2.239 Vrijheid

Vrijdag 10 april 2020

Ze is blij, voor het eerst sinds de zoveelste valpartij ( op 8 augustus vorig jaar met de fiets die over haar heenviel toen ze over een verlaging in de weg liep tijdens het opstappen. Ja, heel dom!) heeft ze haar rijwiel weer durven pakken. Ja, ze oefende zichzelf het jaar door op een hometrainer met alleen pedalen, zittend op een tuinstoel of kruk. Sinds de Stormen en de Corona Quarantaine was dit een uitkomst om bij weer en wind in de tuin op één plek te bewegen en tóch lekker uit te kunnen waaien.

Van de week heeft ze wederom een paar keer een door het RIVM toegestane ommetje gemaakt. Echt, ze blijft zo veel mogelijk binnen in huis en tuin. Doch het niet goed kunnen bewegen vindt zij niet goed voor haar gezondheid/conditie.
Maar nu -nu ze al acht maanden in haar vrijheid beperkt is- vervangt ze het ommetje door een fietsommetje. Dán kom je bijna geen mens tegen. Social distancing, prima! Ze is best bang om weer te vallen. Haar linker been is niet meer wat het is geweest en haar ogen evenmin. Eerst oefent ze met de fiets vasthouden. En dan ... de tuin uitlopen en kalm wennen om de fiets weer vast te houden en zó de lege straat door naar de dijk.

Ze loopt naast de fiets. Best vreemd zonder rollator. Stevig houdt ze het stuur vas t. Ze praat met zichzelf en de fiets. Het woord vallen vervangt zij door vertrouwen. ‘Ik vertrouw dat ik op de fiets blijf zitten. Ik blijf op die fiets zitten, ik kan goed fietsen. Ik zie mijzelf heelblijven.’ Ze repeteert de zinnetjes en maakt zich er het beeld bij dat ze overeind blijft. Dit doet ze al sinds gisteren. De herinnering aan de laatste valpartij komt steeds terug. NEE, ze kan het zich niet veroorloven. NEE, ze laat zich ook niet gek maken door haar eigen angst en die van  anderen die hun gedachten en angst op haar projecteren. Wel lief, maar ze is er klaar mee. Ze wil haar vrijheid terug. Corona virus of niet. 

Dan is ze samen met de fiets aan het einde van de straat. Voor haar strekt zich de verlaten dijkweg uit.

Ze blijft stil staan. Eerst oefent ze om met beide handen het stuur stevig vast houden. Met haar rechterbeen stapt ze over de stang vanaf de linkerkant. Ze probeert het met het linkerbeen aan de rechterkant. Maar nee, toch maar niet doen. Onthouden welke kant het stevigst is. Zo staat ze een poos te oefenen. Steeds met beide benen wederzijds. Benen stevig neerpotend.

Okeee. Here we go. Ze stapt op en dan fietst ze. Ze fieeeetst! Haar hart klopt van dankbaarheid. Ze fieeeetst. Ze heeft haar vrijheid terug. Haar gedachten dwalen een paar tellen af naar lange tochten maken. Ze roept zichzelf tot orde. Dat komt wel weer of niet. Tevreden zijn hier en nu. Nu is nu. Nu eerst langs het kanaal de dijk affietsten tot aan het eind. Ze voelt zich als een jonge blom, maar is zich bewust van de kwetsbaarheid van haar ouderwordende, hoewel ook sterkte, lichaam. Rustig beweegt ze zich voort over het goed onderhouden pad met aan weerszijden koolzaad. Gele lente vrolijkheid. Het water klotst. Ganzen gakken. Een meeuw schreeuwt en het lied ‘Be’ van Neil Diamond neuriet heel even door haar heen. Ze komt slechts een enkeling met een hond tegen. Aan het eind, daar waar het pad doodloopt staat ze een poos bij het water en de paarden. ‘ hoi paarden, ik ben er weer.’ De dieren kijken op, hinniken als in een groet en grazen rustig verder. Alleen de Shetlander komt  bij haar kijken. Haar hart glimlacht blij en dankbaar. Ze maakt foto’s. Dan keert ze zich om. Met de fiets aan de hand loopt ze terug langs de gele versiering van het koolzaad. Zo allemachtig prachtig.

Bijna aangekomen bij de nog niet zo lang aangelegde vlonder ziet ze het opeens. Wat? Een bankje! Er staat een bank met uitzicht over het water. Wat een heerluckheid. Dan kan ze ook met de rollator naar het kanaal lopen. Thee mee, eventueel iets om op en mee te schrijven. Of ..alleen de thee kan ook. Ze had het wel eens aangekaart bij de Gemeente dat een bankje op die plek prima zou zijn voor de mensen die nog willen wandelen, maar waar het te ver voor is zonder zitten. 

Ja, ze zat er wel eens op de rollator. Maar een bankje is steviger. Voorzichtig loopt ze de kleine helling af. Dan neemt ze het bankje in gebruik. 

Hoi, hoi, hoi, een bank aan het water. Ze drinkt de omgeving met haar ogen zo veel mogelijk in. ‘Dank je wel ogen’ en ‘dank u wel, Gemeente👍🏼😊.’ 

Ze voelt zich vrij. Thuisgekomen koeren haar twee bezoekduiven een welkom. Na een paar jaar afwezigheid zijn ze sinds kort weer terug,

Dichtbij huis is vakantie voor haar@ dankbaar en vol vertrouwen tijdens deze intelligente lockdown kiest ze ervoor zich te ontsluiten, ondertussen aan Social distancing doen, behalve tijdens dit schrijven. Vrij. Het RIVM of de Premier hebben niets gezegd over geen keuzes mogen maken.☺️ Het is een zeer goede vrijdag!