2.120 het wordt echt lente

De tuinen tonen een pallet aan groen. Bomen sieren donker & zacht roze, wit en groen als een vlag, de vlag van de lente. Ze fietst een rondje. Wat is het koud. 8 graden. Het voelt kouder aan, zeker op de fiets. Ondanks haar winterjas voelt ze de snijdende wind. Bij de Albert Heyn in het volgende dorp- nog steeds is ze niet gewend dat winkels op zondag open zijn-koopt ze geraniums. Voor morgen. 

Morgen. Dan stijgen de temperaturen naar wat we gewend zijn van de lente. Wat we gewend zijn🤔? De grond is kurkdroog. Lijstjes freak die ze is houdt zij vanaf de vorige tropische zomer de temperaturen bij en wat er valt aan neerslag. Ze ziet dat er te weinig regen is gevallen. Elders in de wereld, overstromingen. 
Voor die mensen is het het einde van de wereld. Haar hart gaat 
naar ze uit. Ze is dankbaar voor de droge voeten die we hebben hier in dit lage landje. Thuisgekomen kijkt ze  genietend naar de mussen die een strandgang in de kou maken. Ze badderen zich in een laagje zand en pootjebaden vervolgens in de schaal met water. Zo mooi. Haar tuintje wordt dag na dag meer haar eigen paradijselijke plek. De winter is weer voorbij, de dagen lengen. Ze denkt aan onderwerpen waarover ze wil schrijven. Ze buitelen binnen. Fort Europa, verdrinkende mensen. Te erg, te erg, te erg.
 Ze heeft er geen woorden voor. Het lijkt op een afschuwelijk akelige science fiction film waarin je wel of niet toegang tot bepaalde werelden hebt als je niet aan bepaalde voorwaarden voldoet. En de westerse wereld? Aan welke voorwaarden van humaan zijn voldoen wij? Ze kan het niet oplossen. Vreselijk. 

Dan brengen haar gedachten haar  terug bij een behulpzame vriendin, aan haar dochter die behulpzaam was naar haar zieke broer, haar ex echtgenoot die haar naar huis reed en waarmee ze goed contact heeft, aan een zo intens geduldige lieve bankmedewerkster, aan vriendelijke traplift installateurs en meer. Vriendelijke mensen in een ziekenhuis en van een vervoersbedrijf. Ze is dankbaar voor alle lieve, vriendelijke mensen die op haar pad komen. 

Haar hart maakt een sprongetje en verwarmd haar. Ze ervaart de vriendelijke samenleving waar ze zo naar verlangde. Yesss.

Maar toch? Als ze denkt aan de mensen die niet gered mogen worden op de Middellandse Zee? Aan afschuwelijke toestanden in Vluchtelingenkampen in het Zuiden van Europa. Is de Europese Samenleving dan ook een vriendelijke?

Haar denken versnelt. 

Zolang we ieder maar goede wil tonen. Zolang we ieder de intentie hebben om een zo goed mogelijk humaan mens naar ons medemens te zijn, dan is het goed?

Ze komt er vandaag nog steeds niet uit behalve dat ze dankbaar is voor dat wat haar leven de moeite waard maakt.

Het wordt echt lente.