Tante Adel woonde in een kleine tussenwoning in Zeist. Het was een knusse woning, de zon liet stof dansen in haar licht daar in die kleine voor en achterkamer. Tante Adel had een kat die ik eten mocht geven, door de tuin mee sjouwde. Een tuin met veel hortensia’s. Haar tuin was diep, aan het einde een koepelvormig tuinhuisje. Onder andere Tante Adel gaf mij mee respect te hebben voor al wat leeft. Mijn tuin nu- mijn paradijselijk plekje- lijkt op de hare. Allen heb ik geen tuinkoepeltje maar wel een kleine plek die ik mijn groene grot noem. Het is nu ondergepoept door vogels. Het brengt geluk?
Nu ik -na een wandeling in de wind- thuis zit uit te rusten, denk ik na over veel. Ik zie Tante Adels lege stoel, in die stoel heeft ze onze oudste nog vastgehouden iets meer dan veertig jaar geleden. De stoel lijkt mij toe te knikken. Ik knik respectvol terug. “Dag stoel, je roept veel bij mij op.” Ze verplaatst mijn herinnering naar ik meen 1952, ik was vijf jaar. Tante Adel had een grammofoon aangeschaft- het summum van nieuwerwetsigheid- en een single plaat er bij gekocht. Van Jules de Korte.
Hoe we daar zaten, terwijl de zon in een schijnwerperstraal het stof liet dansen. Hoe we stilletjes zaten te luisteren. Steeds herhalend luisterden, ver voorbij enig waarom.
Het is zoals het is.
Buiten gaat de wind te keer.
Het is zoals het is.
Het was zoals het was. Ik ben dankbaar .
https://youtu.be/cFlJ6EvicF0?si=RkgfKuwbtFDrOT_V
Geen opmerkingen:
Een reactie posten