 |
| 31-10-2021 (c) MK |
Er is niets mis met tranen als je er doorheen zit.
Er is niets mis mee als je het naar vindt als je niet zo bent dat je een ander niet kunt helpen, steunen en verwijzen zoals je zou willen te kunnen.
En er is niets mis mee, dat als je helemaal wanhopig wordt zodat je opeens uitbarst in een emotionele woordenstroom waar je niemand kwaad mee doet. En mensen willen altijd zo graag dat je praat? Dus nu was het moment.
Tja, de een kan luisteren zoals gisterenavond tijdens een ontspannen middag en avond met een vriendin. Maar verder stelt zij vast- of is het een oordelen?- dat zodra je je echt uit, er dan van de andere kant gelijk geoordeel kan komen over dat waarover ze zich uitspreekt en ze kan er niet meer tegen hoe goed bedoelt ook. Ze kan dan ook niet rustig naar de oordelende mening van de ander luisteren, al spreekt diegene om haar te steunen?
Ze kan er niet meer tegen. Ze is er zooooo allergisch voor dat ze bijna een you tube filmpje had opgenomen in tranen en al ómdat ze er niet meer tegen kan. Dat heeft zij kunnen tegenhouden van zichzelf. Dat zou wel te erg vreselijk kwetsbaar zijn geweest.
Video tegen geoordeel als je niet in andermans schoenen hebt gestaan of staat. Waarom oordelen en veroordelen als die ander waarover de ander oordeelt je geen kwaad heeft gedaan en die je niet kent zoals zij die kent? Heus, ze snapt dat ieder een eigen mening heeft. Mensen verschillen. Dat is ok.
Ze kan niet meer tegen vingerwijzen, ze kan niet meer tegen geoordeel over asielzoekers en statushouders, geoordeel over of je wel of niet gevaccineerd bent, discrimineren en alles waar je maar kan over oordelen. We zijn allemaal mens.
Ze kan er niet meer tegen. Maar ja, ze kan de wereld niet veranderen. Die intentie heeft ze dan ook al laaaaang niet meer.
Doch al dat gegeneraliseer en vooroordelen en oordelen. Argh.
Al dat gepraat. Ja, kunnen spreken is mooi en bijzonder. Doch zóveel gepraat als ze zich uit. Ze gaat de telefoon nog vaker op stil zetten. Ze kan er tureluurs van worden.Ze kan het niet meer absorberen. Dus houdt ze zich bij schrijven.
Mogelijk dat dit erger is dan alle verbale praten en spreken? Ze weet het niet meer.
Ze ademt diep in en uit. Drinkt water en gaat verder met de dag. Ze loopt achter met e-mail en telefoontjes beantwoorden. Ze zou een secretaresse moeten hebben. Hahaha Ha gelukkig. De humor zit er nog in. Ze kan om zichzelf lachen en ook met zichzelf huilen.
Kom op zegt ze tegen zichzelf.
Adem weer langzaam compassie in.
Adem weer vrede in. Innerlijke vrede.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Ieder reageert op de eigen manier en zolang een ander geen schade doet, is het goed.
Maar ja, ze is als een koe die dingen herkauwt. Wat een ander van zich af kan laten glijden, kost haar tijd om te absorberen en te verteren. Ook mooie dingen. Ze wordt trager met de jaren en dat geeft niets. Ze hoeft niet andermans leven te leiden. Zoals anderen vinden dat ze zou moeten zijn, wat ze wel of niet zou moeten voelen en wat ze aan bezigheden zou moeten doen.
Honopono dat ze niet voldoet in andermans ogen?
Dat hoeft ook niet.
Voldoet ze wel aan zichzelf???
Adem in zelf compassie en compassie
Adem uit innerlucke vrede.
En dan sluit ze zich weer lekker af. Alleen met zichzelf, de Natuur en de dieren op haar pad. Toch open naar de buitenwereld en luisterend. Ze houdt echt van mensen. Maar de koek is even op.
Zo, en nu gaat ze haar leven opluisteren. Misschien schilderen. Doch de zon schijnt @ dankbaar voor de warmte. Straks wandelen.
Zo, dit moest ze even kwijt. Dat is dan ook weer omgepoold van verdrietige bui over dat wat ze niet kan veranderen.
🙏
May we,you, I be happy
May we, you, I be healthy
May we, you, I have a peaceful heart❤️
Regenjack, lage kaplaarzen en ook nog mijn regenponcho aan,
toch mijn haar los in de wind.
Blaadjes dwarrelen door de lucht
vallen neer en vormen een tapijt aan herfstinten in het groene gras.
Regenjack, regenlaarzen en ook nog een regenponcho aan
toch mijn haar los in de wind. Ik leef,
ik leef, ik voel mij een en al leven.
Woei, waai, wind door mijn haar. Blij is het kind.
Het hoost , dan kalmeert de bui en de zon breekt stralend door de bewolkte lucht,
net als de volle maan gisterenavond, is het alsof de wolken opzij geduwd worden,
zon en maan
vullen elkaar aan
Volle zon en volle maan.
De lucht is bezwangert van aardegeuren, onomschrijfbaar.
Regendruppels als briljantjes
kleurrijk als door mensen vergoten tranen.
Over de akkers heen zie ik een kwart regenboog
zomaar in een wolk.
Mijn phototoestel pakt het niet. Voorbij is het moment,
voor altijd een herinnering.
Een rondje dorp, ik ontmoet vier mensen .
We groeten elkaar blijmoedig.
Hij doet mij aan zingen denken,
neuriënd loop ik verder.
Zij laat snel tussen de buien door haar hond uit.
Een echtpaar,van Syrische afkomst,
zit trots voor hun huis in hun pas aangeschafte auto.
We glimlachen naar elkaar. Ik zwaai, ze zwaaien terug.
Hij doet een raampje open.
We begroeten elkaar, ik bewonder de auto.
We vragen: gaat het goed met u?.
We zeggen: ja, terwijl we in en achter elkaars ogen kijken
waar we elkaars levens zien.
Onomschrijfbaar is hun ver-leed, even dichtbij.
Luchtig: Da- hag fijne dag.
Het blijft even droog. De wind blaast wolkenpartijen
in wonderschone formaties waar het kind in mij van alles in ziet,
bijna struikelt dit mens over een tak.
Thuisgekomen begroet ik het huis en mijn poezebeestje
dankbaar voor deze beschutte plek.
Warme chocolademelk
en mijn tablet nestel ik mij op de bank,
terwijl de regen wederom in een
hogere versnelling gaat en steeds harder tegen de ramen roffelt
beweegt mijn poezebeest zich sluipend door de kamer. De oren gespitst.
Het rommelt in de verte. Even is er onweer, dan trekt het weg.
Al heb ik een haat liefde verhouding met de herfstmaanden
onder andere door het
tekort aan daglicht, het te weinig zon. Dan toch
is het weer weer wat het is.
Dankbaar voor de woning.
Dankbaar dat ik lampen en kaarsen heb die ik kan aansteken,
Dankbaar voor de cv die ik op lage stand heb staan
doch af en toe op even een uur wat hoger. Lekkere warme kleding en kamer
Dankbaar voor de warmte.
Dankbaar dat ik
het gezellig weet te maken
in mijzelf
en
In huis.
Dankbaar dat dankbaar zijn als een opkikker medicijn voelt.
Ik zie en voel mijn zegeningen.
( bovenste foto) De volle maan van gisterenavond leek de wolken opzij te duwen, of de wolken gingen voor haar opzij, net als daarnet voor de zon. ( middelste foto)
Zestien jaar ben ik nu schoon na borstkanker. Daar ben ik intens dankbaar voor. Niemand wens ik borstkanker of enige andere vorm van kanker toe. In de familie ook het een en ander aan kanker meegemaakt. Ja, ik weet dat het voor een ieder belangrijk is om de borsten te controleren ( van welk gender je ook bent!) Doch de borstkankermaand doet míj beroerd voelen. Oktober vind ik so wie so een moeilijke maand. Mijn/ onze trouwdag was op de 16de. Het is gek dat als iemand weduwe of weduwnaar is gemis en van diegene blijven houden geaccepteerd wordt, doch als je gescheiden bent dan gaat de trouwdag voorbij alsof je het over niet dat wat mooi en goed was mag hebben. Nee, weer samenleven ambieer ik geenszins. Doch, we kennen elkaar nu 53 jaar en hij is een lieve vader. Houden van hoeft en kan bij mij niet overgaan. Dát te accepteren geeft mij ontspanning, is daardoor een loslaten en kan ik wensen dat hij het goed heeft. 30 jaar getrouwd te zijn geweest is niet niets. Het huwelijk en later het gezinsleven is een deel van mijn leven geweest. Dat geldt ook voor mijn toentertijd echtgenoot en onze kinderen.
De mooie herinneringen overheersen🥰.
Het is kil in huis. Het Is nu toch echt herfst met temperatuurdalingen en ook zoals gisteren een stijging, hoosbuien en de wind trekt ook bij tijd en wijle aan.
Ben begonnen met binge snoepen uitstellen. Dat lukt goed. Zo deed ik het ook met roken. Ben al sinds de vorige eeuw aan het roken uitstellen. In plaats van rook adem ik bewust zuurstof cq leven in. Het naar een sigaret snakken is voorbij. Doch dát zeg ik niet te hard. Alles is een keuze. Vooralsnog gaat het prima. Ja, ik eet super gezond en ik heb conditie doelen die ik dagelijks - behalve 1 dag in de week of als er bezoek is- haal Doch alles in mijn linker been doet nu erger pijn dan anders. Van het spitten in de tuin? Van het moeizaam mijn rollator door gras duwen? Alles bij elkaar. De pijn in mijn linker scheenbeen ( erger geworden na valpartijen ) is vreselijk en de kou eveneens. Ik probeer in verband met de sterk verhoogde gas en electra prijzen de centrale verwarming zo min mogelijk aan te zetten ( dat stél ik ook uit🥳) en zit met - nu al- twee fleecedekentjes over mijn benen met maillot plus joggingbroek en met meer bovenkleding dan anders.( dankbaar dat het kan, er zijn mensen die het erger hebben)
Mijn rechter arm ziet er prima uit. Geen lymfoedeem. Doch ... borstkankermaand? Dan even voelen, zoeken naar bobbels? Toen ik borstkanker had was het niet voelbaar. Deze werden ontdekt nadat de x foto’s mijner geplette borsten door mammografie. ( laatst zag ik op het Nieuws dat er iets vrouwvriendelijkers is ontdekt) De kwaadaardige tumor destijds zat tegen het borstbeen aan. Dankbaar ben ik dat ik geen botkanker had. Maar nu ... ik heb ik het niet meer. Misschien heb ik wel botkanker in mijn linker been? Daar is nooit een mri van gemaakt. Ja, wel dat ik heupartrose heb. En mijn scheenbeen pijn komt door valpartijen.
Ik voel met de plattehand aandachtig mijn nog overgebleven zachte borst. Hi borst. Ik denk terug aan de geamputeerde. Wou dat ik je had mogen begraven, borst, net zoals ik wou dat ik mijn mini vruchtje destijds na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook had mogen begraven. Maar goed, het was en is niet anders. De lege borstloze kant is een deel van mij geworden.
Herfst. Accepeteren dat de herfst loslaten is. Accepteren dat ik gevoelens en emoties heb en dat is nu eenmaal zo. Een gevoel van rouw. Doch dankbaar voor het leven- hoe moeilijk soms ook- voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest.
Doorademen. Nieuwe moment in. Loslaten is ook dit eruit schrijven en dankbaar zijn dat het nu warm in huis is en wensend dat mensen die het slechter hebben ook zo gezond mogelijk zijn inclusief droge kleding, een dak boven het hoofd, droog huis. veilig zijn in alle opzichten, werk. De radio staat aan op RIjnmond in de middag. Interactieve radio. Gezellig.
Het leven is kostbaar. Dus wat te doen? Naar de huisarts met mijn been? Klinkt grappig. Kan mijn been moeilijk thuislaten. Vooralsnog blijf ik hier en nu luisteren naar RIjnmond in de middag. Straks toch ommetje maken, mijn rollator uitlaten, regenponcho aan en diep in en uitademen. Kalmaan doen vandaag. Net aan de onderkant van de keukendeur het oude warme oh zo stevige gordijn uit het huis waar ik geboren ben- bijna 74 jaar geleden- bevestigd. Meestal doe ik dit later in de herfst. Nu niet.
Lekker een beker met warme chocolade melk slokje voor slokje leegdrinken.
Borstkankermaand? Ik doe er veel aan om mijn gezondheid goed te houden. Nog steeds kan ik er bar slecht tegen als ik het woord kanker als scheldwoord hoor. Dan krijg ik gelijk allemaal beelden en gevoelens van toen ik in de Zorg werkte en ook van mijn eigen kankerachtbaan. Na de borstkankerperiode moest ik zo snel ‘mogelijk’ weer aan het werk. De Poortwachterwet was toentertijd net in werking getreden. Dat viel niet mee. De Zorg was niet altijd lief voor de Zorg. Kon niet op mijn eigen tijd verwerken en herstellen. Tillen ging barslecht. Dan maar de terminale (palliatieve) nachtzorg in, daar zo min mogelijk sjouwen met mensen. Alhoewel. Ik hield de wacht bij) patiënten met een diversiteit aan kanker. En er moest toch wel gedraaid en getild worden. Eens kon ik een cliënt niet houden bij een transfer naar de postoel. Zo kwam het dat we samen op de grond belandden. Gelukkig had ik toen net een mobieltje om de achterwacht te bellen. Het was een bijzondere ervaring voor zowel die man als ik. Overeind komen konden we niet, mijn benen sliepen al snel in, mijn ene arm van de lege borstkant was een drama en dus leunde ik tegen de muur met hem in mijn armen. Hm, dat was tevens de laatste keer dat ik éen man im de armen had besef ik. Het was een drama en een komedie tegelijkertijd.
Echter, een borstkankerpatient was mij iets TE dichtbij geweest. Nu zou ik het wel kunnen in geestelijk opzicht.
Ah, ik weet nog dat voor die tijd een lotgenote vriendin en ik vaak de slappe lach en slappe huil kregen om de lieve kaarten die we ontvingen. We telden de beterschap en de sterkte kaarten. We snapten heus wel dat het moeilijk is om naar iemand met kanker een kaart te sturen. Toch maakte het ons vrolijk met een soort humor. Oké, jij hebt meer beterschapskaarten dan ik, en ik meer sterkte kaarten. Dan vloog lachend miepjo in een vorm van ‘humor’ bui.
“jou wensen ze vaker beterschap toe en mij wordt sterkte gewenst ...met doodgaan. “Pff. Steeds weer.
Ik denk aan je, Miepjo. Jij bent het die inderdaad overleed. Je werd nooit vrij van uitzaaiingen. Je overleefde mij, terwijl je veel jonger was van ik, gehuwd en nog jonge kinderen thuis. Eerst wist ik niet dat je was overleden en bleef sms’jes euh eerder lms’jes schrijven. Van die lange vooral lollige berichten want dat hadden we nodig. Ook: “ leef je nog?” Dat deden we naar elkaar toe.
Ik begon nattigheid te voelen na drie keer geen respons.
Op een gegeven moment schreef je man een e-mail dat je al een paar weken overleden was. Heb later nooit meer contact met je thuisbasis kunnen krijgen.
De laatste keer een paar weken voor je overlijden, wou je dat je haarlozehoofd eens vastgehouden werd. Dat deed ik. We keken elkaar aan aan en al we wisten beiden dat het niet goed ging met je, dan geloofde ik nog steeds in wonderen. Ik geloof erin dat kwaad -aardige cellen kunnen veranderen in goed-aardige cellen. Maar ja, het leven en ook de omgekeerde levensdrift gaat zoals het gaat.
Vandaag ben ik 16 jaar en 6 maanden schoon. Dat wil zeggen geen kwade cellen in mij.
Doch vandaag denk ik ook aan ál die cliënten, patiënten en aan de in november een jaar geleden aan mijn -door nare tumor in korte tijd overleden- partner van een zeer nabije dierbare. Ik zucht. Zie de zon. En ben dankbaar hoe moeilijk het leven ook kan zijn voor de mooie dingen op mijn pad. Schoonheid zien. Verwondering voeding blijven geven en verder observeer ik steeds meer hoe alles gaat. Anders is het mij te veel.
Dankbaarheid is iets wat gezondheid genereert vind ik. Echter, het leven is eindig en ooit ga ik toch de pijp uit. Dan geef ik de geest. Ik hoop, visualiseer op een vriendelijke manier. Maar ja, het leven gaat zoals het gaat.
Een foto van MIepjo heb ik niet. Is niet nodig. Van mijn patiënten evenmin, doch ze gaan allemaal aan mijn geestesoog voorbij en hoe zwaar het kwa slaapgebrek ook was verder vond ik die nachten bijzonder. Bijzondere mensen mogen bijstaan. Dat stemt mij dankbaar.
Ik grinnik. Er was een mevrouw die avonds wachtte tot ik kwam en dan wou ze dat ik op haar bed kwam zitten. Ze wou niet naar een hospice. Op een nacht kon ik door omstandigheid niet de wacht in en er was geen blik verpleegsters of verzorgenden. Toen ging ze toch erheen.😔. De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg ze: zuster, hoe is het om dood te gaan en om overleden te zijn?
We keken elkaar aan en ik moest glimlachen: ik weet het echt niet mevrouw, ben nog niet dood of overleden .
Toen hebben we samen gehikt van het lachen... daarna hadden we een gesprek over het vele malen dood gaan in je leven. Ach lieve mevrouw en alle anderen bij wie ik de nachten mocht waken. Ja, ik zie het nu als voorrecht. Drie jaar lang. Zwaar. Steeds minder sociale contacten in verband met mijn slaapgebrek. Mijn dochter was nog thuis. Ik was niet gezellig voor haar? Ik deed mijn best. Aan het eind van die drie jaar was mijn stofwisseling van de leg en moest ik stoppen. De laatste drie jaar van mijn werkend leven opeens weer onder veel mensen in een verzorgingstehuis. In een huiskamer werd ik een gezellige gezelschapsdame en mocht mijn inspiratie en creatieviteit inzetten voor de 10 bewoners die onder mijn hoede waren. We leerden veel van elkaar en ik ging de Zorg vanuit een ander perspectief zien. Door het tijdgebrek en hun vermoeidheid zag ik de colleg’s aan het bed worstelen om alles snel snel te doen, terwijl de bewoners juist alles trager konden. Twee werelden die elkaar slechts kort konden ontmoeten.
In de huiskamer kon ik alle tijd geven.
Doch al die mensen nachts, al die zijn overleden. Het was zo anders dan overdag verplegen en verzorgen. Je hebt meer tijd. Wrang, want terminale mensen hadden minder tijd. Echter de verstilling was goed. Die kan ik zo missen. In de lockdown kon ik er weer iets van voelen. Ben destijds meer autistisch geworden, terwijl ik best extravert kan zijn, oh ja? Ja.
Ik voel mij dankbaar voor de aandacht en Zorg die ik die jaren mocht geven. Ook in de palliatieve nachtzorg. Dankzij borstkanker? Grijns. Misschien wel, want anders had ik echt nee gezegd tegen zolang de wacht in. Drie jaar een paar nachten per werk. Toentertijd was er geen andere optie. Hm, ik steek een wereldvredeskaarsje aan voor alle overledenen en nabestaanden waar dan ook.
In gedachten zie ik ze glimlachen.
❤️🙏🕯🍀❤️
Februari 2001 verhuisde ik na dertig jaar huwelijk noodgedwongen naar de plek waar de woning staat waar ik sindsdien leef. Mijn thuis. In de woonkamer van de toentertijd vorige bewoners hing een poster van een native american. Vredevolle, vriendelijke ogen keken mij aan. Het huis voelde goed en verwelkomend.
De afbeelding van de man op foto kwam vandaag weer naar boven en geeft mij de kracht dat op dit moment meegaan met de flow oké is.
De ‘tuin’ destijds was een ander verhaal. Behalve een zuurstofgevende, mooie, groene strak onderhouden ligusterhaag verwelkomde een oppervlakte vol tegels mij. Ik heb niets tegen tegels, echter balans mag en moet er zijn. Ik was verdrietig dat het huwelijk en het gezinsleven voorbij waren al hielden we van elkaar. Voor de kinderen vond ik het het ergst. Het was voorbij en we moesten ons vorige huis met tuin en bezoekduiven- te duur om voor mij alleen te bekostigen - verlaten, doch door de stenen luchtplaats werd ik nog verdrietiger. Het was februari, een ongunstige tijd om planten te verhuizen en te herplanten. Die bleven achter in onze vorige tuin, behalve een forsythia, waar een stek van de bomen uit de straat bij was ontstaan. Die doet het nog en is een stevig boompje. Beide doen het goed,
Als ik verdrietig en of boos was dan verwijderde ik in de en daarop volgende maanden en jaren, steeds weer een paar of meer van zo vreselijk stevig ingeklonken tegels. Toentertijd was er een buurman verderop die wel zand, veel zand kon gebruiken en zo wisselden we zand en aarde met elkaar.
Van de tegels maakte ik verhogingen en een gedeelte bleef als pad en terras. De tuin kreeg planten en stekjes van een ieder zomaar of waaraan ik het vroeg . Ze werd mooier en mooier. Kruiden groeiden spontaan en dan kwamen er weer andere, ook bloemen en plantjes die men onkruid noemt mogen groeien. Ze doen geen kwaad.
De tuin werd een combinatie van vrij groeien en bijhouden. Zo ontstond mijn paradijselijke plek.
De heg groeide, bloeide en is nu 20 jaar verder. Aan de andere kant, de kant van de buren heeft ze grotendeels dode stukken. Aan mijn kant was ze ook kalig, doch ik sprak haar bemoedigend en dankbaar toe en ze kreeg van de zomer weer blaadjes. Vandaag ziet ze er aan mijn kant grillig uit, mooi vind ik. Aan de andere kant bij de buren heeft ze moed opgegeven
Een paar maanden terug heb ik er daarom mee ingestemd dat de heg verwijderd gaat worden en dat er een schutting geplaatst wordt,
Morgen gaat het gebeuren. Voel mij slecht. Buikpijn met een wee, misselijk gevoel. De heg doet haar best en geeft nog zuurstof en voor het eerst vlogen de mussen er gisteren tijdens een hoosbui weer in. Hononopono heg, mussen, torretjes en wormen,
Dank je wel, heg. Het spijt mij, vergeef mij, ik houd van je. Vier takken met je ragfijne wortels die je losliet staan tijdelijk in een pot met aarde. Moge die paar planten goed groeien en bloeien tegen de schutting aan. Morgenmiddag plant ik ze terug en dan mag je groeien hoe je wilt. Al zal ik je wel moeten toppen.
Diep in de aarde bij de schutting stop ik vier appelpitten. Moge ver ver ver in de tijd vier appelbomen op deze plek groeien voor toekomstige generaties die beter met de Natuur zullen omgaan dan wij. Vol respect en dankbaar voor het leven. Dankbaar voor de co2 die bomen en planten opnemen en de zuurstof die ze schenken.
Bij het terras achter is de heg daar al een paar jaar eerder verwijderd en ook daar groeien nog twee ligusterhegplanten die ik redde.
Steeds denk ik dat er elders veel ergere en afgrijselijker dingen zijn, zoals in sommige landen met mensen en dieren gebeuren. Echter, zonder groen is er geen leven. Maar ja, hier heb ik ook stenen waaronder hele gezinnetjes torretjes en andere kleintjes. Ik sein al naar ze: zoek een andere plek. Al wat leeft is belangrijk. Mens, dier en ...de plantenwereld. Mens en dier deelt de adem die de Plantenwereld schenkt. De plantenwereld die ons in vele opzichten voedt, tot rust brengt, dieren een plek om te leven aanbiedt, koelte schenkt, onze troep absorbeert en zuurstof om te leven voor in de plaats uitademt. Warmte schenkt. Meubels. Bedden. Zoveel van een huis is van hout.
Als er maar meer respect zou zijn van meer mensen. Afschuwelijk als planten, bomen respectloos dingen genoemd worden. Dieren soms ook. Net zo afgrijselijk als dat sommige lieden hun medemensen op een afgrijselijke manier respectloos behandelen.
Hoogevoeligheid kan hemel en hel zijn.
Keuzes maken? Met de flow meegaan? Ik ga op dit moment met de flow mee. Ook ik laat los als de blaadjes die van de bomen vallen. Ik laat los dat ik de heg zou willen vasthouden, ik laat los en accepteer dat niets hetzelfde blijft. Verandering in het leven is het enige constante. Ik kies te accpeteren dat de herfst loslaten is. In de herfst van mijn leven ben ik nu. Ontspannen. Steeds weer. Ademen. Zolang er voldoende zuurstof is, blijven ademen. Langs de schutting zal het aan mijn kant weer groen worden en voor het open hekwerk van 90 cm breed tussen de buren en mij, daar zullen we in goede harmonie samen kiezen voor een mooie groene plant, moge het verbindend werken. Voor de mussen heb ik mandjes gekocht. Met de dichte kan tegen de schutting aan, met de openkant naar buiten zodat ze er hopelijk hun toevlucht kunnen vinden. Drie naast elkaar. Voor onderaan dat schuttingdeel plant ik de vele klimopstekken die vrijlijk tot bovenaan om de mandjes heen gaan klimmen.
Dan heb ik een paar planten met wortels van de ligusterheg zelf.
Daarna mag mijn kant van de aanstaande schutting - ooit een boom-groen worden, maar ik krijg een wee gevoel bij het idee dat als ik hier ooit wegga dat ik de tuin dan van de woningstichting in de oorspronkelijke staat (= betegeld? )zal moeten terugbrengen.. Het zal toch niet? Niet in deze tijd van klimaat veranderingen🙏🕯💕.
Moge woningstichtingen dit niet meer verplichten. Moge tuinen met hun bomen en planten een beschermde status krijgen, zowel bij huurwoningen als koop.
Nu laat ik echt los en accepteer. Accepteer dat verandering het enige is dat altijd zal blijven bestaan.
Mijn poezebeestje komt bij mij. Ik ontspan. Heb mijn tranen weer eens geweend.
7 ligusterplantjes- met wortels -van de oude heg heb ik weten te redden en heb ik een dag later teruggeplant tegen de schutting aan.
#Internationale dag van de Vrede.
Still, heel Stil worden,
hand op je hart leggen.
Vrede begint, bij jou, bij mij, bij ons allemaal.
Nu, op dit moment is er een moment van vrede in jou, in mij.
Rustig ademen, doorademen.
Stil van binnen worden.
❤️🙏🕯Een Wereldvrede vlam brandt.
ik verbind mij met álle mensen van goede wil over de hele wereld.🕯🙏❤️
🍀💕🍀 https://youtu.be/Xsu-FcHSjTU ( l’oiseau et l’enfant)
Ja, er is ellende in de wereld, oorlog, verdeeldheid en last but not least natuurrampen, tevens is de Aarde van een schoonheid die nog op geen enkele planeet gevonden is. Ook is er warmte voor elkaar en mensen zijn mooi als we de warmte van ons hart voelen.
Simpel?
Vredevolle, vriendelijke en verbindende gedachten voor jou, mij en ons allemaal.
Zingend, neuriën, dansend soms fysiek dan weer stil en innerluck, sta ik aan het stromende water. De zon schijnt aangenaam op deze nazomerse dag op 18 september 2021, de lucht is strakblauw met witte wolken, de wind waait kalm en streelt mij zacht, de aarde draagt mij en ik doe steeds weer mijn best om vredevolle stappen te maken, verder te gaan door te kiezen om mijn gedachten te richten. Dankbaar adem ik. Adem waar we drie minuten zonder kunnen. Drie minuten! Dank je, bomen. Dankbaar ben ik dat ik steeds weer schoonheid mag zien. Zien, kijken, horen, voelen, ervaren. Voel mij verbonden met anderen die zich ook afstemmen op liefde, licht, harmonie en schoonheid. De balans houdend, doch tóch stromend. Het leven is niet statisch, ook niet van de Natuur. Dat accepteren vind ik nog steeds moeilijk, doch het gaat de laatste jaren gemakkelucker.
Water in mij groet met het respect Water en groet water in iedereen. Emoties: levenstranen maar ook vreugdetranen. Krachtige zachte Levenskracht. Ik groet de elementen en voel die elementen ook in mijzelf. Schepen varen voorbij, laten eerst golven en vervolgens rimpelingen achter. Zoals mensen die overleden zijn deze achterlieten en wij als mens eveneens onze golven en rimpelingen groot en klein zullen achterlaten. Velen ook bij leven.
Vandaag is het mijn moeders geboortedag. Ze werd 19 september 1913 geboren. Het lijkt lang geleden. Toch is het in de eeuwigheid als een rimpeling. Ik mag deel uitmaken van haar rimpeling. We mogen allen onze rimpeling achterlaten, zoals ook onze voorouders deze achterlieten in ons. Bloedband of niet, zo voelt dat voor mij. Rimpelingen van waarde geef ik mee aan mijn kinderen. Zij doen er mee wat ze kiezen te kiezen.
Een mooi Danslied kwam terug in mijn geheugen (pas gisteren nadat ik terugkwam van het water las in een e-mail die mij werd toegestuurd door een dierbare Dansleidster dat ze het met mij deelde en dat nummer in ieder geval samen op afstand doch zo dichtbij, mee te dansen en te zingen) Ancestor, Skypeople, ik neuriede, zong, danste voorzichtig doch vanbinnen voluit. Af en toe zwaaiend naar de enkele voorbijgangers, voorbijvaarders en ondertussen mijn voorouders met respect groetend is het alsof er een lichte dna verschuiving in mij is.
Mijn voorouders en ieders voorouders, ieder deed naar beste kunnen vanuit hun eigen punt van staan in het leven, ieder met de ingeprente patronen ( patron= baas in het frans) die ingeprent zijn. Vanuit opvoeding, ervaringen, lief en leed, wantrouwen, vertrouwen, religie, cultuur, opleiding en meer die ieder zelf invult. Ministaatjes makend evolueren wij?
Dankbaarheid is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Steeds weer is het -op momenten dat het ertoe doet- een keuze (vind ik). Steeds weer de keuze op momenten dat het niet lekker gaat en het leven mij bij de lurven pakt zoals afgelopen week. Maar ja, dan ben ik ook flink overprikkeld. Ik ben dankbaar dat ik dankbaar kán zijn en jammer dan als er mensen zijn die ietwat meewaardig naar mij kijken als ik het heb over dankbaarheid of over mijn paradijselijke plekje hier en nu. Nee, niet saai doch steeds nieuw. Vernieuwend en schoonheid zien, mij verbindend met de Natuur om het dorp heen, verbindend met mijn tuin, met de diertjes in mijn tuin. Mij steeds weer verwonderen. Dankbaar dat ik mij steeds weer kan verwonderen. Dankbaar dat ik letterluck en figuurluck kan ontlasten ook al zijn de wc’s verstopt🥳. Dankbaar dat ik een goede woningstichting heb. Er wordt aan gewerkt. Dankbaar dat ik er steeds weer voor kies om constructieve optimistische gedachten te hebben of eigenluck zijn het in het midden gedachten. Mijn ex echtgenoot gaf mij mee: beter is het blind te zijn dan wat dan ook van één kant te zien. Nu is letterluck blind worden nou niet zo aangenaam, ik vind een niet zo groot gezichtsveld ook niet zo fijn, doch ik heb wél het gevoel dat ik meestal wat dan ook bekijk van een afstand ( en soms dichtbij) en van twee kanten bezie. Daarom ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen als je niet in de schoenen van de ander hebt gestaan. Ik krijg er buikpijn van als dat op een grove manier gebeurt. Dat voelt zóooo niet kloppend voor mij. Wat wel kloppend voor mij voelt is keer op keer het magische dat het leven kan zijn zien. Geloven in oplossingen. Oplossingen visualiseren en voelen. Onze verbeeldingskracht is onze grootste kracht, zonder zou er niet veel ontdekt zijn. Samen. Dat zou mooi zijn. En ...zoals mijn moeder regelmatig zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar. Dus ... deel ik vandaag mijn Blogspot hier. Ooit deelde ik mijn Blogspot Schilderen & Schrijven op Facebook. Daar voelde ik mij op een gegeven moment heel kwetsbaar bij en verwijderde het.
Daarom zeg ik: vriendelijkheid kost geen geld. Met vriendelijke ogen naar mijzelf, onszelf en anderen kijken lost meer op dan een ander belachelijk maken of pesten of een hele groep generaliseren. We zijn allemaal mensen.
Ah, Mama, ik ben in vrede met je, dank dat je geboren bent. Mijn voorouders die voor mij gingen groet ik met respect. Ze deden wat in hun vermogen lag. Zo doe ik dat ook. Momenteel doe ik kalmaan. En ja, het kind in mij mag van mij brocioli li lala zeggen en heerluck. Ja, het kind dat ik was en nog beetje ben weet als geen ander hoe het hoort. Dat is flink ingeprent. Echter, ze is genoeg gecorrigeerd in haar leven en dus zegt ze/ik: heerlucke broccioli en verzint nieuwe woordjes. Ze doet er niemand kwaad mee. Ja, mensen met grote talenkennis voelen zich mogeluck vreseluck? Ontspan, er zijn ergere dingen dan woordjes verzinnen.
Dankbaar ben ik voor alle vriendschappen in mijn leven, al lukt het mij om maar met slechts een paar regelmatig contact te houden, dan tóch blijft voor mij ieder ander al ben je uit het fysieke oog altijd in mijn 💕.
Verbondenheid is🍀💕🍀.
Een fijne vredevolle, nazomerse dag wens ik een ieder en moge er oplossingen komen voor mensen die in zware omstandigheden vertoeven🙏🕯💕 en moge de formatie van het nieuwe Kabinet rondkomen in goede verstandhoudingen.🙏🕯💕
Gisteren aan het water. Ik heb een fimpje gemaakt Van het stromende water, maar die doet het niet hier.
PS opeens denk ik aan de schrijfsels die ik in de steigers heb staan en die eigenluck af zijn. Over de Internationale Suicidepreventiedag. Mijmeringen of je het kunt voorkomen.
In ieder geval, indien je kiest om te willen en kunnen praten bel dan 0900-0113 of 113. Doch indien je tot hier bent bekomen mag ik waarschijnlijk mogelijk aannemen dat het met je gaat?
Ik laat het los. in ieder geval voorlopig, Ook het schrijfsel over mijn hakken in het zand nr2 . Ik gá verder al ben ik nog zo traag, stil en met regelmatig op de plaats rust houden is niets mis mee. dat is een keuze. Het wil niet zeggen dat ik met niets of niemand meeleef. Integendeel.
