De verjaardag van de viering van dochter is net geweest. Dan voelt de mam zich altijd meer dan ooit verbonden met de geboortemoeders en het geboorteland van haar kinderen. Een Wereldvredesvlam brandt sowieso op die twee dagen.
Verbondenheid is.
16-11-2019.NOS app. Nieuwsuur. Schrijnende documentaire over misstanden in de wereld van afstaan en adoptie. Wederom in het nieuws! Ze wordt er misselijk van.
Dit jaar tobt de mam steeds weer en meer. Eind maart begon het pas goed. Toen kreeg ze achter elkaar álle documentaires te zien die ze niet eerder had bekeken ( en niet van wist.). Ze schrok zich een bult over de praktijken rond afstand en adoptie. Wat is waarheid? Wát is de waarheid omtrent de herkomst en komst van hun kinderen? De kinderen die ze zo wensten. De kinderen die niet in haar buik maar erboven alleen in haar hart geboren zijn. De kinderen die familie zijn. De kinderen die ze beter kent dan menig ander.
De vrouw voelt zich steeds kleiner worden met een misselijkmakende buikpijn. Wat waren zij en haar man destijds naïef. Ze waren jong. Ze deden alles met de beste intenties. De wereld kwam 40 jaar geleden nog niet zo intens binnen als tegenwoordig via alle social- en nieuws media. Maar oh, wat waren en zijn haar kinderen gewenst. Móet ze tegenwoordig adoptiekinderen zeggen? Net zoals zij zich pas dit jaar meer dan ooit tot in het merg van haar botten bewust is dat ze slechts een adoptiemam is. Echter ...er is geen andere moeder van de kinderen in de buurt, dus noemt ze zich tóch ook moeder. Het mag. De documenten en de rechtspraak zeggen dat het mag. Zijn de documenten waarheid? Ze wordt er gek van. Al die paperassen destijds. Zo veel. Adopteren was naast het emotionele stuk het jarenlang bewijsstukken van wat dan ook met betrekking tot adopteren bij elkaar verzamelen. Logisch dat ze nu gestoord wordt van papieren regelen. Ze blokkeert. Destijds dachten haar man en zij alles netjes volgens de wet te doen en te hebben gedaan. Was het netjes? Was het legaal? En nu? Ze wordt gek van de twijfel en van het niet weten. Wat is WAARHEID?
Haar liefde is Waarheid. Maar haar hart huilt weer om moeders die hun kind missen. Die elkaar missen. En om kinderen die op illegale wijze zijn weggehaald bij hun ouders. Moge haar kinderen en er niet bijhoren. Afgestaan zijn is al erg genoeg. Er mist een deel voor haar beide lieverdjes.
Ze piekert over de Nieuwsuur documentaire. Met de Pap van de kinderen heeft ze het er eenmalig over gehad toen in 2018 de ellende geïnitieerd werd in haar leven door een krantenartikel in de NRC. Ze schrok zich een bult toen ze de naam van het tehuis zag. ‘Laat het rusten’ zei hij ‘ Niet speculeren’ zei hij.
Het is niet anders?
Het is niet anders. Ze is dankbaar voor alle jaren samen.
Dus schrijft laat staan spreekt ze er nauwelijks over. Ze kwam erachter dat ze niemand kan redden. Noch haar kinderen. Noch geboortemoeders en of vaders.
Maar toch ...ze seint de wereld over naar verwegistan: ‘moedertjes, al lijkt afstand doen mij nog zo naar, de kinderen zijn oké en hebben het goed. Ik weet, jullie vergeten ze nooit. Een vrouw onthoudt dat ze negen maanden lang leven gedragen heeft en het leven heeft gegeven. Een vrouw onthoudt dat ze gebaard heeft. Net zoals afgestane pasgeborenen onbewust ‘weten.’
Vergeef ons dat wij geen andere oplossing wisten. Moedertjes,zoeken jullie je kinderen? Zijn ze legaal of illegaal afgestaan en geadopteerd?. Ik zou jullie willen zoeken. Maar het mag niet. Het is niet aan mij om te zoeken. De kinderen zijn volwassen. Het is in hun belang dat ik niets onderneem, behalve een opppervlakkige e mail naar de instanties dat beide het goed maken. Meer mag en kan ik niet doen. Stél, dat ik dit schrijven zou publiceren dan is het wellicht al te veel?’
Haar brein maakt weer eens overuren, haar gevoel idem dito.
Ze schaamt zich deels en tevens heeft ze compassie met zichzelf, als vrouw tot vrouw naar de geboortemoeders toe. Ze wist niet beter. Ja, en haar gevoel dat zo scherp aanvoelt dat ziekte en allergieën vanuit het deel in de kinderen komt dat geen stem had en heeft? Dat deel dat zich ‘slechts’ via hun lichamen uit.
Nature and Nurture. Het zou in balans moeten en mogen zijn. Ze wenst zo dat het echt in balans is in haar kinderen. Maar ... daar heeft ze niets over te zeggen. Het is hùn leven. Zíj maken hùn eigen keuzes. Accepteren. Zij hebben - net als iedereen- niet voor het leven gekozen. De adoptieouders dachten dat de kinderen in het belang van de kinderen waren afgestaan en geadopteerd.
Is dat zo? Is dat niet zo? Ze heeft percentages gehoord waar ze kippenvel van krijgt. Zij, die het zo belangrijk vindt dat er altijd in belang van kinderen wel of niet stappen worden ondernomen. Owww. Het gaat om de kinderen.
De hare zijn volwassen.
Wat is waarheid? Wat is waarheid?
De adoptief man voelt intens verbonden met de geboortemoeders. Altijd al geweest. Maar sinds eind maart jongstleden nadat ze diverse documentaires over interlandelijke
adoptie in de jaren ‘80 heeft gezien, is de verbondenheid met de geboortemoeders gewijzigd in één groot machteloos gevoel. Dat alleen weg is wanneer zij en de kinderen elkaar bezoeken en alles even normaal is. Vertrouwd.
Nee, de kinderen willen niet zoeken. Het is hun goedrecht om het wel of niet te doen. En voor de adoptiemam zelf mag zoeken geen optie zijn. Dus ...accepteren? Accepteren dat er wellicht moeders, vaders, gezinnen zijn die hun kinderen al meer dan dertig jaar missen? Je kind missen. Spoorloos. Niet weten waar je kind is.Te erg!
Afstaan lijkt de adoptiemam zo wie zo iets afschuwelijk vreselijk moeilijks, maar op een andere manier je kind kwijtraken en missen lijkt haar nog meer de hel. En als kind je ouders. Haar eigen jeugd ziet ze opeens als een piece of cake vergeleken met vermissingen.
Van zich afschrijven heeft ze zo broodnodig. Is het egoïstisch? Ja? Nee? Nee! Compassie hebben, ook met zichzelf. Ze heeft alles naar beste weten en kunnen gedaan en gelaten in haar leven en meer dan ooit tijdens de jeugd van de kinderen.Toch is er nu een gevoel van falen. Maar ach, ze is maar gewoon mens. Met haar kwaliteiten, tekortkomingen en met het weten dat je het leven niet naar je hand kunt zetten.
Wat is waarheid? Waarheid is dat ze zich schaamt dat ze niet precies en zeker weet hoe en wat rond de afkomst van haar kinderen? Echter, zo zorgvuldig hebben ze de documenten verzameld. De kinderen wilden er nooit veel over praten. Dus heeft ze nooit gepusht.
Waarheid is dat ze ondanks alles wat gebeurt ze van haar kinderen houdt. Ze zijn elkaars familie. Zo voelt dat. Al zijn de kinderen volwassen, al komen ze niet meer zo vaak bij haar langs als toen ze pas uit huis waren, dan toch kan ze zich het leven niet zonder ze voorstellen.
Het is gelopen zoals het is gelopen. Ze is dankbaar voor haar twee lieverdjes, maar tevens weet ze niet meer of ze wel dankbaar mag zijn naar de geboortefamilies toe.
Stél dat? En ...wéér belandt ze in de vicieuze cirkel met de vraag van wat waarheid is.
- ❤️Toch, al voelt ze zich klein, voelt zij zich intens dankbaar dat de kinderen mochten komen. Mochten?
- ❤️Er is meer tussen hemel en aarde.
Moge het de kinderen goed blijven gaan. Moge ze beschermd zijn. Moge ze hun eigenwaarde blijven zien en zelfrespect voeding blijven geven.
❤️may you be Happy
May you be Safe
May you be Healthy
May you be Loved
May you be in Peace,
#the daily calm
❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten