Dankbaar dat er rollators bestaan ‘wandel’ ik het dorp uit. Ver kom ik niet. Ik baal en voel mij zwaar teneergeslagen over veel.
Echter, de stem van mijn al negen jaar overleden vader echoot in mijn hoofd ‘kijk omhoog. En ...let op waar je loopt.’
Een rijtje lange nekken steekt met de koppen koddig boven de dijk uit. De rij gaat verder waar de foto ophoudt. Hoi ganzen. Ze zeggen niets terug, zelfs geen gak. Toch hebben we een gesprekje. Stilzijn is ontmoeten. Mijn melancholie laait even op. Ze staan daar als familie. De gezamenlijkheid van ganzen ontroerd mij en schenkt mij tevens kracht. Dan adem ik diep in en uit. De lichtelijke gedeprimeerdheid neemt af. De groep stijgt op. Mijn ogen drinken het in. In een mum van tijd zijn ze geworden tot een grote V, later zullen ze steeds wisselen van leider.Het alles samen doen vol vastberadenheid van ganzen ontroerd mij keer op keer weer. Toch zijn het geen makke schapen.
De laatste auto - een oude Citroen uit de jaren ‘50 -heeft in zijn kenteken de letters u en p staan.
UP! Ik recht mijn rug en tegelijkertijd hoor ik gezoefff. Een reiger landt vlakbij. Zag deze mij over het hoofd? Even schrikt de slanke, statige vogel. Vervolgens staan we een tijdlang muisstil en roerloos in elkaars gezelschap. Dag reiger, dank voor je serene rust en stille les.
1,4 kilometer gelopen. Duur? 40 minuten met stilstaan en kijken over gedaan. De avondvierdaagse lopen zit er niet in, noch rondje Nederland fietsen. Nog niet. Dit langzame lopen is andere koek dan het fietsen van laatst. Doch, niemand kan mij dat weer afnemen.
We gaan gewoon weer verder met balansoefeningen doen. En oefenen met op en afstappen. De fiets is nog lange na de deur niet uit.
Dankbaar zijn voor wat is. Schoonheid zien al kom ik niet ver. Nog niet.
Een roos trekt mijn aandacht.
Ik neurie ‘on est bien peu de chose’ van Francoise Hardy. Hallo roos ik zie je, en jullie ook druiven
en alle andere bloemen. Dankbaar zijn voor het mooie dat is, ook als het verleden tijd zal zijn. Dank je wel voorjaar en zalige zomer. Dank je wel. Oké dan, herfst. Het appelboompje beweegt zacht in de wind haar -op het oog -tengere takken vol appels. 17 in totaal, een wonder vind ik het. Al zei iemand laastst dat het normaal is dat een appelboom appels geeft. Dat doen appelbomen. Nee, voor mij is het niet normaal. Is het niet ongelooflijk bijzonder dat een appelzaadje weet dat het een boompje kan worden inclusief nieuwe appels met daarin 5 zaadjes. Laat mij alsjeblieft blijven verwonderen. Keer op keer weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten