21.2023 Het bankje

 . 

Daar sta je dan, omgeven door bomen op een tapijt van  prachtig warmgele gekleurde bladeren.

Stil sta je. Iets anders kun je niet. Of wel? Stil staan te wachten totdat er weer mensen op je gaan zitten. Je bent als een gedicht, als een verhaal dat vertelt: over een moeder die stilletjes rust bij je vindt je geeft haar steun terwijl ze naar haar spelende kinderen kijkt. .De zon beschijnt ze in het voorjaar, zomer en najaar als met een schijnwerper. Kindergelach en geroep alom. Je vertelt over een jong v’liefd stelletje dat onwennig hand in hand zit. Met stralende ogen kijken ze elkaar aan, draaien dan de wangen tegen elkaar een beetje verlegen lacherig naar de  enkele voorbijganger toe om ze een fijne dag te wensen. Je vertelt ook van een nieuwkomer met leed achter de  ogen die nog niet gewend is aan vriendelijk groetende voorbijgangers. Je fluistert over zoveel,  onder andere over een oude vrouw met rollator die zomers koelte vindt onder de bomen, haar kat achter zich aan, Samen overzien ze het veld. Je voelt veilig en vredig aan.

Ah, zoveel heeft het bankje te vertellen. Nu staat het stil al mijmerend op zijn plek in het groene hart van het dorp. Regen en wind teisteren haar, maar ooit was het een boom dus kan het tegen een stootje. Het verstilt, het lijkt of het slaapt en stilletjes fluistert: “laat mij maar één seizoen lang niemand hoeven dragen”

De oude vrouw loop langs, buigt haar hoofd, legt haar hand op haar hart💚, stuurt een levenslustige harte🧡groet naar het bankje en naar ieder die er op zat of weer op zal gaan zitten. Dag bankje, dag bomen, dag bladeren🍂 en dag boom🌳 waarvan het bankje is gemaakt. 🤗. Dank je wel en tot ziens.