2.234 Hoop doet leven

Mijn broer liet- destijds na zijn overlijden in 1980- onder andere een potje aarde na waarin hij één blaadje van een lid-cactus geplant had. Ik vond het er zo dierbaar en zorgzaam uitzien en nam het mee. Het blaadje groeide uit tot een prachtige plant die jaarlijks -soms twee keer- bloemen liet ontstaan aan het eind van de fluweelzachte blaadjes. 

De plant is nu veertig jaar oud. Een knappert.

Omdat de aarde er wat arm uitzag bovenop en de blaadjes slap besloot ik verse aarde te geven. Ja, ik zag dat er tevens groene spriet uitgroeide, vaag herkenbaar doch kon het niet thuisbrengen. Oké, plant uit pot gehaald en wat zag ik aan de zijkant? Een ienieminie aardappeltje aan die groene spriet. Hoe is deze daar gekomen? Ja, van de winter trachtte ik aardappels te doen opgroeien in een pot in de keuken, doch niet in de vensterbank van de woonkamer. Ook zijn er swinters geen bijen die iets verstuiven. Een wonder vind ik het.

Zo bijzonder vind ik dat minuscule aardappeltje en toen ik de rest van de aarde uit de pot schepte vond ik een iets groter exemplaar. Een groet van mijn broer. 

 Broers plant staat weer in de vensterbank, ernaast staat nu het aardappelplantje met ragfijne worteltjes in een eigen pot en ... ik heb mijn broer op plantgebied nagedaan. Ook ik heb één  blaadje in een potje aarde gestopt. Over  40 jaar ( bij leven en welzijn heb ik dan de leeftijd van 112 jaar🥳) zal het hopelijk eveneens als een groet van mij aan mijn kinderen een volwaardige plant zijn? Eerst maar eens kijken of het wortelt.

Hoop doet leven.

 

2.132 🍀🌳💕🌳🍀Trees of Memory - healing

September 2017

Wie had dit ooit kunnen denken wat Twitter mij zou brengen toen ik in september 2017 er iets las over Wereldbomen. Wereldbomen mogen altijd blijven bestaan. Ik ben tegen de kap van gezonde bomen. Dus zocht ik verder. Daar kwam ik Trees of Memory https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention tegen. Het Twitter account van Mario Dieringer die onderweg was naar zijn Foothpath of Life. Op 31 maart 2018 begon Mario met zijn Voetpad rond de wereld. Hij plant bomen voor suïcide slachtoffers. Ik las de woorden Trees of Memory en suïcide en tegelijkertijd wist ik dat ik een boom voor mijn broer wou planten. Mijn broer heeft zich in mei 1980 van het leven benomen.

2.130 4 & 5 mei

4 mei Dodenherdenking

Het regent te hard, de Nederlandse vlag staat daarom binnen,  half stok voor het raam. Een Wereldvredesvlam brandt rustig.

De kaars reisde een jaar geleden met een vriendin en mij mee naar Duitsland waar we in het kader van Trees of Memory een boom hebben geplant in Ittenbach voor mijn broer bij de plek waar we vroeger met onze ouders woonden en waar mijn broer en ik de drie mooiste jeugdjaren van ons leven beleefden in een dorp met veel natuur rondom. 

Daar bij de boom hebben we de doorgeefvlam aangestoken. Op Dodenherdenking eveneens. Drie mensen, twee Nederlanders en een Duitser waren samen twee minuten stil bij de vlam. Vredevolle momenten. Hier en Nu. 

2.62 Verbondenheid is

Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik  62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit.  Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet.