2.172 In het belang van ....?

Na kortgeleden nogmaals op een aflevering van Spoorloos te zijn gestuit is ze in wederom in worsteling. Wat te doen? Wat te doen en wat te laten in het belang van je kinderen? Zij hebben als baby niet kunnen kiezen. Nu zijn ze volwassenen. Ze maken hun eigen keuzes. Wat mag en kan deze ( adoptie)mam dan? Zoeken is niet aan haar. Schrijven erover evenmin? 

Ze kreeg al het ‘nieuws’ wat ze nooit eerder vernam over afstaan en adoptie in éen keer rauw te behappen, zodat ze sinds 29 maart 2019 weet dat slechts 30% van de kinderen vanuit hun landen van herkomst legaal en dus slechts 30% in het belang van de kinderen werden afgestaan en geadopteerd. Is dat Waarheid? Ook kwam ze er achter dat het hier in Nederland ook te erg blijkt te zijn geweest in de jaren ‘50,’60,‘70 (en ‘80?) In en in triest. Ten gunste van valse schaamte, ‘goede naam’ moesten ongehuwde meiskes gedwongen hun kindje afstaan. In die tijd vond men ongehuwd zwanger worden en zijn een schande voor de familie en dus was adoptie - ook hier in Nederland- ten gunste van de ouders met een kinderwens.Te erg. In het belang van de kinderen😢😢 zei men?

Afstaan lijkt haar zo wie zo afschuwelijk voor moeders en kinderen. Dat is een waarheid. Ze voelt de pijn. Wat is verder 
waarheid? Zijn de geboortemoeders van haar kinderen in een 
jarenlange onzekerheid? Dát moet de hel zijn. Haar hart is 
verscheurd. Haar buik doet er pijn van. Ze worstelt en worstelt. Maar ze mag en kan niets. Het is aan de kinderen om wel of niet keuzes te maken. Wel of niet zoeken om eventueel zoekende geboorte ouders gerust te stellen? Ze schrijft geruststellende, maar opppervlakkige  e-mails- buiten de kinderen om- naar beide kindertehuizen. Dat is het enige wat ze mag en kan doen. De kinderen maken het goed. 
Leven hun eigen leven. Hier en Nu. 

Nooit is ze de -zeker de geboortemoeders niet- vergeten. Iedere 
verjaardag zijn ze er in gedachten bij.
Maar dan ziet ze haar echtgenoot en zichzelf weer bij het bedje staan in Verweggistan.Kijken.Hun oudste. Liefde is. 
Verbondenheid is. Familie is Familie. Al draait de wereld nog zo raar. Ze houden van elkaar. 

Dat is waarheid. waarheid, een grote waarheid.

Maar stel dat?

Wat is waarheid? 

Weer weent ze. Om de geboortemoeders. Om haar kinderen. 
Om alle afgestane kinderen of het nou wel of niet legaal was en is. Om corruptie. De aspirant ouders waren jong. Ze wisten het 
niet. Ze hadden een kinderwens, maar never nooit ten koste van. 
Ze huilt om alle  adoptieechtparen die allen volgens de Nederlandse Wet met de beste intentie hun ( mag ze hun zeggen? Ja, zegt haar hart!) kinderen in hun hart en dus hun leven haalden. Omdat ze een kinderwens hadden.  Hadden ze  moeten accepteren dat ze geen kinderen konden krijgen?. Ze weet het 
niet. Ze weet het echt niet want ze kan zich het leven niet voorstellen zonder haar twee lieverds die ze de hare mocht en 
mag noemen. Het mag. Ze voelde en voelt zich een moeder. Hun moeder. Dat hoort ze toch steeds in de fluisteringen van haar hart en haar verstand.

Ze schrijft. Ze doet haar best om het binnen te houden in het belang van de kinderen. Maar ... ze stikt erin. Dan toch schrijven?  Is ze een erge egoïst? Nee, zelfcompassie is.

Verder kan ze niemand redden. Geboorteouders niet, haar kinderen niet. Ze kan alleen een beetje zichzelf redden door zich nu te uiten. Het machteloos de wereld in te gooien. Boos zoals  er destijds met kinderen omgegaan is.

Indien er geboorteouders zouden lezen die hun kinderen legaal afstonden of wier kind opeens verdwenen was.  Vergeef mij. 

Zoeken buiten de wil van de kinderen om? Nee, dat is niet in hun belang! Of wel? Ze willen er niet over praten.

Verder is haar schrijven - hoezeer ze ook de beste intenties heeft -niet in hun belang?  Maakt ze nu verschil? In hun belang? Ten gunste van hun gezondheid?  Zichzelf nu onderdrukken is evenmin in hun belang .

❤️Het enige dat vast en zeker wél in hun belang is, is gewoon hun mam blijven. Er zijn voor ze. Al hebben ze haar niet vaak  meer nodig. Hun Mam zijn, er zijn voor ze! Blijven! Want verder is er geen andere  moeder van ze fysiek aanwezig. 

Ze houdt van de kinderen die ze  de hare - volgens haar hart en de Nederlandse Wet- mag noemen. Zij mag hun mama zijn  
inclusief het hele scala aan dierbare koosnaampjes die ze elkaar geven. Ze houden van elkaar. Al draait de wereld nog zo raar.

Ze is boos, verdrietig en voelt zich machteloos. 

‘Laat het rusten’
 zeggen de zeer weinige dierbaren die er van af weten,  dat doet ze ook. Ze spreekt er verder niet over. Maar ja,  ze had van het begin af een soort draadje met vooral de geboortemoeders. Dat is gebleven. Vooral op de verjaardagen is het sterk. 

In gedachten sluit ze ze in haar armen: vergeef mij lieve moeders en ja ook vaders, families, ‘ik weet het verder ook niet wat doen 
en te laten. Vicieuze cirkel.Wel kan ik wensen: moge jullie vrede 
hebben. Moge we allen inner vrede hebben.Hier en nu! In het eerste Gezinsrapport van destijds zeiden we dat we liever niet hadden indien de moeder iets zou sturen indien ze zou willen? Waarom zeiden we dat? Mogelijk in verband met het hechtingsproces? Want het voelde vanaf de eerste ontmoeting met de kinderen al anders. Altijd mochten jullie sturen en contact 
zoeken. Maar ja. Die Gezinsonderzoeken waren van voor de komst van de kinderen. Vergeef ons. Het was niet anders. En ... 
jullie/ wij hebben kanjers van kinderen. Mooie mensen.

@ze steekt een wereldvredevlam aan🙏🤓😏. In verbondenheid.🍀💕🍀

Ze komt er maar niet uit.

Dan belt haar dochter. Ha die Mam. Wat ben je aan het doen?

Schrijven.

Ah leuk. 

😁

Aaaaaaaaah😢. Ze zou willen fietsen, bewegen. Maar ja ...de benen. Dat is een verhaal apart, of niet. ‘Kom op. Verder gaan. De zon schijnt. Langste dag licht voorlopig.. Ja we gaan de donkere maanden in. Motiveer jezelf.’