2.295 Een wandelingetje

Het dorp rondlopen. 

De rollator piept.

Mijn schoenen trommelen in een langzaam, rustig tempo over de weg.

Het water klotst een beetje. 

Langs de dijk loop ik,

bovenaan kijk ik naar het waterverschil. 

Dimensies. 

Het water staat hoog.

(@Bloem, zie je? Zoals je voorstelde heb ik van de zinnen een gedichtachtigheidje gemaakt. Echter ik krijg die witjes niet weg🤔.)

Onderaan grazen liggend de twee dorpszwanen. 

Ik lailailai 🎶luid Pavane, het mannetje kijkt kwispelend op. We kennen elkaar. Zijn vrouwtje zal over een paar maanden weer gaan broeden op haar vaste plek. Later de kleintjes. Ik verheug mij en kan er zo van genieten lente na lente na lente.

Ganzen vliegen in formatie hoog in de lucht 

lijken net door de draaiende wieken van 

de windturbines heen te vliegen, 

deze zoet, zoeff, zoefffen hun perpetue mobile,

helaas nooit locked down. Avonds na 21uur zijn ze nóg irritanter te horen

hoewel ze langzamerhand iets vertrouwds hebben.

Verder lopend zie ik een vrouw de ramen van haar zo gezellig uitziende dijkwoning lappen, een paar kippen scharrelen om haar heen. We zwaaien naar elkaar. “U bent de eerste mens die vandaag ik zie” roep ik.

“U ook” hoor ik terug. 

Weer in het dorp, ontmoet ik twee kinderen. Ze hebben beschilderde stenen gevonden. Ze jubelen. Ze doen mij glimlachen.

Thuiskomend begroet mijn poezebeest mij vanachter het raam met een voor mij  onhoorbaar mmmaaa. Als ik de sleutel in het slot steek komt zij mij tegemoet. Dag huisgenootje. Zij krijgt een mini potje brokjes en voor mijzelf zet ik een pot verse thee. ja, vaak gebruik ik oude zakjes, nu niet.

Mijn kinderen sturen mij een sms. Ik denk aan toen ze klein waren, hoe ze na schooltijd (lagere school, later basisschool) meestal een vriendje of vriendinnetje meenamen en hoe we regelmatig met zijn vijven theedronken. Kletsend.

Wat was het gezellig. Mijn mond krult in een dankbare💓 glimlach. 

Later toen ze al lang de deur uit waren, kwamen mijn buurvriendinnetjes vaak. Ze waren kind aan huis. Soms kwamen ze tussen de middag lunchen. Echter, vaker kwamen ze na schooltijd of in het weekend . Knutselen. Spelletjes doen. Vogels bekijken met de verrekijker. Hutje bouwen. Praten. Van gedachten wisselen. Zingen. Gek doen. Poffertjes bakken. Meehelpen met eten bereiden. 

Het was best druk, maar toch ...heerluck. Want wat was het gezellig. Mijn mond blijft krullen in een dankbare💓 glimlach. 

Ja, iedere periode en levensphase heeft zijn ups en downs. Op dit moment van schrijven rest dankbaarheid. Dankbaar dat ik het mee heb mogen maken.

De tiener die ik ooit was heb ik door de jaren heen al helend langs de tijdlijn van mijn leven naar Hier en Nu meegenomen. Het is volle maan, op dit moment geen blue moon of deels toch wel? Er is keuzevrijheid, ik kies om te zien wat hier en nu op dit moment is. 

De tiener die ik ooit was, glimlacht💖. We voelen ons stokoud en tóch ook jong tegelijkertijd. Zijn wij heel? Op dit moment van schrijven wel. Wel véél gevoel en emoties die ik eruit loop,schrijf, schilder en zing. Lailailai mijn moeder zong ook vaak besef ik opeens. Ah, Mam. Ik houd van je. Ze glimlacht over de dood heen rechtstreeks mijn hart en ziel in. 💓 Ah en Pap? Die hoor ik - bagateliserend -in mijn hoofd zeggen 

”Je stelt je aan. “

“Dag Pap. Mag ik alsjeblieft mijzelf zijn?”

Ik besluit dat het mag🥳 .

Dan haalt gelukkig een telefoontje van zoonlief mij nog meer in Hier en Nu. Fijn. Volgend weekend komt hij langs. Fijn. 

 “Zaterdagavond laat ga ik weer naar huis, Mam. “

 “Eum, dat gaat niet, zoon, in verband met de avondklok. Ruim op tijd weer naar huis gaan.”

 “Oh ja.”  

 “Het is niet anders” kiezen we bijna synchroon te zeggen. We maken er wat van. 

Daarna ga ik een maaltijd  voor mijzelf bereiden. Andijviestamppot met een vegaburger.

Dankbaar dat het kan.

Het is volle maan.