2.238 Gedachten op een lentedag

Donderdag 9 april 2020

Nauwelijks wind vandaag. 0,14 kilometer per uur noem ik windstil. Wat waaide het veel de laatste maanden. Tot drie keer toe een storm. Stormen hebben met ingang van dit jaar, nu ook in Nederland, een naam. Ciara, Dennis en nog een, ik meen met de naam Ellen, hebben we gehad. De kwaliteit van mijn schutting en poort is er hard door achterruit gegaan. Momenteel is het dus windstil met de aangename  temperatuur van 19 in dit deel van Nederland 19 graden. Het wordt 22 graden. De deurkeuken naar de tuin staat open. Zachtjes ruist het bij het naar buiten en binnen stappen. Wat ruist er? Het bamboe stokjes gordijn tezamen met de dromenvanger gemaakt van platte schelpen. Het ruist en tingelt. Vandaag haalde ik het gordijn te voorschijn. Ik noem het het geluid van zomer 2018. Dat was een -vond ik- mooie lange, tropische zomer. Rustig. Droog was het. Tijdens de beginmaanden van dit jaar is het droogtetekort weer opgelost. Echter, nu is het ook al een poos zonder regen. Zowaar al een keer gesproeid begin april. 

Moge het Klimaat wereldwijd in balans komen. Nu heeft het de kans daartoe, al zijn de klimaatplannen van het Kabinet voorlopig  in de kast. Kabinet in de kast. Dát klinkt raar. 

De lente en zomer van 2019 was een drrrrrilboorzomer. Om gek van te worden. De voegen tussen de stenen van de rij woningen waarvan ik een woning bewoon werden vervangen en later werd het geheel geïsoleerd. Hoewel de woningbouwstichting voor goed onderhoud zorgt was was de pokkenherrie gekmakend. Zelfs het bamboegordijn was nauwelijks hoorbaar. 

Nu wel. Het dorp voelt zondags aan. Kinderen spelen verderop in de tuin, even pauze van het thuisonderwijs. Wow, dat lijkt mij een pittige kluif voor ouders. Thuiswerken en tevens thuisonderwijs geven met -zo hoorde ik van een vriendin van mijn dochter -een leraar die steeds appjes stuurt terwijl je eigen thuiswerken echt door moet gaan. Pittig, een berg werk. Als gepensioneerde kan ik - ten tijde van het coronavirus- evenmin aanbieden ‘ik pas wel op de kinderen of ik help de kinderen wel met het schoolwerk als ze vragen hebben.’ Tja, ik voel mij wat dat betreft nutteloos. Ook op het gebied van helpen ivm Corona in de Zorg.  Kortgeleden schreef ik er een heel lang stuk in mijn dagboek over, dit in verband met www.meerhandenindezorg.nl. Al weet ik nog veel. Dan toch is het meer dan 10 jaar geleden dat ik bijscholing had. Terugrekenend. December 2012 met pensioen gegaan, dat is  zeven jaar geleden, daarvoor 3 jaar in een huiskamer van een verzorgingshuis waar ik aandacht gaf aan 10 bewoners en we creatieve dingen deden. Daar kwam ik terecht na 3 jaar terminale nachtthuiszorg. En daarvoor van hot naar her 15 jaar in de Thuiszorg, 16 jaar als moeder thuis. Daarvoor 12 jaar doktersassistente  dat aansloot op 5 jaar leerling verpleegster startend in 1965. Ja, ik heb veel geleerd. Veel  ervaring opgedaan gedaan. Veel gemogen. Dat was nog zo in die tijd. 

,

Kortom ...toen ik op het inschrijfformulier van www.meerhandenindezorg.nl aangekomen was bij de vraag of er nog medische problemen zijn waar rekening mee gehouden moet worden, ben ik - met een sterk gevoel van rouw- gestopt met invullen. In mijn hart voel ik mij nog steeds een Zorgverlener en kan ik nog van alles. Maar eerlijkheid gebood en gebiedt mij om het formulier weg te clicken. Belde er nog een vriendin over om te overleggen. Ze zei: ‘ja, je behoort nu tot de kwetsbare ouderen.’ Zelf had ze zich( 12 jaar jonger dan ik) ook aangemeld als verpleegster en was gedegradeerd naar helpende en mag bedden in AHOY opmaken voor coronapatienten. Alles heeft zijn nut. Een bed opmaken en ook later het schoonmaken is zeer belangrijk werk. Als leerling begonnen we met het bed. Strak moest dat. Ik zie het mij in gedachten nog doen. Niet kort daarna volgde het werken aan het bed.

Kortom ... ik beperk mij nu met door de telefoon naar mensen te luisteren die zich alleen voelen en hun hart al verbaal weten te luchten. Doch ook dat luisteren lukt mij niet meer de hele dag.

Ja, er is een gevoel van Rouw. Die tijd is voorbij. Al heb ik veel ervaring opgedaan dan kan ik er niets meer mee in deze tijd. 

Kom op, Chi up. Er zit nog veel levenskracht in mij. Tevens ben ik mijn eigen thuiszorg, hulp in de huishouding, verpleegster, motivator, vriendin en moeder. Dus ...ontlast ik toch de Zorg. Jippieeee.  Wel is ze intens dankbaar voor haar vriendinnen, vaak hebben ze maar een half woord nodig.  Als ze elkaar zien, want dat is nu niet het geval. Doch ze is gewend op afstand te zijn. 

Lente 2020, de coronavirus lente. Ik voel mij nederig dankbaar voor mijn tuin terwijl velen in steden in huis binnen zijn. Zonder balkon lijkt het mij helemaal tegennatuurlijk om met dit mooie weer binnen te moeten blijven. Allebei mijn  kinderen wonen eveneens ieder in een appartementencomplex. Irritatie allom.

Een ieder wens ik het vredevolle gevoel van een dorp toe. Het gekoer van de twee duiven die na een paar jaar weer terug zijn vult de strakblauwe lucht waarin een enkele meeuw zich op de zachte adem van de wind voort laat glijden, als een luchtsurfen. Geen enkel vliegtuig  valt er te zien. De hele KLM vloot staat aan de grond. Daarnet vloog een helicopter over.  Ik keek ernaar zoals ik ooit op een foto een man van een verborgen stam in het Amazone gebied, omhoog zag kijken. Hij staarde naar de  helicopter waaruit een fotograaf in de opening een foto van hem maakte alsof het een buitenaards wezen was.  

Mijn dochter kwam voor het eerst sinds de invoering van alle corona maatregelen langs. We keken- 4 weken geleden- op die 12 de maart jongstleden samen naar dat persbericht. Een paar dagen later zat zij thuis, de restaurants, cafés  en scholen moesten ook sluiten.Haar baas heeft een uitkering voor haar aangevraagd, die krijgt ze mits hij haar niet ontslaat. Dus dat geeft rust.

Wat is het vreemd om een 1,5 meter stap naar achteren te doen toen ik de voordeur opende en ze binnen kwam. Geen knuffel of kus te kunnen/ mogen geven. Eerst handen wassen dochter. Het was fijn haar weer life te zien. 

En ...net kwam mijn oudste vriendin van negentig jaar aan de deur. Ze wou mij en mijn tuin zien. Achteruit lopend- anderhalve meter afstand behoudend- liep ik zo de tuin in. Ze keek en gaf mij een bakje vergeet-mij-nietjes. Het ontroerde mij want ik was bewust bij haar en anderen weggebleven. Bij niemand ben ik op bezoek gegaan. Ze ziet er kwetsbaar uit. Zij, die jaren lange wandelingen maakte. Zij, die zo gek als ik op de Natuur is. Samen kwamen we voor bomen op, Samen konden we ons zo verwonderen én respect hebben voor al wat groeit en bloeit. Zij, die dagelijks naar het andere dorp liep voor haar boodschapjes komt het huis niet uit, behalve nu naar mij. Ja, samen keken wij naar mijn tuin. Maar vooral keek ik - vanaf een afstand naar haar. Ze is zo’n bijzonder mens. Zo’n mooi mens. We voelen elkaar haarfijn aan. Afstand bestaat niet, al zien wij elkaar een lange poos niet. Haar hond is overleden. Haar tweelingzus idem. En nog veel meer dierbaren. Opeens is ze oud. Dan ben ik nog een jonkie.Twee bezoekjes na vier weken niets is best wel wat. Bizar.

Ik ga in de pen klimmen en haar een brief schrijven. Ik schrijf wat af de laatste tijd. Maar toch had ik graag gewenst dat het brievenbuspakje dat ik naar mijn dochter stuurde op 30 maart toch nog wel aankomt. post.nl 

Opeens ben ik mij  weer eens zo bewust van het feit dat wij met zijn allen op deze- vanuit de ruimte gezien, mini planeet leven. Laatst las ik in The Optimist dat De Aarde deel uitmaakt van de vier kleinste planeten van de zeven planeten waartoe ‘ons’ Melkwegstelsel  behoort. Waartoe de Aarde met haar hele hebben en houden behoort. Laten we alsjeblieft zuinig zijn op ons ECOSYSTEEM waartoe wij behoren. De planeet waarop wij mogen leven en wonen is als een sieraad in de Ruimte. 

Moge dat wat nu tot de mogelijkheden is geworden in deze periode het begin van een Shift zijn van de manier van denken. Het groepsbewustzijn wereldwijd heeft al een verandering ondergaan. Moge wijsheid alle wereldleiders inzicht geven over hoe alles vanaf nu aan te pakken. Ook de crisis van vluchtelingen. Een app die ons gedrag controleert? Hm, dat lijkt mij weer zo patriarchaal. Moge er balans zijn🙏. 

Het liedje children of the sun van Twarres popt opeens in mijn bewustzijn. https://youtu.be/_QHL31eZ8Ps

🍀❤️🍀