😢Onze Dame. La Notre Dame heeft het deels gered, dankzij alle hulpverleners die haar hielpen te blussen. Haar statige voorgevel met twee torens staat er nog. Haar structuur is er nog. Maar la fléche en het dak is verdwenen. Om 5 uur werd ik wakker en al gaan mijn gedachten meestal naar mensen en de Natuur, dan toch hakte gisteren het nieuws over de brandende Notre Dame er ook bij mij flink in. Met haar in mijn gedachten werd ik wakker. Parijs, druk Parijs met in haar ware centrum deze prachtige Kathedraal. Door in mijn jeugdjaren deels in Frankrijk te zijn opgegroeid in een stadje net buiten Paris, zie ik in dat het een voorrecht was deze stad als kind te hebben mogen bezoeken. Later, was er een zomer dat ik verplicht was met gasten die bij ons logeerden mee te gaan naar Parijs voor een toeristische toer.
Als meisje vond ik het maar niets. Ik was en ben geen stadsmens, maar nu zie ik in dat het geen moeten was, maar een mogen. Een voorrecht om je met gemak door de stad te bewegen, de weg te weten en te vertellen over de vele oude gebouwen die Parijs de moeite waard maken. La Notre Dame en le Sacré Coeur hadden mijn voorkeur. Ze waren als met draadjes met elkaar verbonden in een Energie die mij de kracht gaven om de veelheid van deze Wereldstad te kunnen behappen. Ah, la Notre Dame met je oeroude stenen die stil dat wat door de eeuwen heen gebeurde hebben gezien. Stenen zie ik als opslagplaatsen. Archivarissen vanaf 1200. Dat is oud. Dat is veelheid. Echter, de stenen straalden een rust uit. Iets ongenaakbaars maar toch warmhartig en barmhartig meegekregen door de liefde van de bouwers van weleer en de bezoekers. Ik besef dat dat warm wel erg letterlijk is zo vlak na de brand. Je twee torens staan nog. Gelukkkig. Je blijft een kenmerk in de stad. Je blijft van veraf zichtbaar vanaf de Seine. Je blijft Onze Dame. Ik voel mij trots en dankbaar dat ik je heb mogen laten zien aan onze gasten, mooie Notre Dame. Veel van je oude bomen hout is niet meer? Oude bomen die lang geleden in bossen stonden die niet meer zijn. Bomen in een bos waar ze eveneens als een kathedraal waren. Je toonde de wereld vergankelijkheid, Dame, toen je brandend in het nieuws was. Nieuws dat ik pas later zag. Je tragedie van gisteren maakt veel los in mensen en zeker ook in mij. Doch het doet ook verbinden. In gedachten ben ik weer in Parijs en bij de Parijzenaars. Iedere keer als er wat vreselijks gebeurde in Parijs dan voel ik heel krachtig het deel in mij dat zich Française voelt- al ben ik Nederlandse- opstaan en mij vervullen. Ik zie mijzelf weer lopen langs de boekenstalletjes, neuzend in al wat leesbaar is met als toeziend oog de de Notre Dame en de bomen langs de Seine. Dank je wel, Dame, dat ik je heb mogen bezoeken, bezichtigen en laten zien. Zonder de rijkdommen van de Kerk was en ben je ook mooi, vind ik. Al ben je geamputeerd dan nog zul je Schoonheid, Sereniteit en Stilte uitstralen. Een punt van Rust en van laten voelen dat alles aan vergankelijkheid onderhevig is. Ja, President Macron kondigde aan dat je weer herbouwd zult worden. Echter, je zult nooit meer dezelfde zijn en daardoor Parijs evenmin. Doch Ogenblikken vol Schoonheid gaan nooit verloren en de keren dat ik je bezocht zullen nu meer dan ooit in de inner tuin van mijn hart bewaard blijven. Dank je wel, Notre Dame. Mijn hart gaat uit naar Parijs en alle Fransen.
Als meisje vond ik het maar niets. Ik was en ben geen stadsmens, maar nu zie ik in dat het geen moeten was, maar een mogen. Een voorrecht om je met gemak door de stad te bewegen, de weg te weten en te vertellen over de vele oude gebouwen die Parijs de moeite waard maken. La Notre Dame en le Sacré Coeur hadden mijn voorkeur. Ze waren als met draadjes met elkaar verbonden in een Energie die mij de kracht gaven om de veelheid van deze Wereldstad te kunnen behappen. Ah, la Notre Dame met je oeroude stenen die stil dat wat door de eeuwen heen gebeurde hebben gezien. Stenen zie ik als opslagplaatsen. Archivarissen vanaf 1200. Dat is oud. Dat is veelheid. Echter, de stenen straalden een rust uit. Iets ongenaakbaars maar toch warmhartig en barmhartig meegekregen door de liefde van de bouwers van weleer en de bezoekers. Ik besef dat dat warm wel erg letterlijk is zo vlak na de brand. Je twee torens staan nog. Gelukkkig. Je blijft een kenmerk in de stad. Je blijft van veraf zichtbaar vanaf de Seine. Je blijft Onze Dame. Ik voel mij trots en dankbaar dat ik je heb mogen laten zien aan onze gasten, mooie Notre Dame. Veel van je oude bomen hout is niet meer? Oude bomen die lang geleden in bossen stonden die niet meer zijn. Bomen in een bos waar ze eveneens als een kathedraal waren. Je toonde de wereld vergankelijkheid, Dame, toen je brandend in het nieuws was. Nieuws dat ik pas later zag. Je tragedie van gisteren maakt veel los in mensen en zeker ook in mij. Doch het doet ook verbinden. In gedachten ben ik weer in Parijs en bij de Parijzenaars. Iedere keer als er wat vreselijks gebeurde in Parijs dan voel ik heel krachtig het deel in mij dat zich Française voelt- al ben ik Nederlandse- opstaan en mij vervullen. Ik zie mijzelf weer lopen langs de boekenstalletjes, neuzend in al wat leesbaar is met als toeziend oog de de Notre Dame en de bomen langs de Seine. Dank je wel, Dame, dat ik je heb mogen bezoeken, bezichtigen en laten zien. Zonder de rijkdommen van de Kerk was en ben je ook mooi, vind ik. Al ben je geamputeerd dan nog zul je Schoonheid, Sereniteit en Stilte uitstralen. Een punt van Rust en van laten voelen dat alles aan vergankelijkheid onderhevig is. Ja, President Macron kondigde aan dat je weer herbouwd zult worden. Echter, je zult nooit meer dezelfde zijn en daardoor Parijs evenmin. Doch Ogenblikken vol Schoonheid gaan nooit verloren en de keren dat ik je bezocht zullen nu meer dan ooit in de inner tuin van mijn hart bewaard blijven. Dank je wel, Notre Dame. Mijn hart gaat uit naar Parijs en alle Fransen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten