2.123 Het rotan stoeltje (2)

In blogbericht 2.73 https://verderschrijven.blogspot.com/2019/01/273-daar-sta-je-dan.html schreef ik over het rotan stoeltje van mijn dochter. Vandaag haalde een van haar vriendinnen -die vroeger bij ons thuis kwam- het op.

Daar stond je dan, opgepimpt rotan retrostoeltje , te wachten. Te wachten zoals alleen meubels dit kunnen, totdat dochter vriendin uitverteld was en haar koffie op. Zó gezellig om haar weer te zien. Het brengt mij weer terug naar de kinderjaren van mijn kinderen. Vaak kwamen zij en haar zus met dochter mee naar huis toen ze nog samen op de Lagere School zaten. Lagere School kreeg de naam Basisschool. Het gezamelijk theedrinken, 
het vertellen, praten over school, de bordspelletjes, pannenkoeken bakken en zo veel meer.  Wat was het gezellig en wat voel ik mij dankbaar dat ik het mee heb mogen maken. Rijkdom. 

En nu? Daar zit dochters vriendin en vertelt nog net zo enthousiast als dat ze vroeger deed. Glimlachend luister ik. Mijn hart wordt er warm van. Stem van vroeger. Wat is vroeger? vraag
 ik mij steeds vaker af.
Alles is verweven. Bewustzijn kent geen tijd.

Terwijl dochters vriendin het stoeltje het huis uitdraagt,  krijg ik een brok in de keel. Een oude zwemhanddoek van dochterlief heb ik ter bescherming over het nieuwe steek voor steek overgetrokken stoelkussen en kussentjes gedaan. Wederom afscheid van een periode. Dag handdoek. Dag stoeltje uit de babytijd, kindertijd en kortom jeugd van dochterlief. Dank je wel 
dat je er was in al die nachten dat ik met dochterlief op schoot zat
 en ze stil werd door de nachtvoeding en het neuriën. Dag stoeltje, leuk en fijn dat 34 jarige jonge dochter - die nauwelijks iets van thuis wil hebben-jou wél bij zich wil. Ze vroeg zelfs om je. Terwijl de herinnering terugkomt van hoe ik in het stoeltje in het lege babykamertje voor dochters komst stilletjes zat, komt whammm het beeld van het grootste  rozet van de Notre Dame de Paris voor mijn geestesoog. De zon schijnt erdoor. Verlichte kleurrijkheid.

Het prachtige raam aan de Noordkant van de Cathédrale. Het is bewaard gebleven. Als in een wonderdroom voel ik mij ter plekke een vorm van opgetild worden vanuit de jaren dat ik jong was tot hier, alsof ik nog dezelfde ben als destijds, lang, lang, lang voordat de kinderen geboren waren. Toch zit er een leven tussen. Mijn leven.

In Frankrijk werd ik in mijn jeugd onder andere naar Kinderkampen gezonden. Niet Rooms Katholiek opgevoed moest ik er tóch te biecht gaan - ik bedacht altijd maar wat- en moest wees gegroetjes bidden. 

Maria vol van genade. 

Op het moment dat het rotan stoeltje de deur wordt uitgedragen door dochtersvriendin waarna ze het in haar auto doet en de grote rozet van de Notre Dame voor mijn geestesoog komt, stralend en wel, voel ik opeens een intens warme lieve aanwezigheid vol vrouwelijke energie, vol genegenheid en daar sta ik -als in een automatisme- dankbaar Maria vol van Genade te prevelen terwijl dochtersvriendin met stoeltje de straat uitrijdt.

Moge het rotan stoeltje dochterlief altijd doen herinneren  aan en verweven zijn met mijn liefde voor haar. 

❤️