2.246 Een baby huilt

In een huis verderop huilt een pasgeboren baby. Het is in een grote wereld terecht gekomen waar je op vele  schermen alles te weten kunt komen wat er zich elders afspeelt. 

Die grote wereld is klein geworden.

Geëvolueerd? 

Rustig maar, baby. Ga maar lekker slapen. Mijn gedachten gaan naar mijn kinderen toen ze mini waren. Ook gaan mijn gedachten gaan naar álle nieuwe  aardebewoners. Naar alle  pasgeborenen  waar dan ook ter wereld. Moge ze elkaar het licht in de ogen gunnen. 

Over 10 jaar zijn ze tieners, over 20  twintigers, over 30 dertigers en over 40 jaar veertigers. Over 50 jaar vijftigers en over meer dan 70 jaar zitten ze wellicht net als ik hopelijk in een groene tuin( of ...op Mars? ) trachten bij te komen van wat er via de Media binnenkomt.

2.211 Voor mensen opkomen.

Namen, zoveel namen. 102.000 namen. Ik schaam mij dat ik ze niet allen kan beluisteren. Dagelijks steek ik een Wereldvredesvlam vlam aan. Tijdens het beluisteren ook. Het is oké om gevoel te hebben, om iets vreselijks niet aan te kunnen. Je grenzen kennen, voelen. Compassie.  Ja, zelfs niet tegen het oplezen van álle namen en leeftijden kunnen. Te erg dat het ons niet lukt? Terwijl tijdens de Holocaust mensen de vreselijkste afschuwelijkste wreedheden moesten ondergaan. Dát duurde langer. 
Echter, de namen dalen in. De namen roepen beelden op. Veel beelden.