2.248 Over racisme, discriminatie en dat wat we one kinderen meegeven

All lives matter❤️

Sinds de demonstratie tegen racisme  in Amsterdam is de moeder meer naar binnen gekeerd dan anders. Alles wat via de media binnenkomt absorberen en verwerken is een klus. Soms kiest zij er bewust voor om een dag het nieuws over te slaan. Haar gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen is nodig. Dat mag. De vele demonstraties en toespraken over racisme doen haar veel. Zij hoort, ziet en voelt pijn van anderen. Onrecht komt naar boven. Spreek je uit ...

2.145 Loslaten is mijn gevoel accepteren

De moeder heeft zich er haar  gedachten op dol gedraaid, ze kan haar kop erover breken maar ze zal net als dat haar ouders vroeger niet wisten wat zij dacht, voelde en meemaakte, dit evenmin van haar kinderen weten. Dat is hun privé.  Als ze iets vertellen voelt ze zich vereerd voor hun vertrouwen. Oké, ze is een Hooggevoelige , ze voelt aan. Maar met je kinderen kan het toch ontaarden in een invullen. Zij die zo’n hekel aan aannames en invullen heeft, is zich er nu bewust van dat door haar eigen warrigheid de laatste tijd, ze deels invulde in plaats van in te voelen, aanvoelen.

2.137 Onverwoordbaarheid

Verdriet

onverwoordbaar, verdriet

huilen, de tranen huilen

mij. Geen woorden, naakte

Levenstranen

2.36 Aandachtig zijn hier en nu

Aandachtig zijn naar anderen toe. Aandachtig naar jezelf toe zijn. Naar mijzelf toe. Dat is - in mijn geval-onder andere schrijvend, schilderend of de natuur ingaan. Gedachten komen en gaan voorbij als een lopend buffet waar je wel of niet iets van kunt/ mag afnemen. Kiest af te nemen. We hoeven niet alles aan te nemen en op te eten waar ons brein mee aankomt. 

Herinneringen komen en gaan. Ze zijn als een film die ik steeds weer kan bekijken. Emoties komen en gaan, ik kán kiezen mij druk te maken of niet. 

Laten gaan als de golven van de zee. 

Adem als rustige golven.

2.22 Het bamboekralengordijn.

Zondagochtend, de zon schijnt volop in deze herfstig ruikende morgen. De herfst staat voor loslaten en oogsten wat je letterlijk en figuurlijk gezaaid hebt. In ieder geval heeft het kleine appelboompje vrucht gedragen. Vijf appels in totaal. Één hangt er nog. Vier zijn onderdeel van mijn lichaam geworden. Ook in die ene overgeblevene huizen pitten vol pit die eveneens een appelboom kunnen worden. Is het geen wonder van een geschenk? Als we ons niet meer kunnen verwonderen om alle wonderen die er zijn dan is dat een voorbij gaan aan deze realiteit. Ze kan blij en dankbaar  maken.