Al een poos heb ik een schrijfsel klaar over taalcoachen. Nou ja, taalvrijwilliger zijn want dat coachen ging mij gisteren niet goed af. Computer gedoeee. Aanmeld, inlog en activeringsgedoe waar ik niets van snap waarom het keer op keer op keer fout gaat en we er na een uur bijna uit zijn en dan toch weer niet.
Uitleggen aan mijn taalmaatje cq bonusdochter lag evenmin in mijn vermogen en in haar vermogen lag het te begrijpen ook niet. We begrepen er allebei geen bal van al dat digitale. Klantenservice en taalmaatjes docent gebeld. Stress in motion stak de kop op bij mij. 1/2 oxazepam helpt mij iets en dan ...verder. Doorgaan. We zullen doorgaan. We lieten de verbale taal na nóg een uur eveneens voor wat het is en ik liet haar zien wat rockpainten is. Een happy stone maken door een steen te beschilderen en het dan ergens neerleggen om iemand blij te maken, ontspant en maakt zelf ook blij. In stilte schilderden wij. Gezellig. Wij begrijpen elkaar. Daar zijn geen woorden voor nodig.
Maar ja, de wereld is van de Taal der Woorden? Babylonische spraakverwarringen ontstaan steeds meer zelfs al spreek je dezelfde landstaal.
Stil. Stilzijn is ont-moeten.
Dat schrijfsel over statushouders en taalvrijwilliger zijn laat ik voorlopig voor wat het is. Het komt wel of niet.
Dan wou ik in verband met het feit dat het Holocaust Memorial Day was ook daar een stuk over schrijven. Tegen uitsluiting en vóór verbondenheid zijn. Want wat ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen. Mijn schrijfsel over Vrijheid in Vredestijd staat wél al klaar. Of ik het hier plaats is de vraag. Zo veel verschillende meningen zijn er en zo velen die zich niet vrij voelen. Gisteren tijdens een telefoontje met een dierbare vriendin eveneens. Opeens voel ik mij zo vermoeid. Zo afschuwelijk vermoeid. Meestal doe ik mijn best om mij in een ieder in te leven. Vanuit de diverse standpunten/ inzichten naar iets te kijken.
Dat doe ik al vanaf mijn jeugdjaren. Zó dát ik op een gegeven moment op andermans meningen blijf herkauwen met een hoofd dat nauwelijks meer kan absorberen, terwijl ik heel goed weet waar ik voor sta. Dus is mijzelf uitsluiten is voor vandaag een strak plan? Straks mijn rollator en mijzelf uitlaten is in ieder geval een strak plan. Uitwaaien.
Uitsluiten, uitlaten, uitwaaien. Drie keer uit. Mag niet volgens schrijvers die zich aan schrijfregels houden. Met alle respect maar het zal mij een worst zijn. Ik houd mij aan alle regels behalve met schrijven. Dát mag in dit land. Hoewel, je qua schrijven géén schade mag berokkenen. Verboden op te ruien. Was ik ook niet van plan, al zit ik mij af te vragen of ik op de een of andere manier via schrijven anderen zou kunnen stimuleren tot een vanuit thuis gezamelijk iets? .
Pfff ...vandaag niet. Heb genoeg aan mijzelf . Mijzelf te stimuleren, motiveren en inspireren. Blah!
Want vandaag was er wederom digitale ellende. Wat krijg ik er een stress door.
Heb mijn dag niet. Hoewel ik mijzelf had toegezegd te gaan schrijven of te schilderen.
Nu ben ik moe en sluit mij voor vandaag zelf uit of misschien doe ik dat mijn leven lang al sinds mijn 12e? Lekker thuis. Zacht muziekje op. Geen gepraat. Even geen meningen van een ander.
Net stond een Politiewagen een poos in de straat tegenover mij. Dat gaf mij opeens zo’n weldadige rust. Een veilig beschermd gevoel na alle spanning en bezorgdheid over mijn kinderen, anderen en ook hier bezorgdheid en oude echo’s vol angst, terwijl ik vertrouwen voeding blijf geven. Nu de wagen weg is schiet ik in de huilmodus en kan ik er niet mee stoppen.
Het is volle maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten