Haast past niet bij een mens die twee weken patiënt is geweest. Opgenomen zijn in een ziekenhuis moet en mag er vertraagd worden. Wanneer je eruit komt past haast evenmin vindt de mam. Maar ja, haar eigen snelheid van leven is lager dan die van een jonge man.
Eisen stellen aan een patiënt past niet. Ook niet bij diens ontslag. Autonomie vindt de moeder belangrijk. Wat heeft haar volwassen kind nodig? Wat niet? Ze waakt voor betutteling maar geeft toch adviezen. Dat mag, vind ze, bij een single zoon.
Vroeger, toen ze nog in de Zorg werkte, was het gemakkelijk. Nu het een volwassen zoon betreft is het andere koek. Hij heeft een ander ritme dan deze moeder, die zelf eveneens voor autonomie kiest. Zelfredzaamheid is goed voor jezelf zijn en zorgen. Luisteren naar wat je lichaam nodig heeft en jezelf duwtjes geven. Bewegen. Goed voor de frontale hersenkwab en je hele gestel. De buitenlucht in. Bewust ademen.
Autonomie is tevens hulp aanbieden en leren te accepteren indien de ander zegt: nee of hoeft niet.
Moeilijke woorden: hoeft niet. Is dat een ja of is dat een nee? Ze weet het nog steeds niet. Ze maakt er een nee van. Ze wil zich niet opdringen.
Zelf kan ze steeds beter - wanneer haar korte geheugen haar opeens in de steek laat door veelheid -hulp vragen en hulp aannemen. En ja, soms vraagt ze géén hulp. Dat is háar goedrecht, dát is autonomie. Ieder mens is anders en dat is oké. Ze leeft haar eigen leven en niet andermans leven. En ja, haar kinderen eveneens. Daar is ze dankbaar voor. Moge er altijd een evenwicht in hun leven zijn van geven en ontvangen.
Maar ja, indien wie dan ook wil haasten is ook dat een teken van autonomie. Of niet?
Zelf ervaart ze bij drukte, bij veelheid dat haar hersenen overuren gaan draaien alsof ze worden opgewonden als de veer van een klok. Steeds sneller gaat ze dan denken. Totdat ...alles te snel gaat. Ze probeert dan wanhopig nóg meer te doen. Meer te doen, meer lijstjes te maken, om maar te onthouden wat gedaan ‘moet’worden. Meer moeten van zichzelf. Waarom? Omdat ze vindt dat ze anders niet voldoet aan de eis van de voor haar te snelle maatschappij? Omdat ze zich tekort voelt schieten? Het korte geheugen vergeet dan ter plekke waar het mee bezig was en is.
Versnellen is echt wel oké. Haast is nodig op zijn tijd, maar jezelf voorbij lopen is blah.
Geen tijd genoeg, maak tijd.
Lijstjes maken oké, maar we zijn geen supermensen. We zijn gewoon mens met onze beperkingen. In gedachten zegt ze sorry tegen alle mensen waarmee het haar niet lukt om contact te houden zoals zij zouden willen. Sorry dat ik geen supermens ben.
Toch zou ze op dit moment van schrijven willen weten hoe het zoonlief vergaat. Ssst, laat los. Hij belt wel, op zijn tijd. Laat hem autonoom zijn. Echter, rekening met anderen houden mag echt.
Moge er evenwicht zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten