Gisteren wou ik over de Koninklijke Familie schrijven die door alleen al hun uitstraling en door hun handdruk een verbindende werking hebben. Handen schudden is een energie uitwisseling en dát zie je gebeuren. De Familie geeft en laadt gelijk weer op, zo zie ik het, door de blijheid van de mensen. Hoewel ze best heel moe zullen zijn. Ja, gisteren wou ik erover schrijven hoe ik lamlendig en ziek voor de televisie zat, maar toch werd opgekrikt door de Oranje kleur. Jammer, dat ik nog even ging buurten op de Facebook pagina van een groot schrijvers online forum.
Iemand had iets geplaatst met taalfouten, maar ik las het aandachtig en het maakte míj niet uit. Het stukje ging over taalpuristen. Waarop een taalpurist respons gaf. Deze begreep niet waarom mensen schrijven (schilderen of zingen haalde hij er ook bij😃 )als ze het Ambacht niet beheersen. Waarop ik hem antwoordde dat ík niet zonder schrijven en schilderen kan en het
broodnodig heb om mij te uiten.
Daarop reageerde de ambachtelijke schrijver ‘dat dit prima is als je het maar voor jezelf houdt.’ Een lezer geen puur schrijven voorschotelen is geen respect hebben voor de lezer? Wat is puur? Als je goed de T en de D weet te gebruiken? Merendeels in het buitenland opgegroeid ben ik nog steeds tot op het bot onzeker over mijn T en D gebruik. Het beklijft maar niet. Gelukkig is er een automatische corrector🤪.
Gisteren dacht ik: ik houd mijn mond wel. Maar vandaag? Ik word met de gedachte aan ambachtelijk schrijven wakker. Ik tracht het te determineren en ... kom erachter- een ander ziet dat anders- dat het voor mij belangrijk is om mijn hart en ziel in een schrijfsel te leggen en te legen. Het is een vorm van masturberen, een mij legen maar zodanig dat ik er toch iets leesbaars van tracht te brouwen. Dus heb ik heus wel respect voor de lezer, zelfs zodanig dat ik het schrijven van een boek heb opgegeven ook omdat op gecrashte pc’s nog delen van manuscripten verborgen zijn. Ik ben wat dat betreft (T?) geen doorzetter.
Maar toch bijt ik keer op keer door mijn onzekerheid heen en publiceerde ik in mijn vorige Blogspot en hier. Dat mag! Vrijheid van Meningsuiting mag.
Doordenkend over het ambacht van de ‘ware’ schrijver gaan mijn gedachten naar fysiek beperkte sporters die meedoen aan de Olympische Spelen. Is een beperkte sporter minder waard dan een sporter met een super getraind lijf? In tegendeel. Het gaat er toch om dat we bezieling doorgeven? Een vlam. Bij schrijven gaat het toch om het verhaal? Het verhaal doorgeven is als het doorgeven van je innerlijke levensvlam.
Mijn inner criticus staat nu hoofdschuddend naast mij. Wat, inner criticus? Het gaat er toch om dat wanneer we iets lezen we geraakt worden door het verhaal? Vanmorgen ging ik terug naar de FaceBook pagina van dat grote SchrijversForum wou mij niet laten kisten en er iets schrijven. Ondertussen hadden meerdere mensen berichten gepost in de vorm van prachtige gedichten. Daar kan ik niet tegenop. Topschrijven vol schoonheid, prachtig. Het raakt mij en ik kan alleen maar stil zijn.
Oké, ik zal weer proberen stil te blijven. Doch ook ik mag bestaan. Ook ik ben een deel van het geheel. Zelfcompassie is belangrijk. Dus als ik schrijfbehoefte voel dan schrijf ik. En ja, soms publiceer ik het hier. Met alle respect en tevens compassie voor de lezer vooral als ik de moed en de noodzakelijkheid voel om over een dierbare te schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten