2.193 De boom van zelfvertrouwen

Er was eens een kind, een meisje. Maar het had net zo goed een jongen -of er tussenin -kunnen zijn.

Toen het meisje geboren werd kwam er een stokoude onbekende vrouw op kraambezoek. Ze had een buideltje in haar hand. Ze liep op de ouders van de pasgeborene af, overhandigde het buideltje: ‘ hier heb ik een buideltje voor jullie dochter. Zorg goed voor jullie kind. Zorg goed voor het buideltje. Láter zal ik terugkomen.’

De oude vrouw verdween net zo plotseling als dat ze gekomen was.

Het meisje groeide op net als ieder kind van die leeftijd dat de zegen heeft van een dak boven het hoofd, warmte, kleding, voeding, scholing en ouders.

Op de dag dat het meisje twaalf jaar werd kwam de oude vrouw weer. Ze vroeg aan de ouders om het buideltje. Nam het in haar hand en draaide zich naar het kind toe. ‘Kijk, mijn kind, hier heb ik een buideltje. ‘ Ze opende het, stak haar vingers erin en haalde er een piepklein zaadje uit. Ze hielp het tussen haar duim en wijsvinger. ‘Kijk, een zaadje. Is dat nou alles? hoor ik je denken. Ja, mijn kind. Een zaadje is veel. Alle zaadjes tesamen zijn álles. Ieder zaadje weet namelijk precies van binnen wat het ooit gaat worden. Bijvoorbeeld een lekkere komkommer, een machtige eik, een zoete mandarijn, een prachtige bloem of een piepklein grassprietje. De zaadjes die ik je geef zitten al in jou. Het is een  geven om de Aarde, dieren en mensen zaadje, het mamazaadje, het kinderen grootbrengenzaadje, het doorzetzaadje, het tuinierenzaadje, het schilderzaadje, het schrijfzaadje, het beweegzaadje, het blijmaakzaadje, het dankbaarheidszaadje en zoveel meer - dat verschilt per mens- waaronder het steeds weer gezond worden zaadje.

Voel ze. Plant deze zaadjes in de tuin van je innerlijk. Zorg er goed voor. Zonlicht en regen zijn zo belangrijk. Wees er dankbaar voor. Bescherm de opkomende plantjes tegen te veel zon en te veel kou en regen. 

Als je gaat piekeren en twijfelen, dan zullen je opkomende plantjes ook verpieteren. Heb vertrouwen en kies om opbouwende gedachten te denken.

Mocht je mij ooit nodig hebben, roep mij dan. Mijn naam is Jachima.’

Weg was de oude vrouw als van de aardbodem verdwenen.

Het meisje plantte aandachtig de zaadjes. Kuiltje in de aarde, zaadje erin, aarde erop, water. 

Ze beplantte haar tuintje met een vol en dankbaar hart. Ze was zo blij, zo blij dat ze er na een poos over begon te vertellen. En toen ... begonnen de mensen te praten, te praten en te praten. Ieder had een ander verhaal en ieder zei hoe ze het moést doen. Ieder wou dat ze het op hún manier deed. Het meisje werd er tureluurs door. Ze wist niet meer wat te doen, want dát had zij nog niet meegekregen in het leven. Ze zonderde zich af. Bekritiseerde zichzelf als de beste criticus. Echter, niemand die het merkte want ze deed opgewekt. 

Op een grauwe dag zat ze moedeloos op de grond bij haar tuintje. Wat zag het eruit. Alle plantjes waren verwelkt en verdroogt. Ze voelde zich zo niet goed genoeg. Haar talenten waren verpieterd.

Dan ...in haar wanhoop herinnerde zij zich de oude vrouw en als in een oerkreet:’ Jachimaaaa kommm alsjeblieft.’ Jachima kwam. Jachima ging stilletjes naast haar zitten. Samen keken ze naar het tuintje en daar kwamen de tranen.’ ‘Kijk’ zei Jachima.’ Kijk.’ Het meisje keek door de tranen die over haar wangen naar beneden stroomden. Iedere traan had- net als de  regen kan- een plantje weer tot leven gewekt. 

‘Je hoeft mij niet te vertellen waarom je huilt, mijn kind. Je huilt je levenstranen. Niets mis mee. Voellll je levenskracht weer. Voel het. Accepteer vanaf nu je tekortkomingen, je beperkingen doch stop met ze voeding te geven. Heb zelfcompassie. Je hoeft en kunt geen supermens zijn. Je bent gewoon mens. Geef vanaf nu je talenten voeding. Je had altijd goede intenties. Zie dat alsjeblieft van jezelf! Blijf alsjeblieft vanaf nu in je kwaliteiten geloven. Zie je eigenwaarde. Heb zelfrespect. Voel het! Voel je hart. Sta het jezelf toe.

Kijk, nu heb ik nog 1 zaadje voor je. De belangrijkste. Het zaadje voor de Boom van Zelfvertrouwen. Plant het. Laat het zijn! Mag het!?  

Het meisje, ondertussen een vrouw geworden, plantte het zaadje van de boom van zelfvertrouwen in het midden van haar paradijselijke plek. Kuiltje, zaadje erin, aarde erover heen en water. De zon scheen aangenaam warm.

Die nacht ging ze met een ontspannen gevoel slapen om de volgende morgen wakker te worden door het getik van de takken van de boom die voor het raam stond. Huh? De boom die voor het raam stond? Er stond toch geen boom voor het raam?

Ze gooide de dekens van zich af, stormde op het raam af, rukte de gordijnen open. Ja hoor, er stond een boom voor het raam. De boom van zelfvertrouwen was in één nacht tijd tot volle groei gekomen.

Ze roffelde op haar blote voeten de trap af, ontsloot de tuindeur, stond even stil en daar zag ze al haar plantjes met in het midden de boom van zelfvertrouwen. Zo voorzichtig mogelijk liep ze tussen de plantjes door op de boom af. Omarmde de boom, voelde de levenskracht ervan door haar lijf trekken en riep met haar hart luid maar stil: ‘dank je wel, talenten, dank je wel boom, dank je wel Jachima.’

Toen hoorde zij in de fluisteringen van de wind Jachima’s stem: ‘zie je nou wel, als je écht in iets gelooft, dan lukt het ook. Maarrr ... je moet er altijd wel zelf iets voor doen. Keer op keer op keer weer, want vertrouwen (met een gezonde dosis alertheid) en zelfvertrouwen hebben voeding nodig.’

Keer op keer op keer weer is het een keuze.

Moge dat wat je kiest kloppend voelen en bij je passen.

❤️

Dit verhaal schreef en vertelde ik -mama Tilly- in de jaren ‘90 voor mijn en alle kinderen groot en klein. Het was ver weg gezakt nadat mijn laatste thuiswonende kind uit huis ging. De laatste avond vroeg ze als vijf en twintigjarige nog om verhalen en vertelde ik zittend in het donker op de rand van haar bed. Voor het laatst. Ook een verhaal over een Selchi. 
Later, vertelde ik nog wel een enkele keer verhalen. Doch het ebte weg net zoals kinderen uit mijn leven zijn verdwenen. De straat is grijzer en grijzer geworden.

Opeens komt bovenstaand verhaal weer tot leven uit de grochten van mijn hart en ziel doordat ik op Twitter onverwacht Paul Middellijns account tegenkwam en ik weer voel wat ik destijds voelde toen ik het verhaal schreef en vertelde. Met Pauls hulp leerde ik  destijds pas echt vertellen. Toendertijd.
 Het verhaal is mij op dit moment weer intens zelf tot steun. 

Dankjewel Paul Middellijn. Dank je ook aan mijzelf.
Sorry, dat ik destijds zo maar wegbleef, Paul😌. Het was niet anders😢 .

❤️