Van een vriendin kreeg ik een zelfgemaakte adventkalender. Morgen is de eerste zondag van de vier steeds donkerwordende zondagen, waarbij het een gewoonte is om iedere week een kaars aan te steken op weg naar het Licht. Op weg naar iedere dag wat meer daglicht geboren zien worden.
Zoekend naar mijn moeders kandelaar, zie ik een gegraveerd glas dat ze kreeg in 1988 op haar 75 ste verjaardag met het initiaal van haar voornaam. Ik denk aan de tweede vrouw van mijn ex-echtgenoot die dezelfde naam draagt als mijn moeder. Dan …op de radio het nummer dat we op mama’s uitvaart draaiden, tevens op die van een zwager. “Perhaps Love”! Gisteren dacht ik nog aan dat nummer én aan mijn moeder. Aan hoe destijds lang voor haar overlijden tijdens de laatste keer dat ik zonder kinderen bij haar kwam logeren, ze mij dat nummer liet horen en de wens die we op haar uitvaartdag honoreerden. We draaiden en zongen het die avond tig keer. We lachten en we huilden. Mooie herinnering hoe we samen het leven en dus ook de vergankelijkheid vierden.
Op de radio:Perhaps Love. Mijn hart is warm. Ik glimlach ontroerd. Tja, Liefde is zoveel. Aaah lieve Mam. Dank je wel voor alles wat je voor mij betekende. Dank je dat je jezelf was.
Op zoek naar kaarsen, kak ik in. Ze moeten besteld worden. Online bestellen en betalen. Dan moet de postbezorger weer sjouwen. Strooizout is ook nodig. En meer. Dankbaar dat het kán. Het is niet vanzelfsprekend . Echter, ik heb steeds vaker moeite met het internet vooral bij overprikkeldheid. Dankbaar dat hier schrijven en publiceren mij wél lukt.
Niets is vanzelfsprekend.
Steeds vaker wordt er gevraagd om “mijn dit” en “mijn dat” in te vullen. Het is veelheid. Ik laat het, In mij is weerstand tegen te veel veranderingen. Toch ben ik tevens progressief. Echt waar! De winkels zijn in een ander dorp. En veel drukte vermijd ik. Het is waar dat vier kaarsen aangestoken op vier zondagen veel licht zullen geven op de vierde zondag. Ik moet voorzichtig zijn en niet te veel kaarsen aan tegelijkertijd.
Doch 1 kaars speciale kaars is ook goed als adventkaars besluit ik! Een mooie kaars. Steeds aansteken aan mijn wereldvredevlam. Wel poets ik mama’s kandelaar op. Met respect. Ik voel mij mijzelf. Onthouden aan iemand te vragen om kaarsen voor mij te kopen. Onthouden om iets te vragen is iets wat ik steeds vaker lastiger vind om te onthouden. Ik minder met sommige onthoudlijstjes. Was te veel. Dan had ik regelmatig een nieuw lijstje nodig om te onthouden om in mijn onthoudschriftje te kijken. Kerstkaarten schrijven lukt mij dit jaar niet, ben er zo overprikkeld door terwijl ik het fijn vond om een ieder al mijn beste wensen toe te wensen. Nog steeds wens ik een ieder wensen. Liever maak ik iets meer over naar een goed doel.
Doch nu even lekker geschrijfseld. Dankbaar ook voor dat dit kan en mag.
Eerst frisse neus halen. Lekkere warme sjawl om. Een mooie roze. Een zachte kleur. Een liefdevolle kleur. De kleur van de vrouwelijke energie die in ieder mens huist. Want we zijn allen van het zaadje en het eitje.
Moge er balans zijn 🙏🕯🧡 in de wereld, waar de manlijke energie hoogtij “viert”
~~~~~~~~~~~~
Buiten lopend, kom ik langs twee klussende jongens. We groeten elkaar. Hoiiiiij. Hallooo. Nog maar net voorbij ze hoor ik:”dát was een oud omaatje.” Het doet mij iets.
Helaas ben ik niemands omaatje én door mij zo te noemen voel ik mij opeens sterk in het hokje
” bejaard en kwetsbaar” geplaatst.
Je uiterlijk in combinatie met slecht lopen kan doen generaliseren. Alsof je minder waard bent? Alleen het uiterlijk wordt gezien? In de Ouderenzorg- waar ik onder andere werkte- merkte ik dit eveneens sterk op. De snelle wereld won het ook daar van de trage.
Gelukkig ben ik steeds meer mijzelf aan het worden. In mij huist een levendige geest, al kunnen mijn brein en lijf traag zijn. Dat maakt ouder worden mooi en tevens moeilijk. Accepteren is het sleutelwoord. In eerste instantie naar mijzelf toe. Naar onszelf toe.
In mij huizen tientallen jaren levenservaring. Zo is het bij een ieder.
In mijn dagboeken kan ik de laatste tijd de flow van het schrijven over laten gaan in laat maar gaan tekenen als een kind, 1 lijn ononderbroken vrij over het papier laten gaan is iets heerlucks om te doen. Probeer het eens! Zonder oordeel kijken naar wat er ontstaat. Later kun je er van alles intekenen, kleuren en of wat je zelf wilt, ook al zeg je zelf het niet te kunnen. Gewoon doen. Je oordelende geest even op een reservebankje zetten zo van: nu even niet, laat mij.
Mijn moeder zei regelmatig: “omdat we zo verschillend zijn, hebben we zo veel te delen. “ Ze hield van verbinding. Ik ook, hoewel ik mij fysiek steeds meer terugtrek dan toch voel ik mij wél verbonden.
❤️
Een Wereldvredevlam brandt!
Perhaps Love: https://youtu.be/3YnfCH7LNcM?si=1JoGQ4FkPAHcI_hW
🙏🏼🕯💕 Foto van mijn moeder- Johanna Justina WB—K in 1939 (26jaar jong) vlak voor de Tweede Wereldoorlog. In de oorlog reed zij als verpleegster op een fiets met houten banden door het land. Ze sprokkelde eten en wat nodig was bij elkaar, bij boerderijen vragend en ruilend. Ze bedelde bij elkaar voor haar moeder/ mijn grootmoeder, ( die in 1943 overleed) vier broers en patiënten. In de Hongerwinter werd het zwaarder. Echter, haar verpleegsters uniform dragend werd ze overal doorgelaten door de Bezetters. Pas twee jaar na de oorlog trouwde ze met mijn vader en werd zijn vier jarig dochtertje negen maanden later mijn oudste zus . Mijn moeder was een dappere vrouw!
Wat prachtig en liefdevol verwoord, Mathil.
BeantwoordenVerwijderen🥰
VerwijderenDank je wel,🥰, M
Verwijderen