2.232 Thuiszijn

Vrijdag 3 april 2020

Al begrijp ik donders goed dat het voor alle thuiswerkers met of zonder gezin, alle mensen die thuiszitten, alle singles, en allen die hopen op een kans om hun baan te behouden en afhankelijke gepensioneerden een pittige uitdaging is om thuis te moeten blijven, dan toch werd ik vanmorgen blij wakker na een zeer goede en lange nachtrust genietend van een serene sfeer in het dorp waar ik woon en leef.

Geluiden van de weinige auto’s verderop zijn nauwelijks te horen. De vogels hebben het voor het zeggen vanaf hun zitplaats in de licht ruisende bomen of boven op de daken.

Wat ben ik dankbaar dat ik buiten woon. Ben even echt in quarantaine doordat een vriendin Corona verschijnselen heeft. Een week geleden was zij nog bij mij aan de deur, ja op twee meter afstand. Mijn dagelijkse ommetje cq wandeling is ook van de baan. Dat is wel een ding.

Verder heb ik - net als velen in de straat- geen bezoek gehad, noch op bezoek gegaan. Eerder meende ik te begrijpen dat dit niet mag. Vooralsnog vind ik het bést en leef nog geïsoleerder dan anders. Naar mijn komende week jarige thuiswerkende kind met een auto- immuunziekte mag ik al helemaal niet gaan. Ik duim dat mijn verjaardags post bij hem bezorgd wordt. Een brievenbus pakje naar dochterlief is nog steeds niet bezorgd. Beide pakjes deed ik in gebruikte- ietwat kapotte- bubbeltjes enveloppen. Flink dichtgeplakt met tape. Ja, ik weet dat de postsorteermachine dit niet leuk vindt. Maar ik had niet anders. Gelukkig👍🏼 kwam  gisteren  - een dag nadat ik bestelde- postzegels plus  grote en kleine enveloppen via www.PostNL.nl  Maar ja daar heb ik niks aan. Echter, ik kan weer vooruit.

Een  lieve jonge buurman- van het huis op de hoek van de straat- post mijn brieven in dit Corona tijdstip. Ik geef mij er aan over. Zo aardig is hij, even een praatje op afstand doet mij goed. Gisteren haalde hij ook een bestelling voor  mij op bij de dierenbenodigdheden zaak in een ander dorp. Nee, nog niet alles koop ik online  en ik kies er tevens voor de plaatselijke ondernemers zo mogelijk te ondersteunen. Vorige week was er een andere buurman aan de deur die vroeg of ik een patatje wou. Wow.

 Hoeveel ik net een pan dikke groenten soep had bereid zei ik ja. En zo kwam het dat hij voor veel mensen een patatje met mayo haalde als traktatie, zo lief.  Ondanks dat het niet goed is voor de bloedvatenstelsel, werd mijn hartstreek heel blijwarm van het gebaar. Dankbaar. De bloemen die ik drie weken terug van een andere overbuurvrouw kreeg staan nog steeds volop mij gezelschap te houden en weer een andere overbuurvrouw buurvrouw haalde regelmatig kleine boodschapjes voor mij, wow. Dit omdat ik bij Albert Heijn online al een maand geen bezorgmoment had weten te reserveren. Gelukkig, ik had  nog het een en ander in de diepvries en de boodschappen kast dus heb ik helemaal niks te klagen, zeker niet vergeleken mensen in oorlogsgebieden of vluchtelingenkampen. 

Ja, wel moest ik lachen dat toen ik eindelijk de boodschappen ik  kreeg er geen ...wc papier bij zat. Lol. Nou ja, er zijn andere manieren om je kont af te vegen. Ben blij dat ik een Baby Boomer ben en zuinig aan heb leren doen. Maar ja, kranten en blaadjes mogen niet het riool in.

Wat ik wel erg veel heb in deze coronavirus periode- nog meer alleen zijn dan anders- is dat mijn onderbewustzijn mij steeds terug kiepert naar vroeger. Als meisje van 11 jaar werd ik-in verband met gepest worden-van school gehaald (wij woonden in Frankrijk) gehaald en moest thuis blijven. Een schooljaar lang -dát is lang in je uppie- kreeg ik  Nederlandstalig thuisonderwijs( ja, ik weet er zijn kinderen in andere landen die helemaal geen onderwijs ontvangen) van een  zeer strenge  onderwijzeres ( ja ja, ik weet er zijn ergere dingen) en moest vijf  jaar lagere school inhalen ik vond het vreselijk en het waren lange dagen waarbij ik moeite had mij te concentreren. Steeds droomde ik weg naar waarna we voor Frankrijk woonden, een rustig dorpje midden in de Natuur in Duitsland.  Daarom zijn die t’s,  d’s en kofschip niet blijvend ingedaald. Het was voor mij te veel om in te nemen. Ik mistte de vriendin die wel aardig was. 

Afijn, in de pauzes moest ik verplicht 10 rondjes rond het huis rennen, terwijl mama en juf koffie of thee zaten te drinken. Daarna kreeg ik een beker melk en ...weer naar boven wanneer juf de bel rinkelde. Die bel staat nu naast mijn bed. Na schooltijd moest ik - terwijl het raam openstond- het Wilhelmus zingen. Ik schaamde mij naar. Schoolkinderen waren dan al  buiten en vrij. Als ik vervolgens maximaal een uur op straat mocht spelen, werd ik daar ook weer gepest. 

Van de week kwam dit vol in mijn gedachten toen ik naar Franse chansons - ze geven mij energie ook door ze mee te zingen, ja het is dubbel- luisterde, terwijl ik het aquarium verschoonde. Ik werd mij opeens bewust en het was  een vreemde gewaarwording dat alle Fransen momenteel een zeer streng quarantaine Corona beleid ondergaan. Maar ja, dat is nog geen jaar. 🤔 maar ja, de kinderen van toen zijn nu ook oud en ik wens ze geen jaar isolatie toe. 

Eigenlijk heb ik in de jaren na dat jaar thuis, verder geleerd veel in isolement te leven in de drie pleeggezinnen waar ik na dat jaar Nederlandstalig thuisonderwijs in Frankrijk terecht kwam een jaar in Nederland en drie jaar in Brussel. Daar wordt een mens, een meisje dat in de puberteit zit maar niets mag uiten, helemaal blahdiblah van en eenzaam. Smartphones waren er niet. Telefoon was er wel, maar die mocht ik niet gebruiken. Wel mocht ik brieven schrijven. Na een paar keer geschreven te hebben dat ik naar huis wou, vreselijke heimwee had en ik het naar had, kreeg ik als respons  per brief een week later terug dat ik een flinke grote meid moest zijn, niet klagen en ja ja vooral niet tot last zijn- dát was mij al eerder goed ingeprent bij mijn aflevering in het eerste pleeggezin- en ...gezellige brieven moest schrijven.

Na ja, mijn ouders deden ook naar wat in hun vermogen lag en hadden de beste bedoelingen. Maar ja🤔.

Dat meisje laat zich in deze Corona tijd - als kroon op mijn leven😏😅😂🤣😗- volop zien. Soms heb ik er mijn handen vol aan. Dan ben ik dat meisje weer. Voel pijn die ik niet eerder voelde. Doorleven. Ik troost, begrijp en motiveer haar.  Hopelijk redden we het. Zo geïsoleerd was ze, terwijl ze in wezen heel open was. Maar jippyyyy ... het is ook een kans. We redden ons. We hebben ons altijd gered, 61 jaar lang. Zelfs mijn kinderen grootgebracht tot twee toppers samen met hun Pap. Hopelijk hebben ze niets meegekregen van mijn ‘ ik moet mij even terugtrekbuien.’ 

We schieten in de huilmodus, terwijl ik dit schrijf. We - het meisje in mij -hebben het goed met elkaar. We zijn vriendjes. En ik heb het goed met mijn kinderen. Gisteren belde ik een vriendin en deelde met haar dat ik een nacht eerder de hele nacht wakker had gelegen door in een oud stuk te zijn en te doorleven. Het was zwaar. ‘ ah het verleden kun je niet veranderen ‘ zei ze ‘ laat los’. Ze bedoelde: stop het weer weg? Mijn bewustzijn heeft steeds meer moeite met het door mensen uitgevonden begrip tijd. 

Vanaf nu praat ik er verbaal echt niet meer over, klaar! Dus als mensen vinden en willen dat ik moet praten over die jaren? Ik píeker er niet meer over.  Schrijven is mijn manier en als iker mee tot last ben dan hoef je het heus niet te lezen. Dat is een keuze. Het gaat er mijns  inziens om bij jezelf thuis te komen. Niets meer en niets minder. Vriendjes te zijn met jezelf. Zelf compassie hebben. Plus voor anderen. Ieder bekijkt wat dan ook van een ander perspectief, opvoeding, ervaring, cultuur enzovoort. Mama zei altijd: ‘ omdat wij mensen zo verschillend zijn, hebben we allen zo veel te delen met elkaar.’ 

Je eigenwaarde zien met kwaliteiten. En met je tekortkomingen  ( een communicatie stoornis, terwijl ik in de Zorg goed met mensen overweg kon) kunnen omgaan.

Kortom, waar ben ik?  Anno 3 april 2020. 72 jaar geleefd met een meisje in mij dat alle leeftijden heeft. Soms is ze jonger dan mijn kinderen - die dertigers zijn. Okee, even schrijfpauze. Afwasje doen, achter een stoel op de plaats stappen en een beker Wiener mélange maken. Straks muziekje aan en kwartiertje zelf bedachte dansbewegingen maken. Met een lach en een traan. Het meisje in mij is vrij. We zijn thuis bij onszelf. Thuis zijn bij mijzelf is een dankbaar, geheimerig gevoel.

Mooi dat The Daily Calm er vandaag bij aansloot@ dankbaar