2.211 Voor mensen opkomen.

Namen, zoveel namen. 102.000 namen. Ik schaam mij dat ik ze niet allen kan beluisteren. Dagelijks steek ik een Wereldvredesvlam vlam aan. Tijdens het beluisteren ook. Het is oké om gevoel te hebben, om iets vreselijks niet aan te kunnen. Je grenzen kennen, voelen. Compassie.  Ja, zelfs niet tegen het oplezen van álle namen en leeftijden kunnen. Te erg dat het ons niet lukt? Terwijl tijdens de Holocaust mensen de vreselijkste afschuwelijkste wreedheden moesten ondergaan. Dát duurde langer. 
Echter, de namen dalen in. De namen roepen beelden op. Veel beelden. 

1,1 miljoen mensen werden vermoord. Verdwenen van de aardbodem. Om wie zij waren, om wat zij geloofden. Het dringt dit jaar nóg intenser tot mij door door dan andere jaren. 

102.000 namen van mensen mét hun leeftijden. Baby’s van een paar maanden oud, peuters, kleuters, kinderen, bakvissen, adolescenten. Volwassenen. Papa’s en Mama’s. Jong, oud en  bejaard. Ik luister en luister en huiver.

Geen warmte. Geen warme kleren. Geen ruimte. Uitzichtloosheid.
Ontleven in treinen, barakken en in ’doucheruimtes.’

Steeds minder mocht je een eigen leven leiden. Op het werk en op school. Apartheid. Verboden  toegang. Nog minder mogen. Een ster moeten dragen op je kleding. Overleven, buitengesloten worden. Wie kun je vertrouwen? Waarom toch deze ellende? Angst, zelfs thuis in je eigen woning of ondergedoken bij echte mensen. Opgepakt worden. Waarom toch? Je mag er niet zijn? Ze vinden je niet goed genoeg naar hún maatstaven. Je bent goed zoals je bent. Goed genoeg! Je mag zijn. Je hebt nooit of zelden iets fouts gedaan. Je deed naar beste kunnen. Op je werk en op school. Je bent een mooi mens.
Ontleven tegen elkaar gepropt, in treinen met bestemming onbekend, in barakken en in ‘doucheruimtes.’

De herdenking van de 75 jaar Bevrijding van Auschwitz. Het stilzwijgende lopen van de overlevenden en de vertegenwoordigers van vele landen langs het spoor. Voor mijn geestesoog de eindeloos stoet aankomende mensen tussen 1940 en 1945. Dan de laatste stoet die vertrekt na de Bevrijding door de Russen militairen op  27 januari 1945.  Afschuwelijk waar de overlevenden doorheen gingen. Afschuwelijk wat deze bevrijders hebben aangetroffen. 

De laatste stoet- zij die overleefden-vertrekt lopend. Eindelijk terug. Kapot. Terug naar een huis dat niet meer van ze is. Geen familie meer. Niets. Waarheen? 

Het - een Holocaust- mag nooit meer gebeuren. Hoe dan? Hoe dan? Hoe dan?

In Asielzoekerscentra zitten mensen af te stompen die dachten volgens de rechten van de mens asiel te krijgen, gevlucht uit landen waar de vreselijkste dingen zijn gebeurd. Ook leven velen in  erbarmelijke omstandigheden aan de randen van Europa.

Vluchtelingen, statushouders die hier (nog) niet als volwaardig mens worden gezien door sommigen? Ik hoor en lees het steeds meer. Over ‘buitenlanders.’ Over religies. Over: wie mensen zijn, Generaliserende, discriminerende opmerkingen. Vooroordelen. Misbruik van vrijheid van meningsuiting. 

Zelf houd ik evenmin niet van veranderingen, doch veranderingen zijn. Evolueren is meebewegen. Het is-voor mijn gevoel - opkomen voor mensen. Aardige mensen die hun mond houden en ja soms ook voor onaardige mensen met een grote bek. Ieder huisje heeft zijn kruisje. Echter een vluchteling kan er niets aan doen dat we ‘woningnood’ hebben of wat dan ook. We hebben het echt goed, ook als je bijstand zou hebben. 

Moge er op school de vakken ‘ je helpen en leren inleven in de ander’ meegegeven worden. Zo van ‘ stél je voor dat jij in die situatie terecht bent gekomen?’ Want de asielzoeker heeft het zwaar en ook de IND heeft het zwaar. En ...je zult als Overheid beslissingen moeten nemen over zowel asielzoekers, statushouders/mensen die gevlucht zijn en die status hebben.

Ik heb ook geen oplossingen, behalve dat wat men soft noemt. Doch vriendelijk trachten te blijven naar mensen die vooroordelen hebben vind ik soms erg moeilijk.

Zowel als van statushouders iets wordt verwacht, dan vind ik dat we ook iets van onszelf mogen verwachten. Regelmatig hoor ik zeggen over mijn twee taalmaatjes: ze spreken nog geen goed Nederlands. Het helpt geen bal als je geen contact maakt. Inburgeren komt van twee kanten. En dat wil niet zeggen dat je dan mensen moet gaat uithoren over hun verleden. Respecteer als ze er niets over willen vertellen!

Mensen zoveel mensen. Mensen uit verschillende landen, achtergronden, opvoedingen, culturen, geaardheid, ervaringen, religies en uit verschillende gezinnen. Diversiteit. De mensheid. Allemaal zijn we mensen.  Ja, en er zijn wellicht nabestaanden van enkele oorspronkelijke bewoners in Nederland, zoals de Native Americans in de Verenigde Staten. Verder weet ik het niet. Behalve dat mensen migreren. Net als vogels. 

Compassie en zelfcompassie.

We zijn allemaal anders en ieder mens gaat door de eigen hel op zoek naar de eigen hemel.

Hemel op aarde. Kan dat?  Waarom kan het wreedste wel? Kiezen voor Empathie en Compassie steeds weer? Het is een keuze. Een worsteling om steeds weer het goede in de mens kiezen te  zien, ondanks alles. Na een rotopmerking die binnenkomt tóch weer naderhand kiezen om op diens  kwaliteiten te focussen. Echter, niet over je laten lopen.. Je trekt aan waar je je op focust. Dát is een wetmatigheid waar ieders geest op reageert.

Ondanks dat ik vréselijk kan kan tobben en angstig kan zijn, kies ik toch steeds weer voor verbondenheid en vriendelijkheid. Verbaal zit ik vaak op slot, maar nu is tijd dat ik weer keer op keer weer meer opkom voor gevluchte mensen en anderen  die worden gegeneraliseerd en gediscrimineerd.

De zegeningen in ons leven. Ik zie er veel. Veilig zijn en in Vrijheid mogen kiezen te zeggen en te schrijven wat je wil. Met respect voor andermans gevoel. Alles eruit flappen is geen vrijheid. Of toch? Dankbaar zijn voor mijn warme bed, lakens, dekens, stromend water en zoveel meer. Niets is vanzelfsprekend.

Compassie en zelfcompassie voeding geven. Soft? Het is hard werken. Laten we dag na dag dankbaar zijn. Nederig denkend aan de 1,1 miljoen  mensen en aan zovelen die in andere oorlogen en terreurvormen werden mishandeld, gemarteld en of vermoord zijn.

Wat zou het grandioos zijn indien wij als mensheid in zijn geheel zouden inburgeren tot de Wereld van de Humaniteit. Op aarde. Op deze planeet. Zij heeft haar best gedaan. Inburgeren komt van twee kanten. En nee, ik praat niets goed wat er aan beestachtigheden is gedaan door ‘mensen’. Rechtvaardigheid moet zijn.

Echter, zou stoppen met generaliseren ( of generaliseer ik nu ook?) niet iets grandioos zijn? Laten we met zijn allen, als mensheid, inburgeren tot de Wereld van de Humaniteit. Op aarde. Op deze planeet. Zij heeft haar best gedaan. Inburgeren komt van twee kanten.

Steeds weer bewust kiezen voor dat waar harten  blij en dankbaar van worden. Ons verdriet en onze vreugdes begrijpen. Huilen. Niets mis met tranen.

Ja, met zijn allen inburgeren tot de Wereld van de Humaniteit op deze mooie - ondanks alles- prachtige planeet, de Aarde.

1, 1 miljoen mensen werden vermoord tijdens WO2. Verdwenen van de aardbodem.Om wie zij waren, om wat zij geloofden. Het dringt dit jaar nóg intenser door dan andere jaren.

102.000 namen van mensen mét hun leeftijden. Baby’s van een paar maanden oud, peuters, kleuters, kinderen, bakvissen, adolescenten. Volwassenen. Papa’s en Mama’s. Jong, oud en  bejaard. Ik luister en luister. Het dringt door. Buikpijn, hartenpijn, zielenpijn.

Na WO2 elders meer oorlogen. Terreur.

 Herhalend; laten we met zijn allen, als mensheid, inburgeren tot de Wereld van de Humaniteit. Op aarde. Op deze planeet. Zij heeft haar best gedaan. Inburgeren komt van twee kanten. 

Steeds weer bewust kiezen voor dat waar harten dankbaar van worden. Geen dwang.

Ja, met zijn allen inburgeren tot de Wereld van de Humaniteit op deze mooie - ondanks alles- prachtige planeet, de Aarde.

Het is een keuze. ❤️