9. 2024 Afscheid

 Slaperig opent ze haar laptop. Het is nog vroeg in de ochtend. De morgenstond heeft goud in de mond? Vandaag is de eerste dag dat ze  haar jarenlange dagboekgebruik inwisselt voor het beeldscherm. 

Gisteren begon ze al  aan haar derde dagboek van dit jaar. Twee dagboeken per maand pende ze van zich af. Het was. Is het echt was? De tranen komen want zij en haar dagboeken hadden een intense en intieme  band. Is die band voorbij? Deels wel? Met de hand schrijven is onvergelijkbaar met het typen van twee vingers op een computer of telefoon. Met de hand schrijven- rechtstreeks op papier vanuit hoofd, hart en ziel in je eigen handschrift -is onverwoordbaar intiem. Is dít typen intiem?

Ja, nee. Totaal anders. Ze kijkt voor zich uit en typt blind. Het beeldscherm is te fel aan haar ogen op de vroege morgen. 

Ze begon op haar 12 de met dagboekschrijven. Dat is 64 jaar geleden. Er waren jaren dat ze af en toe schreef. Er zijn jaren geweest dat ze dagboeken verbrandde. Ook gooide ze een keer een zak dagboeken in een vuilniswagen. Waarom? Ze wou niemand tot last zijn als er iets gelezen zou worden. Dat voelde heel naar. Haar wezen verdween en doet nu dienst als vermalen  onderdeel van? Van wat?  Ze laat los. 

 Het was te veel geschrijf. Toch was zij dat schrijven. Was? Is? Was? 

Was het te veel? Is het te veel? Ze deed er niemand kwaad mee. Echter, ja, ze ziet in dat het veelheid is. 

Ze woont nu 23 jaar op dit adres en de dagboeken van deze jaren heeft ze als een verslaafde die flessen alcohol bewaard her en der in het huis weggestopt. Waarom? Na ja, omdat -als ze tezijnertijd de pijp uit is- haar kinderen niet wil belasten met haar loslaatmomenten- er toch ook veel liefdevol geschrijf over, aan en voor haar kinderen in. Hoeeee daar mee te händelen? Haar kinderen vinden het vervelend als ze over ze deelt op het net. En dus moest ze wel …op papier. Maar ja, daar staan ook haar zich niet lekker in haar vel voelende buien van zich afgeschreven. Verleden tijd. Alles is verleden. Gisteren is ook verleden. Momentopnames losgelaten en tevens gevangen in de tijd. 

Ze zucht diep. Geen dagboekgeschrijf meer.  Dit is zwaar. Is ze zichzelf erg aan het pijnigen? Ja, nee, ja, nee. Ze weet het niet. Gisteren toen ze haar dag eindigde in dat derde dagboek van 2024 waarvan ze op de negende pagina besloot dat ze gingen ( ja, want dat dagboek zelf roept om haar.)  pogen ermee te stoppen. Stoppen met met de hand schrijven? Gelooft ze het zelf? Ze schreef gisteren over sublimeren. Alleen nog maar sublimeren. Dus nooit meer rauw de pen laten gaan over het papier in deze tijd van duurzaamheid? Ze zegt niet nooit. Ze zegt nooit nooit!  Ze is de bomen en het papier dankbaar en voelt zich er klein door. Met lichte schaamte omdat zij altijd opkomt voor bomen. Doch de bomen en het papier bleven vrienden al schreef ze nog zo veel.

Afijn, het voelt  onwennig, ongezellig en als stoppen met roken om nu -steeds wegkijkend van het felle licht van het beeldscherm-te typen. Gelukkig heeft ze nog twee handgeschreven correspondenties. Dat is lekker.

In wezen ( we zen? Wahahaha ) zou dit schrijven ook intiem moeten mogen aanvoelen? In gedachten legt ze haar hand op haar hart en voelt de verbinding die het met haar hoofd maakt.Terwijl haar borststreek warmer wordt, gaan haar twee schrijfvingers verder met typen. Het met de hand schrijven was met 1 hand. Daar zat de pen tussen. De andere hand hield dan het dagboek vast. Ondersteunde het Je zou kunnen denken en zeggen dat dit digitale geschrijf dan organischer is? Hm.Ja, beide handen zijn nu bezig. Dus beide hersenhelften ook? Nou nee, want even een tekenkrabbeltje  er tussendoor kan niet. Hopelijk kan dit nooit, want dat zou dan met een chip in het hoofd zijn.. Dat vindt ze doodgriezelig.  

“Het een sluit het ander niet uit, niet te streng zijn voor mijzelf. Digitaal schrijven wil niet zeggen dat het met de hand schrijven helemaal over is. Alleen kies ik er nu voor om meer te sublimeren. Dus het om te zetten in iets leesbaars.”

Is dit leesbaar? 

Geen idee.

We zitten weer eens te ouwehoeren.

Stoppen met oordelen. Vriendelijkheid begint steeds weer bij jezelf. Compassie hebben met dat wat ze eerder eruitschreef. Jaja.

Als meisje in het eerste pleeggezin, mocht ze van haar vader geen klaagbrieven over heimwee  meer schrijven maar gezellige vrolijke brieven. Doet ze nu hetzelfde met zichzelf?  Hm. Misschien wel. Van zichzelf mág ze schrijven. Hoe dan ook. Hoe dan ook? Hm, Dan zou het niet uit mogen maken op welke manier? Schilderen is ook een zichzelf uiten. Maar ja, dat is hetzelfde verhaal als het dagboekverhaal. Te veel. 

Owww…3373 woorden al, collumnpjes schrijven á 500 woorden is een illusie voor haar.

Stoppen met oordelen nu, inner criticus, verdorie nog aan toe. Laat mij leven, vrij schrijven. Geen dwang. 

Terwijl ze wil afsluiten, gaat ze - nu ze hier toch is- naar haar e-mailbox. Oooo….bericht van het ziekenhuis. Binnenkort heeft ze een afspraak en ze moet ( MOET) een mijn dit en dat aanmaken voor het ziekenhuis om haar gegevens te kunnen controleren. Haar weerstand ertegen is zo groot dat ze blokkeert. De belasting zal ze dit jaar ook zelf digitaal moeten doen. M O E T EN! Nog een grótere weerstands hobbel en ze mag er van zichzelf niet meer over doorzeuren op papier.  Al deed dat soort schrijven goed, het loste niets op. 

Pfff 

Alles op zijn tijd.  Maar ja, dit zal de tijd ervoor dan wel zijn?  De digitale tijd neemt iedereen in de klauwen waardoor we  steeds afhankelijker worden van electriciteit terwijl de netwerken overbelast zijn als de hoofden van mensen. Zal ze de afspraak in het ziekenhuis afbellen? Ze heeft het gehad met het feit dat je v e r p l i c h t wordt werkelijk steeds meer digitaal te doen. In gedachten schrijft en krast  ze woest van zich af in haar derde dagboek van dit jaar. 

Doch …de bladzijden blijven voortaan onbeschreven? 

Dag dagboeken,

dank dat jullie er waren

door lief en leed heen

nu is het klaar.

     Punt.

Geloof je het zelf?

“ Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Punt.

#dagboeken #dagboekschrijven #schrijven #uiting #accepeteren #loslaten