Zo vaak in haar leven heeft ze ze te horen gekregen ‘je moet praten. Uit je eens.’
De een doet dat via praten, de ander via schrijven of op nog een andere manier. Is oké,toch?
Echter, vandaag. Vandaag zit haar hoog. Ze krijgt het er niet uitgeschreven. Een dierbare naaste die de zoveelste Tia met spraakuitval had en verder gewoon haar gang gaat op advies van arts. Accepteren. Het is haar leven zegt ze ook tegen zichzelf. En tegenwoordig zal er andere medicatie zijn die de aanwijzingen : arm, mond, gezicht, vinger aan neus en welke uitval dan ook is beroertealarm wegwuiven? Ze zou echt gerust gesteld willen worden. Wat voor medicatie en dergelijke? Maar goed de ander wil er verder niet over praten. Oké dan.
Toch zit het haar hoog. Ook is ze verdrietig. Niets mis mee. Het zit haar hoog dat het met .... altijd - Corona tijd of niet-een op afstand leven is. Zo zijn ze opgegroeid. Echter, tegelijkertijd: het zei zo. Ieder leeft het eigen leven. Dat respecteert ze. Doch, het een sluit het ander niet uit, ook niet de zorgen om een nog nabijere dierbare die binnenkort geopereerd wordt. En een vriendin, nee twee vriendinnen eum drie hebben ook fysieke klachten. Hoe meer een mens zichzelf wordt, hoe meer fysieke afbraak?
Nee, ze doemdenkt niet. Maar bezorgdzijn en meeleven is menselijk.
Tevens voelt ze zich emotioneel door het feit dat ze vorige week voor de 2 de en 3 de keer sinds een grote valpartij ( waarbij ze nog niet bekomen was van de valpartij ervoor) vorig jaar augustus weer op de fiets stapte. Het verlangen om de polder in te fietsen en rustig bij koeien en paarden te staan, natuur in te snuiven en bevrijdende gevoel dat fietsen kan geven was en is een grote innerlijke noodzakelijkheid. Afijn, het fietsen was bevrijdend. Het ging! Echter het op en afstappen werd steeds pijnlijker en nu? In haar is een energie van het eruit willen lopen, fietsen, schreeuwen in de polder. Echter, de pijn in haar ene been is te erg. De balans oefeningen van de fysio therapeute lukken deels en deels is ze weer terug bij af. Achter de rollator. Echter, dat ze weer gefietst heeft kan niemand haar afnemen.
Vandaag heeft ze een gedeprimeerd gevoel door dierbaren met klachten en haar beperkte mobiliteit. Weer terug naar de fysio therapeute? Of toch naar de dokter, ze krijgt al stress bij de gedachte. Dat is niet goed voor haar gezondheid, haar bloeddruk vaart niet wel bij stress.
Ze leest de weekend krant, verzorgt kat, vis, vogels in de tuin, ze doet de vaat, de afwas en ze heeft zichzelf schilderen beloofd.
Oké, dan ...ze appt. Ze vertelt aan een nabije over het een en ander. En dan... belt diegene. ‘ trek het je niet zo aan. Ieder maakt eigen keuze. Laat het los. Je moet het loslaten.’
Ze zegt: ‘ik praat toch? Ik laat toch los? Ik accepteer de keuze van de ander.’ Voor haar is loslaten accepteren dat ze ergens mee zit en het eruit bewegen, schrijven, schilderen of zingen ( in de polder) er doorheen gaan en nu dus praten. Ze heeft even behoefte aan een luisterend oor. Echter, het gesprekje eindigt in dat ze nog verdrietiger is. Het willen praten moment is voorbij. Ze hangt op. Dag heilig praten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten