Mijn broer liet- destijds na zijn overlijden in 1980- onder andere een potje aarde na waarin hij één blaadje van een lid-cactus geplant had. Ik vond het er zo dierbaar en zorgzaam uitzien en nam het mee. Het blaadje groeide uit tot een prachtige plant die jaarlijks -soms twee keer- bloemen liet ontstaan aan het eind van de fluweelzachte blaadjes.
De plant is nu veertig jaar oud. Een knappert.
Omdat de aarde er wat arm uitzag bovenop en de blaadjes slap besloot ik verse aarde te geven. Ja, ik zag dat er tevens groene spriet uitgroeide, vaag herkenbaar doch kon het niet thuisbrengen. Oké, plant uit pot gehaald en wat zag ik aan de zijkant? Een ienieminie aardappeltje aan die groene spriet. Hoe is deze daar gekomen? Ja, van de winter trachtte ik aardappels te doen opgroeien in een pot in de keuken, doch niet in de vensterbank van de woonkamer. Ook zijn er swinters geen bijen die iets verstuiven. Een wonder vind ik het.
Zo bijzonder vind ik dat minuscule aardappeltje en toen ik de rest van de aarde uit de pot schepte vond ik een iets groter exemplaar. Een groet van mijn broer.
Broers plant staat weer in de vensterbank, ernaast staat nu het aardappelplantje met ragfijne worteltjes in een eigen pot en ... ik heb mijn broer op plantgebied nagedaan. Ook ik heb één blaadje in een potje aarde gestopt. Over 40 jaar ( bij leven en welzijn heb ik dan de leeftijd van 112 jaar🥳) zal het hopelijk eveneens als een groet van mij aan mijn kinderen een volwaardige plant zijn? Eerst maar eens kijken of het wortelt.
Hoop doet leven.
