2.338 Dank je wel, het spijt mij

 Februari 2001 verhuisde ik na dertig jaar huwelijk noodgedwongen naar de plek waar de woning staat waar ik sindsdien leef. Mijn thuis. In de woonkamer van de toentertijd vorige bewoners hing een poster van een native american. Vredevolle, vriendelijke ogen keken mij aan. Het huis voelde goed en verwelkomend. 

De afbeelding van de man op foto kwam vandaag weer naar boven en geeft mij de kracht dat op dit moment meegaan met de flow oké is.

De ‘tuin’ destijds was een ander verhaal. Behalve een zuurstofgevende, mooie, groene strak onderhouden ligusterhaag verwelkomde een oppervlakte vol tegels mij. Ik heb niets tegen tegels, echter balans mag en moet  er zijn. Ik was verdrietig dat het huwelijk en het gezinsleven voorbij waren al hielden we van elkaar. Voor de kinderen vond ik het het ergst. Het was voorbij en we moesten ons vorige huis met tuin en bezoekduiven-  te duur om voor mij alleen te bekostigen - verlaten, doch door  de stenen luchtplaats werd ik nog verdrietiger. Het was februari, een ongunstige tijd om planten te verhuizen en te herplanten. Die bleven achter in onze vorige tuin, behalve een forsythia, waar een stek van de bomen uit de straat bij was ontstaan. Die doet het nog en is een stevig boompje. Beide doen het goed,

Als ik verdrietig en of boos was dan verwijderde ik in de en daarop volgende maanden en jaren, steeds weer een paar of meer van zo vreselijk stevig ingeklonken tegels. Toentertijd was er een buurman verderop die wel zand, veel zand kon gebruiken en zo wisselden we zand en aarde met elkaar.

Van de tegels maakte ik verhogingen en een gedeelte bleef als pad en terras.  De tuin kreeg  planten en stekjes van een ieder zomaar of waaraan ik het vroeg . Ze werd mooier en mooier. Kruiden groeiden spontaan en dan kwamen er weer andere, ook bloemen en plantjes die men onkruid noemt mogen groeien. Ze doen geen kwaad.

De tuin werd een combinatie van vrij groeien en bijhouden. Zo ontstond mijn paradijselijke plek.

De heg groeide, bloeide en is nu 20 jaar verder. Aan de andere kant, de kant van de buren heeft ze grotendeels dode stukken. Aan mijn kant was ze ook kalig, doch ik sprak haar bemoedigend  en dankbaar toe en ze kreeg  van de zomer weer blaadjes. Vandaag ziet ze er aan mijn kant grillig uit, mooi vind ik. Aan de andere kant bij de buren heeft ze moed opgegeven

Een paar maanden terug heb ik er daarom mee ingestemd dat de heg verwijderd gaat worden en dat er een schutting geplaatst wordt, 

Morgen gaat het gebeuren. Voel mij slecht. Buikpijn met een wee, misselijk gevoel. De heg doet haar best en geeft nog zuurstof en voor het eerst vlogen de mussen er gisteren tijdens een hoosbui weer in. Hononopono heg, mussen, torretjes en wormen,

Dank je wel, heg. Het spijt mij, vergeef mij, ik houd van je. Vier takken met  je ragfijne wortels  die je losliet  staan tijdelijk in een pot met aarde. Moge die paar planten goed groeien en bloeien tegen de schutting aan. Morgenmiddag plant ik ze terug en dan mag je groeien hoe je wilt. Al zal ik je wel moeten toppen. 

Diep in de aarde bij de schutting stop ik vier appelpitten. Moge ver ver ver in de tijd vier appelbomen op deze plek groeien voor toekomstige generaties die beter met de Natuur zullen omgaan dan wij. Vol respect  en dankbaar voor het leven.  Dankbaar voor de co2 die bomen en planten opnemen en de zuurstof die ze schenken. 

Bij het terras achter is de heg daar al een paar jaar eerder verwijderd en ook daar groeien nog twee ligusterhegplanten die ik redde.

Steeds denk ik dat er  elders veel ergere en afgrijselijker  dingen zijn, zoals in sommige landen met mensen en dieren gebeuren. Echter, zonder groen is er geen leven. Maar ja, hier heb ik ook stenen waaronder hele gezinnetjes  torretjes en andere kleintjes. Ik sein al naar ze: zoek een andere plek. Al wat leeft is belangrijk. Mens, dier en ...de plantenwereld. Mens en dier deelt de adem die de Plantenwereld schenkt. De plantenwereld die ons in vele opzichten voedt, tot rust brengt, dieren een plek om te leven aanbiedt, koelte schenkt, onze troep absorbeert en zuurstof om te leven voor in de plaats uitademt. Warmte schenkt. Meubels. Bedden. Zoveel van een huis is van hout.

Als er maar meer respect zou zijn van meer mensen. Afschuwelijk als planten, bomen respectloos dingen genoemd worden. Dieren soms ook. Net zo afgrijselijk als dat sommige lieden hun medemensen  op een afgrijselijke manier respectloos behandelen. 

Hoogevoeligheid kan hemel en hel zijn.

Keuzes maken? Met de flow meegaan? Ik ga op dit moment met de flow mee. Ook ik laat los als de blaadjes die van de bomen vallen. Ik laat los dat ik de heg zou willen vasthouden, ik laat los en accepteer dat niets hetzelfde blijft. Verandering in het leven is het enige constante. Ik kies te accpeteren dat de herfst loslaten is. In de herfst van mijn leven ben ik nu. Ontspannen. Steeds weer. Ademen. Zolang er voldoende zuurstof is, blijven ademen. Langs de schutting zal het aan mijn kant weer groen worden en voor het open hekwerk van 90 cm breed tussen de buren en mij, daar zullen we in goede harmonie samen kiezen voor een mooie groene plant, moge het verbindend werken. Voor de mussen heb ik mandjes gekocht. Met de dichte kan tegen de schutting  aan, met de openkant naar buiten zodat ze er hopelijk hun toevlucht kunnen vinden. Drie naast elkaar. Voor onderaan dat schuttingdeel plant ik de vele klimopstekken die vrijlijk tot bovenaan om de mandjes heen gaan klimmen.

Dan heb ik een paar planten met wortels van de ligusterheg zelf. 

Daarna  mag mijn kant van de aanstaande schutting - ooit een boom-groen worden, maar ik krijg een wee gevoel bij het idee dat als ik hier ooit wegga dat ik de tuin dan  van de woningstichting in de oorspronkelijke staat (= betegeld? )zal moeten terugbrengen.. Het zal toch niet? Niet in deze tijd van klimaat veranderingen🙏🕯💕. 

Moge woningstichtingen dit niet meer verplichten. Moge tuinen met hun bomen en planten een beschermde status krijgen, zowel bij  huurwoningen als koop.

Nu laat ik echt los en accepteer. Accepteer dat verandering het enige is dat altijd zal blijven bestaan.

Mijn poezebeestje komt bij mij. Ik ontspan. Heb mijn tranen weer eens geweend.

20-10-‘21 

7 ligusterplantjes- met wortels -van de oude heg heb ik weten te redden en heb ik een dag later teruggeplant tegen de schutting aan. 

2:337 Moment van Vrede

#Internationale dag van de Vrede.

Still, heel Stil worden, 

hand op je hart leggen.

Vrede begint, bij jou, bij mij, bij ons allemaal.

Nu, op dit moment is er een moment van vrede in jou, in mij.

Rustig ademen, doorademen. 

Stil van binnen worden.

❤️🙏🕯Een Wereldvrede vlam brandt.

ik verbind mij met álle mensen van goede wil over de hele wereld.🕯🙏❤️

🍀💕🍀 https://youtu.be/Xsu-FcHSjTU ( l’oiseau et l’enfant)

Ja, er is ellende in de wereld, oorlog, verdeeldheid en last but not least natuurrampen,  tevens  is de Aarde van een schoonheid die nog op geen enkele planeet gevonden is. Ook is er warmte voor elkaar en mensen zijn mooi  als we de warmte van ons hart voelen. 

Simpel? 

Vredevolle, vriendelijke en verbindende gedachten voor jou, mij en ons allemaal.  

2.336 Rimpelingen in het water

 Zingend, neuriën, dansend soms fysiek dan weer stil en innerluck, sta ik aan het stromende water. De zon schijnt aangenaam op deze nazomerse dag op 18 september 2021, de lucht is strakblauw met witte wolken, de wind waait kalm en streelt mij zacht, de aarde draagt mij en ik doe steeds weer mijn best om vredevolle stappen te maken, verder te gaan door te kiezen om mijn gedachten te richten. Dankbaar adem ik. Adem waar we drie minuten zonder kunnen. Drie minuten! Dank je, bomen. Dankbaar ben ik dat ik steeds weer schoonheid mag zien. Zien, kijken, horen, voelen, ervaren. Voel mij verbonden met anderen die zich ook afstemmen op liefde, licht, harmonie en schoonheid. De balans houdend, doch tóch  stromend. Het leven is niet statisch, ook niet van de Natuur. Dat accepteren vind ik nog steeds moeilijk, doch het gaat de laatste jaren gemakkelucker.

Water in mij groet met het respect Water en groet water in iedereen. Emoties: levenstranen maar ook vreugdetranen. Krachtige zachte Levenskracht. Ik groet de elementen en voel die elementen ook in mijzelf. Schepen varen voorbij, laten eerst golven en vervolgens rimpelingen achter. Zoals mensen die  overleden zijn deze achterlieten en wij als mens eveneens onze golven en rimpelingen groot en klein zullen achterlaten. Velen ook bij leven.

 Vandaag is het mijn moeders geboortedag. Ze werd 19 september 1913 geboren. Het lijkt lang geleden. Toch is het in de eeuwigheid als een rimpeling. Ik mag deel uitmaken van haar rimpeling. We mogen allen onze rimpeling achterlaten, zoals ook onze voorouders deze achterlieten in ons. Bloedband of niet, zo voelt dat voor mij. Rimpelingen van waarde geef ik mee aan mijn kinderen. Zij doen er mee wat ze kiezen te kiezen. 

Een mooi Danslied kwam terug in mijn geheugen (pas gisteren nadat ik terugkwam van het water las in een e-mail die mij werd toegestuurd door een dierbare Dansleidster dat ze het met mij deelde en dat nummer in ieder geval samen op afstand doch zo dichtbij, mee te dansen en te zingen) Ancestor, Skypeople, ik neuriede, zong, danste voorzichtig doch vanbinnen voluit. Af en toe zwaaiend naar de enkele voorbijgangers, voorbijvaarders en ondertussen mijn voorouders met respect groetend is het alsof er een lichte dna verschuiving in mij is. 

Mijn voorouders en ieders voorouders, ieder deed naar beste kunnen vanuit hun eigen punt van staan in het leven, ieder met de ingeprente patronen ( patron= baas in het frans) die ingeprent zijn. Vanuit opvoeding, ervaringen, lief en leed, wantrouwen, vertrouwen, religie, cultuur, opleiding en meer die ieder zelf invult. Ministaatjes makend evolueren wij?

Dankbaarheid is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Steeds weer is het -op momenten dat het ertoe doet- een keuze (vind ik). Steeds weer de keuze op momenten dat het niet lekker gaat en het leven mij bij de lurven pakt zoals afgelopen week. Maar ja, dan ben ik ook flink overprikkeld. Ik ben dankbaar dat ik dankbaar kán zijn en jammer dan als er mensen zijn die ietwat meewaardig naar mij kijken als ik het heb over dankbaarheid of over mijn paradijselijke plekje hier en nu. Nee, niet saai doch steeds nieuw. Vernieuwend en schoonheid zien, mij verbindend met de Natuur om het dorp heen, verbindend met mijn tuin, met de diertjes in mijn tuin. Mij steeds weer verwonderen. Dankbaar dat ik mij steeds weer kan verwonderen. Dankbaar dat ik letterluck en figuurluck kan ontlasten ook al zijn de wc’s verstopt🥳. Dankbaar dat ik een goede woningstichting heb. Er wordt aan gewerkt. Dankbaar dat ik er steeds weer voor kies om constructieve optimistische gedachten te hebben of eigenluck zijn het in het midden gedachten. Mijn ex echtgenoot gaf mij mee: beter is het blind te zijn dan wat dan ook van één kant te zien. Nu is letterluck blind worden nou niet zo aangenaam, ik vind een niet zo groot  gezichtsveld ook niet zo fijn, doch ik heb wél het gevoel dat ik meestal wat dan ook bekijk van een afstand ( en soms dichtbij) en van twee kanten bezie. Daarom ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen als je niet in de schoenen van de ander hebt gestaan. Ik krijg er buikpijn van als dat op een grove manier gebeurt. Dat voelt zóooo niet kloppend voor mij. Wat wel kloppend voor mij voelt is keer op keer het magische dat het leven kan zijn zien. Geloven in oplossingen. Oplossingen visualiseren en voelen. Onze verbeeldingskracht is onze grootste kracht, zonder zou er niet veel ontdekt zijn. Samen. Dat zou mooi zijn. En ...zoals mijn moeder regelmatig zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar. Dus ... deel ik vandaag mijn Blogspot hier. Ooit deelde ik mijn Blogspot Schilderen & Schrijven op Facebook. Daar voelde ik mij op een gegeven moment heel kwetsbaar bij en verwijderde het. 

Daarom zeg ik: vriendelijkheid kost geen geld. Met vriendelijke ogen naar mijzelf, onszelf en anderen kijken lost meer op dan een ander belachelijk maken of pesten of een hele groep generaliseren. We zijn allemaal mensen. 

Ah, Mama, ik ben in vrede met je, dank dat je geboren bent. Mijn voorouders die voor mij gingen groet ik met respect. Ze deden wat in hun vermogen lag. Zo doe ik dat ook. Momenteel doe ik kalmaan. En ja, het kind in mij mag van mij brocioli li lala zeggen en heerluck. Ja, het kind dat ik was en nog beetje ben weet als geen ander hoe het hoort. Dat is flink ingeprent. Echter, ze is genoeg gecorrigeerd in haar leven en dus zegt ze/ik: heerlucke broccioli en verzint nieuwe woordjes. Ze doet er niemand kwaad mee. Ja, mensen met grote talenkennis voelen zich mogeluck vreseluck? Ontspan, er zijn ergere dingen dan woordjes verzinnen. 

Dankbaar ben ik voor alle vriendschappen in mijn leven, al lukt het mij om maar met slechts een paar regelmatig contact te houden, dan tóch blijft voor mij ieder ander al ben je uit het fysieke oog altijd in mijn  💕.  

Verbondenheid is🍀💕🍀. 

 Een fijne vredevolle, nazomerse dag wens ik een ieder en moge er oplossingen komen voor mensen die in zware omstandigheden vertoeven🙏🕯💕 en moge de formatie van  het nieuwe Kabinet rondkomen in goede verstandhoudingen.🙏🕯💕

Zwaaiend vanuit 1953 of 1954 met mijn broertje 9-05-1950 ~~~25-05-1980 en mijn moeder

Mijn moeder: Johanna Justina WB 19-09-1913~~~11-09-1995

                               Mijn vader: Johannes G. J. Kuiper 3-09-1914~~~7-07-2011

          Gisteren aan het water.  Ik heb een fimpje gemaakt Van het stromende water,  maar die doet het niet hier.

PS opeens denk ik aan de schrijfsels die ik in de steigers heb staan en die eigenluck af zijn. Over de Internationale Suicidepreventiedag. Mijmeringen of je het kunt voorkomen.  

In ieder geval, indien je kiest om te willen en kunnen praten bel dan 0900-0113 of 113. Doch indien je tot hier bent bekomen mag ik waarschijnlijk mogelijk aannemen dat het met je gaat? 

Ik laat het los. in ieder geval voorlopig, Ook het schrijfsel over mijn hakken in het zand nr2 . Ik gá verder al ben ik nog zo traag, stil  en met regelmatig  op de plaats rust houden is niets mis mee. dat is een keuze. Het wil niet zeggen dat ik met niets of niemand meeleef. Integendeel. 

2.335 Met de hakken in het zand?

 Voel mij wat hakken in het zand zetterig, net als destijds bij de invoering van de avondklok. Al  ging ik ‘s avonds alleen als het moest in het donker naar buiten, dan toch voelde het alsof mij een stuk vrijheid van keuze maken werd afgenomen, met mij voelden velen dit zo. Echter, ik ging mee met de flow en paste mij snel aan. De  stilte vond ik zalig. 

Echter ...nu voel ik mij wederom ietwat hakken in het zand zetterig, net als mensen die ervoor kiezen om zich niet te laten vaccineren. Dat is ieders goedrecht. Er wordt van alles over gezegd en gedacht.  Dat mag hier. Echter, er zijn ook  mensen in een bepaalde streek van Nederland die niet zijn ingeënt tegen DKTP en hun kinderen evenmin. Difterie, kinkhoest en tetanus zijn nare bacteriële  ziektes en de besmettelijke virusziekte  poliomyelitis ( kinderverlamming) kan in velerlei opzicht een vreselijke verminkende aandoening zijn die je niet wil krijgen. 

Maar  toch ... eigen keuze als je je niet wil laten inenten. We mógen zelf kiezen wat er in ons lichaam komt. 

De niet dktp gevaccineerde mensen lopen gewoon rond en als zij er voor kiezen dan mogen zij wél naar een museum, concert, evenement of horeca. Toch🤔? Zo zijn er van het begin af aan paradoxale corona maatregelen. Maar ja, ik zou niet willen ruilen met de mensen die de maatregelen bedenken. Ze stonden er voor het eerst voor. Ga er maar eens aanstaan.

Mijn gevaccineerd zijn tegen covid19 is een bewuste keuze. Echter, ik zag een filmpje waarin gevaccineerde mensen belachelijk werden gemaakt. Waarom? “Omdat ze zich als kuddedieren gedragen” werd generaliserend gezegd. Dat veroordelende vind ik zo afschuwelijk. Echter, ieder denkt het juiste te kiezen. Luistert naar de intuïtie of niet. We mogen ons uitspreken. Doch elkaar belachelijk maken, alsof wel en niet gevaccineerde mensen niet kunnen denken en zich alleen laten leiden door algoritmes? Nee!

Mensen die zich om diverse redenen niet willen laten vaccineren.Oké, maar laten we alsjeblieft respect hebben voor elkaar! Geen vooroordelen als je elkaar niet persoonlijk kent en geen gegeneraliseer. Strak plan, vind je niet?

Afijn, nu overdenkt het démissionair Kabinet om een coronapas voor horeca, musea en terrassen te laten ingaan. 

... daar begint dwang. Uitsluiting, een vorm van apartheid waar het gaat om zaken die met uitgaan te maken hebben, waar ieder mens in ons land van deel uit mág maken. Dát is vrijheid. Dat sommige mensen dat niet mogen, voelt niet lekker. Dat levert alweer een discussie op, dit keer met een zeer nabije dierbare. Dan voel ik rebelsheid opborrelen, doch ik snap tot zekere grens de diverse standpunten.

Geen verplichting, nee = nee. Niet het nee =

 nee van de Overheid dat het wellicht verboden wordt om mensen die  ongevaccineerd of  ongetest zijn naar de horeca ( terras eveneens), museum, concert, toneelstuk, film enzovoort mogen, terwijl men wél hutje mutje door de straten van Zandvoort schuifelde (even misrekening), waarbij er een verschil wordt gemaakt met evenementenbranche, theaters, concerten enz, kortom ... de hele cultuursector die daardoor geen autovrij festival met camping, getest met een fieldlab mogen organiseren. Ik heb te doen met de hele cultuursector en alles waar een mens blij van kan worden en wat goed voor de gezondheid is. Muziek zeer zeker. Daar ben ik stellig in. #unmute us. 

Het is toch te zot dat mensen uitgesloten worden? Als je ongevaccineerd bent of als je een evenement  organiseert en dat mag niet doorgaan? En dat allen in Zandvoort wel door die volle toegangsweg mochten. Hutje mutje. Om op hun zitplaatsen te kijken naar vreselijke CO2 vervuiling waar je iets van aan je longen zou kunnen krijgen. Een auto vervuilt 6 x minder las ik ergens. En ja, ik snap dat ieder zijn hobby en passie wil uitoefenen, vooral na 35 jaar. Ik heb daar begrip voor, maar ja er is ook de klimaatverandering en er zijn de tegenstrijdige coronamaatregelen,  zucht. 

Harmonieuze verstandhoudingen, daar kies ik voor. Vrijheid is niet vrijblijvend als iemand crimineel gedrag vertoont, echter ik vind een mens die kiest zich niet te vaccineren tegen wat dan ook geen crimineel is. Je kunt toch nooit een heel volk gevaccineerd krijgen? 

Ik weet nog goed hoe verdrietig ik was toen ik zag hoe de eerste keer een vredelievende Corona demonstratie door de Politie werd onderbroken. Het voelde te onrechtvaardig. Een dergelijke vredevolle wereld is toch een wens van heel veel mensen? Ja, er was covid 19.  

 ...we leven nog steeds in een vrij land. We mogen zeggen en schrijven wat we willen zolang we geen schade doen.

Erover praten geeft voor mij geen harmonieuze verstandhouding. Even verbaal uitspreken dat ik uitsluiting vreselijk vind geeft al een discussie, die mij stress geeft en doet mij nog meer isoleren. Mensen verschillen nu eenmaal en dat mag! Toch? Mijn moeder zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zoveel te delen met elkaar. Op een vriendelijke manier. Elkaars kwaliteiten zien lost ongenoegen op.. Een paar jaar terug zei Burgemeester van der Laan  tijdens het televisie programma Zomergasten tegen de Amsterdammers: wees een beetje lief voor elkaar. Hij is overleden. Vandaag schreef een schrijfvriendin naar aanleiding van mijn vorige bericht: laten we lief zijn voor elkaar. Ja, mee eens. Lief zijn is ook minder kortzichtig en stellig zijn.  Zo van zus of zo is het en verder geen gesprek mogelijk. Of ben ik ook stellig? Na ja, ik ben er wél stellig van overtuigd dat vriendelijkheid meer oplost dan een stellige aanval om je eigen standpunt te verdedigen.

Ik wil het niet weten of iemand wel of niet gevaccineerd is.

Net zo min als dat ik niet hoef te weten waar iemand wel of niet voor kiest bij landelijke verkiezingen. 

In deze tijden zouden rechts en links dichterbij elkaar mogen komen. In het midden samenkomen om van daaruit alles te kunnen overzien. Dat is mijn mening en die mag ik hebben. . We zijn vrij in ons denken. Denk en laten we onze verbeelding constructief gebruiken. Kijk naar wat er wel goed  is. Zie dat er landen zijn waar de inwoners het écht slecht hebben. En nee ...ik bagateliseer geenszins alle mensen die schade hebben geleden door Corona, noch mensen die vreselijk ziek zijn geworden door covid19  en eraan zijn overleden. In bagateliseren ben ik niet zo goed.

Laat ik dankbaar zijn voor al het goede in mijn leven. Hm, zal ik dit schrijfsel in mijn Blogspot publiceren? Ja of te nee?

 Een ieder wens ik een goede nachtrust toe en morgen zo gezond mogelijk weer op. Het leven is niet vanzelfsprekend, ik had er net zo goed niet meer kunnen zijn en dus niet een lap tekst als deze  geschreven kunnen hebben. Dankbaar ben ik dat ik al 16 jaar kankervrij ben, hoewel ik soms wel van alles aan knobbeltjes denk te voelen. Ik begin nu pas te leven. Vandaar dat ik mijzelf toesta om lappen gevoelsgedachten te schrijven en daar mag men wat van vinden. 

2.334 Hervinden

 Zoekend naar woorden

doe ik

een laatste poging,

geblokkeerd ben ik.

Tranen 

wenen zich wél,

verbaal zijn lukt mij voor geen meter

mijn stem sluit zich af. Geblokkeerd.

En ...mijn schrijfstem is 

vermoeid

 ‘t schrijven droogt op

verschrompelt samen met mij.

Samen? Samen verschrompelen

we naar stemloosheid?

Echt stil zijn is stoppen met schrijven?

dán gaat het niet goed met mij. 

We mógen schrijven.

We mogen onze stem laten horen.

We mogen goede intenties hebben.

We mogen dromen

constructief denkend verbeelden.

Ik neem een teug water, 

drink water. Dank je, water.

Kom op schrijven, kom op mijn zelf

We mogen toch zijn?

Kom op! 

Samen terugkomen

keer op keer weer

alsjeblieft kom op.

Nu doen wij dramatisch 

hier, (in fb pagina Lyriek van de Liefde?J

Hm ...

Ik hoor de vogels hun ochtendconcert geven

Ik wrijf over mijn borststreek, 

Ik wrijf, fluister ... kom op mijn hart, kom op denken KIES! 

Vrije Wil kies, 

laat

zelfcompassie toe,

laat het

doorstromen.

Laat compassie én zelfcompassie

in balans

zijn. 

@ ondanks alles, wederom dankbaar.

Dankbaar dat ik de weg naar hier hervond,

hervind

keer op keer op keer

En toch ... dromen is een noodzakelijkheid,  Dromen is je verbeeldingsvermogen constructief gebruiken,

 zonder dromen zou er niets zijn, zonder zou er niets ontdekt zijn, zonder zou er geen evolutie zijn. Evolueren -vind ik -is geen schade doen. Een ander ( mens of dier) niet, jezelf niet en de planeet evenmin waar we -als het echt meezit- een dikke 90 jaar mogen leren leven, trachtend steeds weer de balans te hervinden tussen lief en leed. 

2.333 Glinsteringen

 Glinsteringen als glitters,

gevangen zonnestralen in het water

adembenemende schoonheid,

dansende verlichtingen,

magische taferelen aanschouwen

om ons het wonderbaarlijke

wonder barende te laten zien.

Steeds weer ondanks welke vreselijkheden dan ook

in de wereld, toch in staat zijn om te kiezen de vreugde in ons te mogen laten zijn. 

Te voelen. Vreugde. Kwetsbaar en krachtig tegelijkertijd.

Ikigai is een Japans woord, het staat voor de reden om ochtends op te staan. 

Onze Ikigai is een passie. Voor ieder is dat een andere reden. Voor mij oa iets schrijven en delen. Of het nou naar een zwerm mussen, bloemen of vlinders in mijn tuin kijken is, naar een geordende groep overvliegende ganzen, een zwaan die reageert op de naam die ik hem gaf en op mij afvliegt. Of genieten van het samen met zoonlief een wandeling te maken in stilte. Of naar mijn dochter luisteren. Het is verbinding. Steeds nieuw, steeds sterker, steeds bewuster verbinding maken met dát wat ons vreugde schenkt in ons leven. Steeds weer lijkt het hetzelfde, doch steeds is het vernieuwd. Vernieuwend anders. Nooit saai,  als zaadjes die komen aanwaaien en letterluck en figuurlijk de prachtigste bloemen schenken.

De Natuur is als een museum met de mooiste schatten, de mooiste taferelen vol oude levende kunst, doch jonger dan het moment. Immer veranderend, al lijkt het van niet, al kan een ander het  daarom saai vinden, al heeft een ander behoefte om ver te reizen dan is dat oké, dat is diens Ikigai.

Dank je wel, Ikigai in mij.

Dank je wel, Ikigai in Wiet wier leven startte op 6 september 1934 en vandaag 29 augustus 2021- herdacht en online gevierd wordt. Verbondenheid met velen is. Je was een bijzonder mens, Wiet. Ik ben intens dankbaar je te mogen hebben ontmoet toen jij en Noor de Dansen van Universele Vrede naar Nederland brachten en van daaruit Europa door. Samen. Jullie waren en zijn éen twee eenheid. Dank je wel voor je kalme, soms grappige levenslust. Dank voor je muziek( Ah, de Santur)  je zang, je dans, je gedichten, je filosoferen, je grapjes, je genieten en zo veel meer. Nooit zal ik je los kunnen zien van Noor. Jullie samen. Onvergetelijk. Onvermoeibaar - leek het- dansen leiden/ begeleiden. De eerste keer in Nederland the Chief Seattle Medicine Wheel Dance dansen en zingen. Samen met Thea erheen eind jaren tachtig. Het zit sindsdien diep ingegrift in mijn dna er werd íets wakker gemaakt:“ every part of the Earth is sacred to my people. We all share the same breath, everything is connected,  the Earth does not belong to us, we belang to the Earth.” Het leidt mij en  tevens lijdt het mij want het valt niet mee als anderen geen respect hebben voor al wat leeft.

Nee, ik kwam toen mijn vader op hoge leeftijd naar Nederland verhuisde, nauwelijks meer dansen. Doch dansen deed en doe ik, fysiek of in de geest net als het zingen. Stilletjes en kalmpjes thuis vaak, doch mij verbindend en mij verbonden wetend met mensen van goede wil.

Je vierde het leven hoe moeilijk en ook hoe mooi dat zal zijn geweest, Wiet Akbar. Vandaag vieren we jouw leven. 

Ik kreeg een bericht nadat ik nét  had gedeeld over je overlijden:” er gaan iedere dag mensen ‘met vakantie’ en je kan daar en daar naar een ander soort dansen gaan.”. Daar ging en gaat het niet om. Alsof een leven niet herdacht mag worden, alsof een leven niets waard is, alsof de mens niets waard is.  Dan zou een mens voor niets geleefd hebben. Je bent nog maar net overleden en jij en Noor zijn mij intens dierbaar. Verbondenheid is, al zagen we elkaar nauwelijks toch was er de verbondenheid en die ene keer vorig jaar tijdens Corona dansen in de geest met het thema Verwondering toen was ik in mijn element en was buiten bij het water, bij de bomen, de paarden  terwijl de zon scheen aan een prachtige hemel waar de maan ook te zien was. Zo intens verbonden. 

Denkend aan de glinsteringen van de zon op het water, kijkend naar mijn poezebeestje die warm op mijn benen ligt terwijl ik schrijf zeg ik nogmaals dank je wel, Wiet Akbar, voor je Ikigai en ik wens je Noor -nu zíj alleen zonder jou verder haar levenswandel gaat-dat zij iedere ochtend opnieuw haar Ikigai zal voelen, haar reden om op te staan. Ik voel nu dat je er altijd zal zijn voor haar en de Dansfamilie, juist door je fysieke afwezigheid ben je zo intens aanwezig.

Vrede.💕🙏🕯🕊

Spirit of Peace

for your cause we give our strength

may war may cease

and Love may reign

mir, mir u mir.

(dancesofuniversalpeace)

,

Vrede begint in onszelf.

Keer op keer op keer

weer

Vrede🍀💕🍀

                                                          Glinsteringen op het water.

https://dansenvanuniverselevrede.nl/

2.332 Laten we het gezellig houden

 Waar sta jij, ik, wij ? Ieder heeft een ander standpunt. Ieder heeft een ander mening en dat is oké. Áls het oké is.

Wij kijken vanuit ons eigen oogpunt op de eigen manier waardoor we onze mening vormen over wat dan ook. Ieder heeft een ander uitzicht. Soms is het een vergezicht en soms is het blikveld vernauwd. Dan helpt het mij als het ik even niet zo goed ‘zie’ om even afstand te nemen. Als we vanuit de ruimte naar de aarde zouden kijken dan zien en voelen we wat dan ook waarschijnlijk vast anders. Dan zie je de Aarde en weet je dat ze kwetsbaar is net als alle mensen die er op wonen. Het eigen standpunt vanuit opvoeding, opleiding, ervaringen, cultuur, religie, land, inprentingen, patronen, trauma’s is bij ieder verschillend. We mógen ieder een eigen mening hebben, daar ben ik dankbaar voor. Ook dat ik deze mening vrij mag uiten. Daar denk ik over na. Soms voelt het als over porseleinen eieren lopen.

Persoonlijk, vanuit mijn standpunt vind ik het zó afschuwelijk  en voel ik plaatsvervangende schaamte dat er met vreselijk veel kabaal is gedemonstreerd  vlak voor een kazerne/ een tijdelijke azc waar nieuwkomers in ons land nog maar net zijn aangekomen. Deze mensen zijn nog lang niet bekomen van de ellende en de angst die ze meemaakten in hun geboorteland. Ze zijn doodop. Nog niet bekomen van het trauma hun land, hun familie hun huis met spullen te hebben moeten verlaten. Mensen met hun gezin die voor Nederlandse Ambassade of Nederlandse militairen werkten.

Wat zal dat boze kabaal met vuurwerk van demonstranten zéér angstwekkend zijn geweest zo vlak voor het AZC. Vergelijkbaar met geweerschoten. Afschuwelijk. 

Gelukkig zijn er ook heel veel mensen die het beste voorhebben met de nieuwkomers. Die geven alleen al door te geven een perspectief. Ieder mens heeft het recht op  toekomstmogelijkheden. 

Moge er empathie worden geleerd thuis en op school! 

Mijn moeder zei onder andere: omdat we zo verschillend zijn, hebben mensen veel te delen met elkaar. Van goede wil zijn. Zien dat ieder mens een talent heeft, kwaliteiten heeft en ik geloof dat de schreeuwers bij kazerne Harskamp ook vast talenten hebben. Zonder schade te doen. En ...de nieuwkomers brengen ook kwaliteiten mee. 

Laten we het gezellig houden.

❤️