het ís spannend. Echter, wat is het verschil met hier schrijven en een brief? Hm. Hier houd ik mij toch in. In een brief is het gauw schrijf maar raak, hoewel dát gevoel nu aan het wegebben is. 

Ondertussen ga ik gestaag verder met opruimen. Vandaag de duurzame bouwdoos voor het houten speelgoedchalet die nog van mijn op dertig jarige leeftijd om het leven gekomen broer is geweest. Ik geef door. Zo jammer dat er geen kringloopwinkel of rommelmarkt open is. Verder  maar weer, verder met opruimen. Oude spullen van mijn werk verscheurd. Ah, mijn vader vond álles historisch. 

 Maar ja, ik wil het mijn kinderen niet aandoen om zoveel- als ik de geest geef- op te ruimen. Schriften vol ellende en vreugde ten tijde van mijn jaren in de Thuiszorg. De declaratieformulieren, ik verscheurde ze. Nooit meer uren bij elkaar hoeven te sprokkelen. Alleen sommige bijzondere werkverhalen heb ik bewaard. Toch was het een goede tijd. Maar ja, mijn stresssyndroom vierde vaak hoogtij als ik een  dienst had waardoor ik naar een onbekende in the middle of  nowhere moest. Als ik er was dan was alles ok. Ik deed mijn werk goed en vanuit mijn hart. Loslaten, ook die periode. Echter, het heeft mij gevormd. Goede herinneringen aan de vele cliënten/ patiënten. Tot  aan mijn pension met een o uren contract gewerkt, zwaar want je kunt zeggen wat je wilt maar de huur moét betaalt worden en er moet brood op de plank. Mijn dochter was toen nog thuis. 

En nu? In de stilte van de late avond voel ik mij rustig, maar toch stuitert het  in mij. Heb zoveel opgeruimd. 

Laatst nog, een stapel schoenendozen met negatieven en schoenendozen met muziek cassette bandjes heb ik verplaatst naar de voorzolder. Mijn atelier is te vol. Owww. Ik mag niet meer schilderen van mijzelf - terwijl ik erge behoefte heb- totdat ik weer eens mijn schilderplek heb aangepakt en het een en ander weg heb gedaan. Tegenwoordig schilder ik over eerder beschilderde doeken heen. 

Twee schoenendozen met muziekcassette bandjes, waarvan ik vaststelde dat er één verdwenen is. Waar oh waar zijn ze? Maar ja, mijn oude slecht werkende cassette recorder heb ik net voor de lockdown van een jaar geleden nog door kunnen geven. In de schoenendozen zaten oa bandjes in met de stemmen van mijn overlenden ouders en mijn overleden broer. Iets tastbaars. Iets voelbaars.

 In de Stilte probeer ik mij hun stemmen te herinneren. Ik zal ze niet meer horen of wel? 

Een mooi lief mens bood aan de tapes te digitaliseren en ik zond hem het enige bandje van één van mijn ouders - mijn vader- dat ik gisteren nog kon vinden. Een heel gek gevoel was het om Papa’s stem in een envelop op de post te doen. Zijn handschrift heeft zijn energie. Dát is hij. Zijn handschrift leeft of is het slechts een herinnering. Slechts? Maar de stem. Ja, een handschrift heeft eveneens een stem. Nu ook schrijf ik met mijn innerlijke stem. Een verbale stem is andere koek. Een andere dimensie. 

De laatste keer dat mijn vader en ik met elkaar spraken was de avond voor zijn plotselinge overlijden. 

Zijn speciale naam voor mij hoorde ik voor het laatst. Zijn: hou je goed. Daarmee sloot hij gesprekken en brieven af. Sindsdien is Papa’s stem stil. Zijn lichaam is niet meer. Zijn as is verstrooid. Doch de tape met zijn stem wordt gedigitaliseerd door de mooie mens die het aanbood te doen. Ik besef nu hoezeer ik Papa mis. Altijd al. Mijn vader deed naar beste kunnen. Hij was een topvader en zijn brieven waren hem. Altijd met minuscule tekeningetjes. Met zijn humor. Het zou mij ergens niet verbazen als op die tape niet zijn stem staat en dat er een ander bandje in het doosje zat. Het zal toch niet? De ochtend van zijn overlijden was dat ook echt papa achtig zoals dat ging en dat ik in mijn hoofd zijn stem hoorde die zei: onthoud dat  humor de smeerolie van het leven is waarna de téléphone ging en ik te horen kreeg dat hij was overleden. ik schreef er al eens over in mijn Blogspot. Of was het in mijn vorige?

Zachte muziek danst door de kamer. Heerluck de rust die er nu heerst in en om mij heen. 

Over een paar dagen hoor ik mijn vaders stem weer (of niet😅 , áls het bandje niet in dit doosje zat) wellicht ook die van mijn moeder? Op dit moment ik mij nog nooit zo sterk hun dochter gevoeld. Ze leven voort in mij. Hun kwaliteiten en sommige tekortkomingen hebben zich vermengd met mijn talenten en ik maak er maar een rommelig, warrig zooitje van? Soms wel, maar ik maak mijn  keuzes. 

Binnenkort hoop ik mijn vaders stem te mogen horen. Van ver over de dood heen. Wat een wonder is techniek. Momentopnames uit het verleden. Jaren ‘70 of ‘80? Mijn hart krampt opeens van verdriet en van warmte tegelijkertijd. Hart gevormd in mijn moeders buik dankzij een minuscuul zaadje en eitje. Wat een wonder is het menselijk leven. Het voortbestaan. Het doorgeven. Perpetue mobile van de harteklop. Generatie na generatie na generatie. Met mijn twee zussen vormen wij nu de oudste generatie van onze familie.

In gedachten zie ik mijn ouders, broer en zovelen dierbaren die overleden in de kamer op de bank zitten. Volle boel.

Alleen mijn vader is ooit in dit huis geweest. 

Binnenkort hoor ik zijn stem. Een levende herinnering in het hier en nu.

Ik mis mijn ouders en broer. Sterk hun voel ik  hun aanwezigheid. Echter, toch zijn ze niet meer. 

Het is Nieuwe Maan.

2.220 Joy

Vanmorgen liep ik naar de Mobiele  Milieu straat. Van alles heb ik bij mij in de grote tas die aan de rollator hangt. Van oude verf, latjes van een lattenbodem waarvan ik al een jaar denk ‘daar ga ik iets van maken’ ( nee dus, nog steeds niets al prentte mijn vader mij in dat een mens alles moet bewaren omdat je nooit weet wat voor tijden er komen, oorlog of andere tekorten. Ja, Pap, je hebt gelijk. Ik begrijp het en tegelijkertijd kun je ook veel voor kunstgebruiken. Maar ook ...veel)  hard plastic, kapotte huishoudelijker spullen tot batterijen. Dank dat jullie er waren. Bij mijn kapotgelopen  wandelsneakers aarzel ik. Dag schoenen. Dank je wel. Jullie zijn nog uit het lopen zonder rollator tijd. Wat liepen jullie tof.Toch maar in de kledingbak?  Moeilijk. Een ander heeft er niets aan. 

Met de lege grote boodschappentas loop ik weg van de mobiele milieustraat. Dag mijnheer.

2.173 Een zonovergoten zondag aan het begin van de herfst

Dag en nacht even lang. In balans zijn. Happy Zonnewende. 

Inademen en uitademen in gelijke tellen. 

Balans.

Hier en NU.

2.145 Loslaten is mijn gevoel accepteren

De moeder heeft zich er haar  gedachten op dol gedraaid, ze kan haar kop erover breken maar ze zal net als dat haar ouders vroeger niet wisten wat zij dacht, voelde en meemaakte, dit evenmin van haar kinderen weten. Dat is hun privé.  Als ze iets vertellen voelt ze zich vereerd voor hun vertrouwen. Oké, ze is een Hooggevoelige , ze voelt aan. Maar met je kinderen kan het toch ontaarden in een invullen. Zij die zo’n hekel aan aannames en invullen heeft, is zich er nu bewust van dat door haar eigen warrigheid de laatste tijd, ze deels invulde in plaats van in te voelen, aanvoelen.

2.54 Winterzonnewende

Het is de kortste dag van het jaar, regen slaat tegen de ruiten terwijl de wind door een kier de slaapkamer binnentocht. Vandaag cocoont zij. Vandaag keert zij terug naar binnen zonder geïnterrumpeerd te worden door wat of wie dan ook. 

Geen gepraat. Geen discussies. Geen stress. 

2.47 Opgeruimd

Jawel, ik heb zowaar mijn zolder opgeruimd. 

Zoveel heb ik weggedaan, hoppa neem maar mee. 

Mijn atelier heb ik ook opgeruimd. ‘De ziel is eruit’ merkte een vriendin op.’Te netjes.’

2.44 3) Opruimen, doorgeven en loslaten

In de opruim en doorgeef modus zijn. Aan mensen vragen, ‘wil je dit en dat?’ ‘ja, dat wil ik graag. ’ Dag en tijd afgesproken. Aan weer anderen vragen en men reageert nog niet dus aan weer een ander vragen’ wil je dit of dat hebben?.’ Ja dus. Tijd afgesproken.. Doch het wordt afgezegd. Een ander zegt ook af. Weer een ander eveneens. Drie verhuizen naar de maandag, komen dan ik weet niet meer wanneer ik weet niet meer wat ophalen. Maandag wordt ook een vriendin geopereerd. Mijn oude hersenen overzien het niet meer. Ik klim wederom naar de zolder. Ik kijk rond en denk: nu ga ik de verwarmingsman voorgoed afbellen. De verwarming deed het vanmorgen. Even later weer niet. Om gek van te worden. Ik krijg het er warm van. 

Welles, nietes. Het is Mercurius retrograde. Dochter wil nog steeds dit en dat naar de Kringloop brengen.

2.39 Opladen

Stressvolle dagen door tot op het bot te voelen: kleine kinderen, kleine zorgen en grote kinderen, grote zorgen. De Calm app kon er niet tegenop. Vandaag wel. Na een een goede nachtrust- helaas  weer met behulp van een pammetje -werd ik anders wakker. Ik kan weer mijn gedachten kiezen met mijn tot rust gekomen brein na overprikkeld, ultra verdrietig en bezorgd te zijn geweest door een diversiteit aan informatie, meningen én gevoed door andermans en mijn verbeelding. 

2.38 Veelheid loslaten

Ben ik iemand die tegen een ander of mijzelf zegt: je bent te oud voor dit of dat? Nee. Het hangt van je geest af en van je fysieke gestel of je iets kunt behappen of ... wilt. Nu wíl ik mijn e- mail box leegkrijgen. Tot gisteren had ik tegen de 1000  o n g e le z e n berichten. 

2.22 Het bamboekralengordijn.

Zondagochtend, de zon schijnt volop in deze herfstig ruikende morgen. De herfst staat voor loslaten en oogsten wat je letterlijk en figuurlijk gezaaid hebt. In ieder geval heeft het kleine appelboompje vrucht gedragen. Vijf appels in totaal. Één hangt er nog. Vier zijn onderdeel van mijn lichaam geworden. Ook in die ene overgeblevene huizen pitten vol pit die eveneens een appelboom kunnen worden. Is het geen wonder van een geschenk? Als we ons niet meer kunnen verwonderen om alle wonderen die er zijn dan is dat een voorbij gaan aan deze realiteit. Ze kan blij en dankbaar  maken.

2.21 Optimisme

Dag tuin in zomeropmaak. Dank je wel dat je er wederom als een weelderige dame in kleurrijke kleding was😍.

Ondanks de hitte groeide en bloeide je al werd de grond droger.  Gelukkig mocht er gesproeid worden, ondanks beginnend watertekort.

Wat was je mooi, Tuin. Je hortensia’s, de hanging baskets-in de boom die ooit een paastak was- waren een en al weelderige fleurigheid. Het kleine appelboompje toverde haar eerste mini appels te voorschijn. Vijf zijn er geboren en vier hebben al losgelaten. Straks ga ik er eentje bewust savoureren. Moge ik mij keer op keer weer kunnen verwonderen. De mussen, duiven, bijen, hommels, wespen die kwamen drinken, zich veilig wisten ondanks poezebeest. Het geeft mij een warm gevoel in het hart.

Voor zoveel was en ben ik dankbaar. Ik houd van de zomer, ondanks dat de crisis van het klimaat het zoveel warmer maakt dan ons oorspronkelijk klimaat was. Bestaat oorspronkelijkheid? Alles is toch steeds aan verandering onderhevig?