Ze overdenkt of ze een moestuintje gaat aanleggen. Zelfvoorzienend zijn. Niets mis mee. Ze leest zich in. Dagelijks loopt zij door de tuin zoals deze nu is. Ze kent iedere plant. Ze is verliefd op de geranium die in deze herfstige dagen dag na dag uitbundiger bloeit. Voor een moestuintje zal ze ruimte moeten maken maar ja, dat wat er groeit groeit er en wil ze niet weghalen. Soms doet zij er een tai chi achtig dansje. Het is meer dan dat wat ouderen in een verpleegtehuis bewegen. Ook zondert zij zich soms af - niets mis mee- als er te veel tegen haar aan gepraat wordt en ze het niet meer kan absorberen. Dan kan ze niet meer luisteren. Nu zij gepensioneerd is, leeft zij meer en meer op zichzelf, bij zichzelf en met zichzelf. Ook niets mis mee. Leven en laten leven. Niet dat dit altijd top is, want soms is er dat vreselijke gevoel van door iedereen en jezelf verlaten te zijn. Het kan haar bevangen als een-saamheid een dag of twee een straatje om is. En nee ...met een grote groep mensen iets doen, lost het niet op voor haar. Aan andermans verwachtingen voldoen lukt haar meestal niet meer.
Als kind wou ze niet anders zijn. Echter, vanaf haar achtste werd zij - waar zij ook woonde- als anders gezien. Op de scholen in de diverse landen, het tussenjaar -zij was elf toentertijd- om in haar uppie met een onderwijzeres zes jaar Nederlandse Lagere School in te halen op een zolderkamer in het grote sombere Franse huis, na schooltijd het Wilhelmus voor het open raam te moeten zingen, in de pauzes verplicht rondjes rond de woning te moeten lopen, in de drie pleeggezinnen en in al wat zij doet en laat. Maar ja, ieder mens is anders dan de andere.
Ach, ze is lief. Ze was als kind een braaf meisje wat niet tot last mócht zijn en dat laatste was ze niet. Ook was en is ze een lieve moeder. Als echtgenote heeft zij zich naar beste kunnen gegeven. Haar gezin om zich heen te hebben was en is een kostbaar goed voor haar. Als vriendin functioneerde zij eveneens naar beste kunnen. Als zus weet ze het niet. Er mist iets in haar manier van communiceren, terwijl ze tijdens haar werkzaam leven in de Zorg prima met anderen om kon gaan.
Ze opent haar hart.
Niemand, noch zijzelf die iets van haar reisstress snapte. Langzamerhand gaf ieder nieuw iets, ieder voorstel van een ander haar een gevoel van reisstress. Later- na de pensionering- kwam haar begrip. Het is een jezelf aankijken. De stress is minder maar altijd was en is het er. Loslaten is accepteren dát het er is. In de Zorg van hot naar her te worden uitgezonden met het laatste moment ergens anders heen moeten was net zo heftig voor haar als om destijds als kind als ‘verrassing’ ergens naar bestemming onbekend te moeten verhuizen of naar een kinderkamp ergens in Frankrijk of tot drie keer toe naar een pleeggezin te worden gereden - om achtergelaten te worden- waar ze het zeer onleuk had en kapot ging van heimwee. ‘Verrassingen’ met bestemming onbekend. Dat ontzettende verlangen naar thuis - waar haar familie was- lijmde zich heel diep in haar toen ze tiener was. Niet weten wanneer ze naar huis mocht- op de internationale trein gezet- of opgehaald zou worden. Het was onleuk. Dat haar broer en zussen het anders ervaarden was zoals het was. Jong en oud bekijken wat dan ook vanuit een ander perspectief.
Toch is zij nog steeds voor verbinding. Ze was haar leven lang iemand die wou verbinden. Gaan voor vriendelijkheid en verbinden. En nu? Ze voelt zich getriggerd door een onderdeel van het Nieuws de afgelopen maand. Terwijl dát een onvergelijkbare situatie is vergeleken met de hare. Er zijn altijd ergere dingen. Ze denkt aan een ieder die als verrassing ergens komt. Haar kinderen destijds als baby ook. Eigenlijk is het hele leven één grote verrassing en is alles bestemming onbekend. Ze kan soms tegen verrassingen, meestal niet meer. Geen mens is hetzelfde, ieder mens is anders. Doch vroeg of laat gaat een ieder door vergelijkbare fasen. Moge ze keer op keer haar hart blijven openen voor zichzelf en voor de ander.
Jezelf zijn. Daar gaat het om. Keuzen maken. Hoe klein ook, stap voor stap. Vaak is het bestemming onbekend.
#The Calm app brengt haar soelaas
Geen opmerkingen:
Een reactie posten