De moeder heeft zich er haar gedachten op dol gedraaid, ze kan haar kop erover breken maar ze zal net als dat haar ouders vroeger niet wisten wat zij dacht, voelde en meemaakte, dit evenmin van haar kinderen weten. Dat is hun privé. Als ze iets vertellen voelt ze zich vereerd voor hun vertrouwen. Oké, ze is een Hooggevoelige , ze voelt aan. Maar met je kinderen kan het toch ontaarden in een invullen. Zij die zo’n hekel aan aannames en invullen heeft, is zich er nu bewust van dat door haar eigen warrigheid de laatste tijd, ze deels invulde in plaats van in te voelen, aanvoelen.
Sst, steeds stappen terug doen. Accepteren dat het is zoals het is. Je kunt als ouder geen controle hebben over de stenen die op het pad van je volwassen kinderen liggen. Kiezels en stenen die ze kunnen tegenkomen. Al die bezorgdheid. Ze accepteert dat ze bezorgd is en ademt door. Ze heeft vertrouwen in het kunnen van haar kinderen Hm, al die verbeelding die alle kanten op galoppeert. Rustig, rustig, rustig. Geen geprojecteer.
Loslaten is ontspannen, niet persé iets hoeven te ondernemen. Al is iets in haar eigen gedachtenwereld nog zo groot en nog zo naar, zij kan er niet overheen. Ze kan er niet langs en ze kan er niet onderdoor. Ze weet niet wat ze moet doen. Weken van briefschrijven brengen haar deels in een vicieuze cirkel en halen oud zeer naar boven waarvan ze had gedacht dat doorleeft te hebben. Is ze weer terug bij af? Dan een Skype gesprek. Alsof ze het dagelijks doet.
De moeder laat los, ze opent haar innerlijke en daardoor uiterlijke handen die ze krampachtig gesloten hield, paraat om te vechten. Doch loslaten is die hand openen. Loslaten is accepteren dat ze zich voelt zoals ze zich voelt. Dan kan een ander nog zo zeggen: je moet je niet zo voelen. Ze is wie ze is. Een gevoelsmens. Gevoel heeft niet persé met emoties te maken. Ze leert. Ze krijgt handvaten aangereikt. ‘ je bent niet verantwoordelijk voor hoe het jaren terug verliep. Je wist het niet. Hoe kun schuldig zijn aan iets waarvan je niet wist dat het er was? En nog ...weet je niets zeker, behalve dat je kinderen hebt.’
Loslaten is accepteren dat ze niet verantwoordelijk was en is voor wat er zich buiten haar en haar mans medeweten in afstands en adoptiewereld plaatsvond. En nog plaatsvindt. Dát vindt zij het ergste. Erover schrijven is niet aan haar. Niet hier. Of wel? De schrijfbehoefte is groot. Ze schrijft in raadsels? Ook dat laat ze los. Ze accepteert dat ze nu zo schrijft.
Loslaten is accepteren dát ze het moeilijk vindt. Ze vindt het vreselijk wat ze sinds 29 maart te weten is gekomen. Zo veel akelige vreselijke akeligheid. Steeds meer. Ze voelt zich verbonden met de geboorteouders. Ze is geen robot zonder gevoel die al dat nieuws zomaar kan laten rusten. Ze voelde zich overweldigd. Alles wat mooi was werd anders. Te naar. Te vreselijk buikpijnmakerig. Ze dacht alles gehad te hebben in het leven, maar dit vindt ze TE.
Ondertussen werd haar zoon ziek.
Nu zijn we twee maanden verder. Vrijdag een Skype coachingsgesprek gehad. Er vallen kwartjes. Accepteren dat ze nergens iets aan kan en mag veranderen. Het is niet anders. Dat is niet aan haar. Loslaten is ook accepteren dat dit gedeelte haar proces was en is. Of ze er ooit klaar mee is, weet ze niet. Het laten rusten, wat haar zussen wilden dat ze zou doen, ging en gaat niet 1,2,3. Dat heeft tijd nodig. Dat is hard werken. Hard werken ook om niet totaal in de war te raken. Gelukkig kon en kan ze zichzelf redden. Door zo rustig mogelijk het moeilijke te doorlèven op haar manier om te kunnen dóórleven. Grote triestigheid accepteren.
Nu weet ze dat ze niemand kan redden. Niet elders en zeker niet haar kinderen. Ze kan en hoeft haar volwassen kinderen niet te redden. Die redden zichzelf en gaan op hun manier om met dat wat ze wel en niet meekregen in het leven. Ze heeft grandioze kinderen. Ze wenst dat ze kunnen accepteren dat ze zich voelen zoals ze zich voelen. Begrip voor zichzelf hebben. Doch ... de kinderen gaan op hun manier met hun gevoel om. Hun keuzes, hun beslissingen- vroeg of laat - óok in dit moeilijke.
Doch al is ze niet meer verantwoordelijk voor hun doen en laten. Toch mág ze er zijn voor ze. Toch zal ze er tot haar laatste snik voor ze zijn als ze haar nodig hebben. Een luisterend oor bieden en als ze willen een arm om zich heen.
In gedachten gaat ze even stil naast ze zitten. Niemand is nooit écht helemaal alleen. Voel mijn arm om je heen.
❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten