2:340 Herfstweer

 Regenjack, lage kaplaarzen en ook nog mijn regenponcho aan,

toch mijn haar los in de wind.

Blaadjes dwarrelen door de lucht

vallen neer en vormen een tapijt aan herfstinten in het groene gras.

Regenjack, regenlaarzen en ook nog een regenponcho aan

toch mijn haar los in de wind. Ik leef,

ik leef, ik voel mij een en al leven.

Woei, waai, wind door mijn haar. Blij is het kind.

Het hoost , dan kalmeert de bui en de zon breekt stralend door de bewolkte lucht,

net als de volle maan gisterenavond, is het alsof de wolken opzij geduwd worden,

zon en maan

vullen elkaar aan

Volle zon en volle maan.

De lucht is bezwangert van aardegeuren, onomschrijfbaar. 

Regendruppels als briljantjes

kleurrijk als door mensen vergoten tranen.

Over de akkers heen zie ik een kwart regenboog

zomaar in een wolk.

Mijn phototoestel pakt het niet. Voorbij is het moment,

voor altijd een herinnering.

Een rondje dorp, ik ontmoet vier mensen . 

We groeten elkaar blijmoedig.

Hij doet mij aan zingen denken,

neuriënd loop ik verder. 

Zij laat snel tussen de buien door haar hond uit.

Een echtpaar,van Syrische afkomst,

zit trots voor hun huis in hun pas aangeschafte auto. 

We glimlachen naar elkaar. Ik zwaai, ze zwaaien terug.

Hij doet een raampje open. 

We begroeten elkaar, ik bewonder de auto.

We vragen: gaat het goed met u?.

We zeggen: ja, terwijl we in en achter elkaars ogen kijken

waar we elkaars levens zien.

Onomschrijfbaar is hun ver-leed, even dichtbij.

Luchtig: Da- hag fijne dag. 

Het blijft even droog. De wind blaast wolkenpartijen

in wonderschone formaties waar het kind in mij van alles in ziet,

bijna struikelt dit mens over een tak.

Thuisgekomen begroet ik het huis en mijn poezebeestje

dankbaar voor deze beschutte plek. 

Warme chocolademelk

en mijn tablet nestel ik mij op de bank, 

terwijl de regen wederom in een

hogere versnelling gaat en steeds harder  tegen de ramen roffelt

beweegt mijn poezebeest zich sluipend door de kamer. De oren gespitst.

Het rommelt in de verte. Even is er onweer, dan trekt het weg.

Al heb ik een haat liefde verhouding met de herfstmaanden 

onder andere door het

tekort aan daglicht, het te weinig zon. Dan toch

is het weer weer wat het is.

Dankbaar voor de woning. 

Dankbaar dat ik  lampen en kaarsen heb die ik  kan aansteken,

Dankbaar voor de cv die ik op lage stand heb staan

doch af en toe op even een uur wat hoger. Lekkere warme kleding en kamer

Dankbaar voor de warmte.

Dankbaar dat ik

het gezellig weet te maken 

in mijzelf

en 

In huis.

Dankbaar dat dankbaar zijn als een opkikker medicijn voelt.

Ik zie en voel mijn zegeningen.

( bovenste foto) De volle maan van gisterenavond leek de wolken opzij te duwen, of de wolken gingen voor haar opzij, net als daarnet voor de zon. ( middelste foto)

2.176 Elkaar waard zijn?

Deels heeft het niet lekker in haar vel zitten met haar moeizame lopen te maken. Deels ook met het feit dat de dagen in huis meer zijn dan de dagen buiten. De ongedwongen praatjes met de wederzijdse buren- ieder relaxed zitten aan éen kant van de schutting- zonder bij elkaar op bezoek te hoeven gaan, zijn voorbij. De warmte ook.

2.173 Een zonovergoten zondag aan het begin van de herfst

Dag en nacht even lang. In balans zijn. Happy Zonnewende. 

Inademen en uitademen in gelijke tellen. 

Balans.

Hier en NU.

2.28 Op nazomerse oktoberdag

Met een mouwloos shirt naar de bakker. Een vest mee. Voor de zekerheid.

Door het  groene hart van het dorp- waar de speeltuin is- spreken kinderen mij aan en we babbelen even over het hoe en waarom van mijn wandelstok. Dan loop ik verder:’ hallo bomen, met jullie prachtige groene bladerdak.’ Dag na dag transformeren ze van kleur. Warm rood begint de boventoon te vieren.

2.24 Verdriet

Achteloos uitgesproken woorden, als een hand met tentakels  

nonchalant mijn borst binnendringend om als een niet fysieke boxer mijn hart vast te pakken en vol te raken met een niet fysieke energieke stomp vol pijnlijk ondoordachte vrijheid van meningsuiting.

Onverwoordbare getergde smart welt wederom in mij op als een zoute rivier, omhoogstromend van mijn hart naar mijn ogen. 

Gelukkig kan en mag ik huilen van mijzelf.

Gelukkig dat ik mijn levenstranen, vooral in herfsttijd, kán wenen.

Daar is niets mis mee, al respecteren velen hun eigen

 en andermans tranen niet. 

Waarom huil je?

Waarom heb je verdriet? Waarom ben je zo moe?

Indien ik de verbale woorden had dan deed ik dat.

Stil zijn is ont-moeten.

Het is een opeenstapeling van druppels.

Bagateliseren? Toch weer? Er zijn ergere dingen.

De herfst heeft meer dan ooit zijn entree gemaakt.

Wat voor droom heb je nog?

Wat zijn je talenten? Je kwaliteiten.

Droom alsjeblieft een mooie droom.

Droom met anderen mee.

2.22 Het bamboekralengordijn.

Zondagochtend, de zon schijnt volop in deze herfstig ruikende morgen. De herfst staat voor loslaten en oogsten wat je letterlijk en figuurlijk gezaaid hebt. In ieder geval heeft het kleine appelboompje vrucht gedragen. Vijf appels in totaal. Één hangt er nog. Vier zijn onderdeel van mijn lichaam geworden. Ook in die ene overgeblevene huizen pitten vol pit die eveneens een appelboom kunnen worden. Is het geen wonder van een geschenk? Als we ons niet meer kunnen verwonderen om alle wonderen die er zijn dan is dat een voorbij gaan aan deze realiteit. Ze kan blij en dankbaar  maken.

2.21 Optimisme

Dag tuin in zomeropmaak. Dank je wel dat je er wederom als een weelderige dame in kleurrijke kleding was😍.

Ondanks de hitte groeide en bloeide je al werd de grond droger.  Gelukkig mocht er gesproeid worden, ondanks beginnend watertekort.

Wat was je mooi, Tuin. Je hortensia’s, de hanging baskets-in de boom die ooit een paastak was- waren een en al weelderige fleurigheid. Het kleine appelboompje toverde haar eerste mini appels te voorschijn. Vijf zijn er geboren en vier hebben al losgelaten. Straks ga ik er eentje bewust savoureren. Moge ik mij keer op keer weer kunnen verwonderen. De mussen, duiven, bijen, hommels, wespen die kwamen drinken, zich veilig wisten ondanks poezebeest. Het geeft mij een warm gevoel in het hart.

Voor zoveel was en ben ik dankbaar. Ik houd van de zomer, ondanks dat de crisis van het klimaat het zoveel warmer maakt dan ons oorspronkelijk klimaat was. Bestaat oorspronkelijkheid? Alles is toch steeds aan verandering onderhevig?