2.345 Vrijheid: geen schade doen en van goede wil zijn

 20-11-2021

Eigenlijk schrijf ik dit aan relschoppers? Waarschijnlijk zinloos? 

1)De laatste dagen dacht ik intens na over vrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Ik schreef onderstaand epistel ( zie 2)en  wou het in mijn Blogspot posten. Echter, na de ellendige misdadigheden in Rotterdam durf ik het bijna niet te publiceren. Want hoewel er een gewone demonstratie van gewone burgers was-mensen  die   tegen  de Corona maatregelen zijn- kwamen er misdadige acties van een groep lieden(vandaag hoorde ik dat er veel minderjarigen tussen waren) die het voor iedereen verzieken. Ik jank erom. Een combinatie van intens verdriet, ongeloof, onmacht, boosheid dat lieden die rellen het zo afschuwelijk bont maken. Zo vernielzuchtig, zo uit op geweld.

Ik ben echt dankbaar dat mijn ouders dit niet meer mee hoeven te maken. En ik schaam mij plaatsvervangend naar de migranten en veteranen in ons land toe die uit oorlogssituaties komen. Het was gisteren als  oorlog in Rotterdam, om misselijk van te worden. Tegen ONZE hulpverleners:  Politie, ME, Brandweer en meer.  Ik maakte mij zorgen over mijn  kinderen die in Rotterdam wonen en een vriendin, hopend dat ze veilig zouden zijn. Zoveel mensen van goede  wil die geloven wat ze geloven. Iedereen is anders. Dat is zoals het is. Mij zorgen makend over de mensen van de politie, ME, brandweer, ambulance. Over een vriendin van mijn dochter die ambulancedienst had, doch uiteindelijk niet mee mocht en vervangen werd door manlijke ambulance medewerkers. Zij werkt zich al sinds het begin van de Corona tijd het gompus als IC verpleegkundige. Er zijn al verpleegkundigen die een ander beroep hebben gekozen. Om te janken.

Alle HULPVERLENERS zijn HULPverleners voor ons. Dat is om dankbaar voor te zijn.

Maar die orgie van geweld - ik citeer  burgemeester Aboutaleb - is tegen hulpverleners gericht. De Politie heeft als eed: ik zal handhaven en dienstbaar zijn. Dat wil zeggen dat- al is zoals eerder een demonstratie wel vredig- als  er wordt gevraagd om NU weg te gaan. GA dan naar huis. WAAROM moeten HULPverleners: Politie, ME, Bransweer, ambulance personeel uitgedaagd worden? Waarom Politie uitdagen? Stoer doen? Al dat geweld op films en in games heeft naar mijn mening een slechte invloed. Geen gezonde geestelijke voeding. Wie komt er voor je op als je niet naar de Politie luistert? De Politie en alle andere HULPverleners zijn er voor ons. Besef dat goed. Je weet nog half niet hoe goed we het hebben in Nederland. 

Waarom ze aanvallen? TE ERG! Zij handhaven wetten en regels. Wetten en REGELS moeten er zijn anders krijg je een vorm van anarchie die escalerend is, terwijl Politie en ME deëscalaties trachten te voorkomen. Als mensen van de Politie belaagd worden, ja logisch dat ze zich verdedigen als er een horde lieden denkt vanuit hun innerlijk woeste vuur eigen rechter te mogen ‘spelen.’ Afschuwelijk!

Ik ben tegen geweld, doch ik snap agenten die schoten.

Misselijkmakend ook dat politiewagens, scooters, fietsen en ik weet niet wat nog meer aan eigendommen -aangeschaft van ons aller belastinggeld -wordt vernietigd inclusief eigendommen van particulieren. Zijn die geweldplegende gasten helemaal van de pot gerukt!? 

Ik kan veel begrijpen. Ook dat het onleuk is om in lockdown te zitten, maar toch …zie dat wat wél is. Je kunt kiezen hoe je energie te richten. Positief of negatief. Laat het creatief zijn. Ik kan begrijpen dat er velen boos zijn omdat eergisteren werd aangekondigd dat vuurwerk met oud en nieuw door mag gaan en dan gisteren: toch maar niet laten doorgaan.

Dan krijgen de mensen die grote beslissingen nemen de wind van voren. Iedereen-ook in Den Haag -is mens. Gewoon mens.  Zij  krijgen veel op hun bord. Steeds andere beslissingen moeten nemen. Of het de juiste zijn? Geen idee. 

Het leven is niet kneedbaar. Doch ieder voor zich kiest om het juiste te doen. Dat waarin die mens in gelooft.

Doch moge onze DIENDERS (zij diehandhaven en dienen)onze HULPVERLENERS ons aller respect en dankbaarheid krijgen. Stop met uitdagen. Ik schaam mij plaatsvervangend. Mensen zijn mensen. Welk beroep je ook doet, je bent mens. Zie de mens. 

Ik was altijd voor een vriendelijke samenleving. Ik geloofde erin. En …ik weet nog dat toen ik de allereerste Corona demonstratie zag op tv. Een vredige zittende kring mensen in het gras( ik schreef er in dit Blogspot nog over)ik verdrietig was dat  er daarna met waterkanonnen en ME werd ingegrepen. Dat vond ik best heftig. Echter, de Politie en ME hebben de plicht  om te handhaven en te dienen.  Het handhaven van de orde is onderdeel van hun dienen. Dus GA van een plek weg als het gevraagd wordt door Politie en ME. 

Stel je voor dat er Politieagenten( net als vertrekkende verpleegkundigen) een ander beroep zouden kiezen omdat ze het zat zijn? Te worden bekogeld met zwaar vuurwerk, stenen, gewond raken en daarbij ook nog gehoorschade oplopen is traumatisch terwijl je je werk tracht te doen. Moge er weer dienstplicht komen en relschoppers een strenge training krijgen opdat ze ons land kunnen gaan dienen. 

Eens zo horen of mijn dochter al thuis is. Gisteren na haar werk heeft ze met de téléphone aan contact met mij gehouden en zo naar huis gefietst waar ze veilig thuis kwam. 

Ook vind ik dat onruststokers de vernielde spullen ( ooo die politiewagens, zo erg) zelf zouden moeten opruimen. Mensen van de gemeentewerken deden dat nu voor ze, net zoals wij als ouders de troep van onze kinderen toen ze klein waren ook soms opruimden. Hartelijk dank aan de straatvegers, doch onder toezicht de daders zelf hun schade te laten opruimen is voor mijn gevoel best een goed idee en prima als start straf. Verder is het niet aan mij of wie dan ook om straffen te bepalen. Daar zijn echte rechters voor.

Hoewel ik wel ideeën heb: bijvoorbeeld  laat de relschoppers ( zonder loon en met enkelband)gedupeerde ondernemers helpen. Na ja, ik ben nu ook bezig met stuurlui aan wal te zijn, te veroordelen.  Doch schrijven mag. Ideeën mogen. 

Gelukkig dat er ook gewoon gedemonstreerd kan worden zoals vandaag elders in het land.

Het volgende schreef ik een paar dagen terug (nog voor de rellen naar aanleiding van gedrag door een ‘ volwassene’.) Ik vond dat ik belerend had geschreven, doch laat het maar belerend zijn? Soit! Toen ging het ‘alleen’ over wat sommigen zeggen.

Na ja, er staan zoveel stuurlui aan de wal. Dus laat ik ook meedoen. Ik spreek alleen mijn afschuw uit. 

2) Vrijheid van meningsuiting

Vrijheid in ons land schijnt te zijn dat je alles wat je denkt mag zeggen cq schrijven?

Heid= heit= vader in het Fries. Vrij Heid. Het vrije manlijk principe dus?

We zijn allemaal van een zaadje en een eitje.

We hebben allemaal het manlijk én het vrouwelijk principe in ons.

We hebben allen allerlei eigenschappen. 

Niemand uitgezonderd. Empathie en compassie vind ik  onontbeerlijk vooral in een zich verhardende  maatschappij met tegengestelde meningen.

Het manlijke en het vrouwelijke principe in ieder van ons?

Het een is niet meer of minder dan de ander.

Vrijheid vind ik óók dat je moet je kunnen beheersen.

Mijn woorden kiezen.

Paal en perk aan iets stellen voordat er verbaal woorden vanuit een emotie worden uitgespogen?

Een opgroeiend kind kan er  van alles uit flappen, soms ook

kwetsend, belachelijk makend, pesterig, pestend, uitdagend, bedreigend, intimiderend en geeft soms de schuld aan een ander.

Het kind leert wat mag en niet mag.

Als het alles mag, dan gaat dit ten koste van de vrijheid van een ander kind

die zijn mond dan maar houdt.

Het pestende kind probeert tot welke grens het kan gaan

voordat het wel of niet teruggefloten wordt. Áls het teruggefloten wordt dan voelt het zich  ver-ongelijkt? Ieder heeft de eigen waarheid waarin hij, zij , het gelooft.

Gelukkig zijn er ouders en leerkrachten die corrigeren

anders zou er een rare maatschappij ontstaan.

Een goed voorbeeld geven aan kinderen vind ik intens belangrijk, opdat we ze meegeven- ook vanuit de Tweede Kamer- de ongeschreven wetten van fatsoen niet te overschrijden.

Moge vriendelijkheid,  humaan  zijn, fatsoen

en de ander zien als medemens zien én deze helpen, 

de basis van het menszijn blijven.

Moge volwassenen goede voorbeelden geven.

Maar ja, wat de ene goed vindt, kan de ander niet goed vinden?

Zóveel mensen met verschillende standpunten.

Zelf weet ik het ook niet meer.

Vrijheid, heb ik nog wel de vrijheid om dit te schrijven?

Hm, en wát heb ik naarmate ik ouder word toch steeds meer zin om de kale muur achter mijn huis te beschilderen. Mag niet! Nou ja, dan niet. Of wel? Nog steeds heb ik het niet gedaan. Een boete riskeren? Geen zin in. Eigenlijk vergaat mij de zin in veel.

Ik ga maar weer de neutraal stand in, kijk om mij heen, haal diep adem, zie de zegeningen op mijn pad en leef de dag. 

Er is slechts één vandaag hier en nu! Het leven is kort al lijkt het eindeloos als je jong bent.

 

❤️e klop tot❤️eklop tot❤️eklop groet.

( dit deel schreef ik dus een paar dagen terug)

2.344 je bent weg

Gemeentemannen zijn driftig aan het werk. Dat wat men onkruid noemt wordt gewied.

Ik loop verder - op weg naar huis na een wandeling- ik kijk opzij om je te begroeten en om te zien  hoe je erbij ligt. Ik stok, je bent er niet meer. Jij oude vriend die zich destijds na de kap ( ik meen mij te herinneren in 2013) van een zo gezonde  en mooie boom  veranderde in een stronk waar het leven uitliep. Een mooie boom was je, die CO2 opnam, ons zuurstof gaf, vogels hadden een woonplaats tussen je takken en insecten woonden tussen je wortels en in je stam. Je werd destijds gekapt opdat je takken een tipi zouden worden, ik deed mee met het project voor een natuurspeeltuin doch had geen idee dat jij, gezonde wilg, daarvoor opgeofferd zou worden. Op een dag lag je zonder wortels op de grond. Een schijnbaar zielloze stam. Het was naar om te zien. Zo niet kloppend voor een speeltuin. Buikpijn in het kwadraat kreeg ik ervan

De tipi van je buigzame takken bleef maar kort, een paar jaar later werd dat speelgedeelte verplaatst.

Je stam bleef liggen. Soms zag ik daar waar je wortels geweest waren zwartgeblakerdheid, dan had iemand daar een fikkie gestookt, keer op keer kreeg ik er buikpijn van. Zo uit je kracht gehaald. Afschuwelijk.

Je lag te verpieteren. Maar toch …je leefde nog voort, de levenskracht in je was sterk.

Want, op een dag groeiden er twijgjes uit je. Nieuw leven. Welkom nieuwe takjes.. 

Door de jaren heen groeide die takjes uit tot een volwaardige struik. De eerste keer dat ik roosjes zag bloeien ontroerde het mij intens. Je stam begon er oud en verweerd uit te zien, doch je gaf leven. 

Altijd wanneer ik langs je liep en even stilstond in een woordloze begroeting zag ik je weer als de wilg die je ooit was en tevens als de respect afdwingende boomstam met haar struik vol rozebottels en roosjes. Je was van een verpletterende schoonheid. Je zag het bosje achter je verdwijnen, daar waar kinderen speelden. Daar waar ik met mijn poezebeestje liep en dat ene paadje een echt bos voor ons was. https://verderschrijven.blogspot.com/2020/03/22025-een-mini-stukje-bos-is-niet-meer.html#more

Waarom?

Je zag kortgeleden dat er vlakbij je, ter hoogte van de school, ter ere van boomplantdag 4 bomen werden geplant. Dat is mooi. 

Grandioos.

Welkom nieuwe bomen, moge jullie heel oud worden.

Echter, vandaag zagen de twee grote waakbomen dichtbij en jij  de mannen van de gemeente komen, ze hebben je meegenomen met je mooie bloeiende struik. Je bent weg. 

Waarom?

Een zanderige langwerpige plek laat zien waar je lag,

Waarom moest je weg? De kinderen kregen respect voor je. Als ik bij je stond, maakte ik ze attent op het wonder van nieuw leven. Ik begrijp niet dat als er net een klimaattop  geweest is, dat er nog geen respect is voor dat wat al( weer) groeit en bloeit. 

De levenskracht in je was groot. Zo wonder barend vond ik de struik die fier doch bescheiden uit je groeide, zo zichzelf zijnd.

Het klimaat tussen sommige mensen  onderling en de natuur zou langzamerhand best mogen veranderen opdat kinderen het goede voorbeeld krijgen. Respect hebben voor al wat leeft. Wij zijn deel van de natuur, wanneer wordt het alsjeblieft gezien en gevoeld? Anders kunnen we beter gelijk op de maan gaan wonen en die vruchtbaar maken. 

Laat het toe dat er zomaar ergens een plantje  opkomt. Zo akelig dat dat vuil of onkruid genoemd wordt. Het zijn cadeautjes van de Aarde, zo zie ik dat.

De aarde leeft en ze geeft nog steeds. We willen haar toch zo gezond mogelijk doorgeven aan komende generaties?

Hononopono oude wilgenstam met je beeldschone bloeiende struik. De roosjes roken ook zo lekker. Zouden de rozebottels nog geoogst zijn voordat je afgevoerd werd? Samen met ander groen’afval’. 

Dank je wel dat je er was en dank voor alles wat je gaf.

Stilzijn is ontmoeten. 

                                                                      juni 2021

     

Ik weet dat ik meer foto’s heb gemaakt eerder de boom, de stam en van de groei van de struik en de roosjes, doch vooralsnog kan ik ze niet terugvinden. Echter, de beelden zitten in mijn hart en ziel. 

                                

2.343 Niemandsland?

 Zoveel verschillende talen.

Zoveel verschillende meningen, zienswijzen, standpunten, 

gedachten vol beelden met gevoel. 

Intuïtie. Impulsen. Instinct.

Zoveel talen vol angst en wantrouwen.

Zoveel talen vol vertrouwen.

Zoveel …

Zoveel mensen op deze planeet

Zoveel stuurlui aan de wal

Zoveel vooroordelen, oordelen en veroordelenden

Zoveel die geen rechter zijn.

Recht spreken? Recht doen? 

Een ander de schuld geven

 voor wat dan ook?

Het brengt nog meer tweedeling teweeg.

Laat het aan echte rechters over.

De taal van het hart is de taal die wij allen begrijpen,

met vriendelijke ogen kijken is naar elkaar reiken.

Toeslagenaffaire, woningnood, mensen op de vlucht,

Corona maatregelen,

en last but not least de Klimaatveranderingen.

Wat te doen? Wat te laten?

Doen wat we kunnen.

Laten wat we moeten en kunnen laten.

Van goede wil zijn.

Zelf duurzaam bezig zijn. Een druppel op de gloeiende plaat? 

Iedere druppel is belangrijk. Dan weet ik dat ik in ieder geval doe en laat  wat in mijn vermogen ligt.

Doch ieder is zo verschillend.

Mensen zijn mensen

Of je nou hier bent geboren of daar,

of je dik of dun bent.

Welk gender je ook hebt.

of je nou wel of niet gevaccineerd bent 

tegen van alles of niet.

Generaliseren geeft mij kippenvel.

Blijf de mens zien. 

Ieder mens is een mens. 

Of je nou als kind van hot naar her bent gestuurd

of op 1 plek hebt gewoond.

Uitsluiting vind ik zo vreselijk.

Ieder heeft kwaliteiten.

Zoveel mensen.

Zoveel mensen die migreren vol hoop met open harten. 

Zoveel dromen, kwaliteiten, talenten en dus …mogeluckheden! Dat is luck! 

Zoveel mogelijkheden als wij het maar willen zien.

Zoveel gedoofde dromen in niemandsland.

Zoveel mensen, jong en oud, niemand mag erbij.

Zoveel kou, honger, dorst en onbegrip.

Zoveel landstalen en 

grenzen.

Zoveel mensen aan de randen van Europa

hopen veiligheid en open harten te vinden.

Wat te doen? Wat te laten?

Mijn hart huilt om ze. 

We weten naarmate onze levensjaren meer worden of eerder,

 dat dat wat ons verbindt

onze harteklop is, die zowel vreugde, verdriet, rouw, trauma 

of wat voor moois of ellendigs dan ook met zich meedraagt.

Zoveel moois en ook zoveel harteleed. 

Fysiek, psychisch en zieleleed. 

Elkaar als medemens blijven zien is van levensbelang.

Goed zijn voor je medemens is aangeboren bij iedereen!

De taal van het hart is de taal die wij wél allen begrijpen.

Op een positieve manier onze verbeelding gebruiken,

 oplossingsgericht denken met gevoel en vertrouwen

vanuit een gezonde dosis verstand (intuïtie). Hoe? Ik weet het het even niet meer.

Het enige wat ik kan is hier en nu in eigen omgeving zowel doen en laten vanuit goede intenties. 

De vogels eten en drinken geven

wordt magisch denken, waarbij ik bid dat elders mensen de mensen die het zwaar hebben empathisch en dus compassievol behandelen. 

Zorgen voor al wat leeft. 

We leven allen samen op deze Aarde.

Laten we het gezellig houden.

Moge mensen lief zijn voor elkaar, dat vroeg ooit burgemeester van der Laar.

.

De taal van het hart is de taal die wij wél allen begrijpen?

Wie weet moeten we ooit ook vluchten en migreren voor het water.

Niets is vanzelfsprekend. Daarom ben ik dankbaar voor dat wat wél is, dat wat de moeite waard is

 en dát wens ik een ieder toe.

🙏🕯❤️

2.342 Schilderen

30-10-2021 (c) MK

Het werd hoogtijd dat ik weer eens schilderde. Deze twee schilderachtigheidjes ontstonden afgelopen weekend. Schilderen - vooral omdat ik het lang niet deed- is op een andere manier bevrijdend dan schrijven. Een andere manier van weer lucht krijgen, Mijn schrijven en schilderen vullen elkaar aan als zon en maan.

Bewust heb ik de werkjes geen naam gegeven. Ieder kijkt vanuit het eigen perspectief. Wat voel jij?

31-10-2021 (c) MK

 

2:341 Ze kan er niet meer tegen

 Er is niets mis met tranen als je er doorheen zit. 

Er is niets mis mee als je het naar vindt als je niet zo bent dat je een ander niet kunt helpen, steunen en verwijzen zoals je zou willen te kunnen.

En er is niets mis mee, dat als je helemaal wanhopig wordt zodat je opeens uitbarst in een emotionele woordenstroom waar je niemand kwaad mee doet. En mensen willen altijd zo graag dat je praat? Dus nu was het moment. 

Tja, de een kan luisteren zoals gisterenavond tijdens een ontspannen middag en avond met een vriendin. Maar verder stelt zij vast- of is het een oordelen?- dat zodra je je echt uit, er dan van de andere kant gelijk geoordeel kan komen over dat waarover ze zich uitspreekt en ze kan er niet meer tegen hoe goed bedoelt ook. Ze kan dan ook niet rustig naar de oordelende mening van de ander luisteren,  al spreekt diegene om haar te steunen?

Ze kan er niet meer tegen. Ze is er zooooo allergisch voor dat ze bijna een you tube filmpje had opgenomen in tranen en al ómdat ze er niet meer tegen kan.  Dat heeft zij kunnen tegenhouden van zichzelf. Dat zou wel te erg vreselijk kwetsbaar zijn geweest. 

Video tegen geoordeel als je niet in andermans schoenen hebt gestaan of staat. Waarom oordelen en veroordelen als die ander waarover de ander oordeelt je geen kwaad heeft gedaan en die je niet kent zoals zij die kent? Heus, ze snapt dat ieder een eigen mening heeft. Mensen verschillen. Dat is ok. 

Ze kan niet meer tegen vingerwijzen, ze kan niet meer tegen geoordeel over asielzoekers en statushouders, geoordeel over of je wel of niet gevaccineerd bent,  discrimineren en alles waar je maar kan over oordelen. We zijn allemaal mens.  

Ze kan er niet meer tegen. Maar ja, ze kan de wereld niet veranderen. Die intentie heeft ze dan ook al laaaaang niet meer. 

Doch al dat gegeneraliseer en vooroordelen en oordelen. Argh. 

Al dat gepraat. Ja, kunnen spreken is mooi en bijzonder. Doch zóveel gepraat als ze zich uit. Ze gaat de telefoon nog vaker op stil zetten. Ze kan er tureluurs van worden.Ze kan het niet meer absorberen. Dus houdt ze zich bij schrijven. 

Mogelijk dat dit  erger is dan alle verbale praten en spreken? Ze weet het niet meer. 

Ze ademt diep in en uit. Drinkt water en gaat verder met de dag. Ze loopt achter met e-mail en telefoontjes beantwoorden. Ze zou een secretaresse moeten hebben. Hahaha Ha gelukkig. De humor zit er nog in. Ze kan om zichzelf lachen en ook met zichzelf huilen.

Kom op zegt ze tegen zichzelf.

Adem weer langzaam compassie in. 

Adem weer vrede in. Innerlijke vrede.

Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is. 

Ieder reageert op de eigen manier en zolang een ander geen schade doet, is het goed.

Maar ja, ze is als een koe die dingen herkauwt. Wat een ander van zich af kan laten glijden, kost haar  tijd om te absorberen en te verteren. Ook mooie dingen. Ze wordt trager met de jaren en dat geeft niets. Ze hoeft niet andermans leven te leiden. Zoals anderen vinden dat ze zou moeten zijn, wat ze wel of niet zou moeten voelen en wat ze aan bezigheden zou moeten doen. 

Honopono dat ze niet voldoet in andermans ogen?

Dat hoeft ook niet.

Voldoet ze wel aan zichzelf???

Adem in zelf compassie en compassie

Adem uit innerlucke vrede.

En dan sluit ze zich weer lekker af. Alleen met zichzelf, de Natuur en de dieren op haar pad. Toch open naar de buitenwereld en luisterend. Ze houdt echt van mensen. Maar de koek is even op. 

Zo, en nu gaat ze haar leven opluisteren. Misschien schilderen. Doch de zon schijnt @ dankbaar voor de warmte. Straks wandelen. 

Zo, dit moest ze even kwijt. Dat is dan ook weer omgepoold van verdrietige bui over dat wat ze niet kan veranderen. 

@#Calm

🙏

May we,you, I be happy

May we, you, I be healthy

May we, you, I have a peaceful heart❤️

2:340 Herfstweer

 Regenjack, lage kaplaarzen en ook nog mijn regenponcho aan,

toch mijn haar los in de wind.

Blaadjes dwarrelen door de lucht

vallen neer en vormen een tapijt aan herfstinten in het groene gras.

Regenjack, regenlaarzen en ook nog een regenponcho aan

toch mijn haar los in de wind. Ik leef,

ik leef, ik voel mij een en al leven.

Woei, waai, wind door mijn haar. Blij is het kind.

Het hoost , dan kalmeert de bui en de zon breekt stralend door de bewolkte lucht,

net als de volle maan gisterenavond, is het alsof de wolken opzij geduwd worden,

zon en maan

vullen elkaar aan

Volle zon en volle maan.

De lucht is bezwangert van aardegeuren, onomschrijfbaar. 

Regendruppels als briljantjes

kleurrijk als door mensen vergoten tranen.

Over de akkers heen zie ik een kwart regenboog

zomaar in een wolk.

Mijn phototoestel pakt het niet. Voorbij is het moment,

voor altijd een herinnering.

Een rondje dorp, ik ontmoet vier mensen . 

We groeten elkaar blijmoedig.

Hij doet mij aan zingen denken,

neuriënd loop ik verder. 

Zij laat snel tussen de buien door haar hond uit.

Een echtpaar,van Syrische afkomst,

zit trots voor hun huis in hun pas aangeschafte auto. 

We glimlachen naar elkaar. Ik zwaai, ze zwaaien terug.

Hij doet een raampje open. 

We begroeten elkaar, ik bewonder de auto.

We vragen: gaat het goed met u?.

We zeggen: ja, terwijl we in en achter elkaars ogen kijken

waar we elkaars levens zien.

Onomschrijfbaar is hun ver-leed, even dichtbij.

Luchtig: Da- hag fijne dag. 

Het blijft even droog. De wind blaast wolkenpartijen

in wonderschone formaties waar het kind in mij van alles in ziet,

bijna struikelt dit mens over een tak.

Thuisgekomen begroet ik het huis en mijn poezebeestje

dankbaar voor deze beschutte plek. 

Warme chocolademelk

en mijn tablet nestel ik mij op de bank, 

terwijl de regen wederom in een

hogere versnelling gaat en steeds harder  tegen de ramen roffelt

beweegt mijn poezebeest zich sluipend door de kamer. De oren gespitst.

Het rommelt in de verte. Even is er onweer, dan trekt het weg.

Al heb ik een haat liefde verhouding met de herfstmaanden 

onder andere door het

tekort aan daglicht, het te weinig zon. Dan toch

is het weer weer wat het is.

Dankbaar voor de woning. 

Dankbaar dat ik  lampen en kaarsen heb die ik  kan aansteken,

Dankbaar voor de cv die ik op lage stand heb staan

doch af en toe op even een uur wat hoger. Lekkere warme kleding en kamer

Dankbaar voor de warmte.

Dankbaar dat ik

het gezellig weet te maken 

in mijzelf

en 

In huis.

Dankbaar dat dankbaar zijn als een opkikker medicijn voelt.

Ik zie en voel mijn zegeningen.

( bovenste foto) De volle maan van gisterenavond leek de wolken opzij te duwen, of de wolken gingen voor haar opzij, net als daarnet voor de zon. ( middelste foto)

2.339 Borstkankermaand

 Zestien jaar ben ik nu schoon na borstkanker. Daar ben ik intens dankbaar voor. Niemand wens ik borstkanker of enige andere vorm van kanker toe. In de familie ook het een en ander aan kanker meegemaakt.  Ja, ik weet dat het voor een ieder belangrijk is om de borsten te controleren ( van welk gender je ook bent!) Doch de borstkankermaand doet míj  beroerd voelen. Oktober vind ik so wie so een moeilijke maand. Mijn/ onze trouwdag was op de 16de. Het is gek dat als iemand weduwe of weduwnaar is gemis en van diegene blijven houden geaccepteerd wordt, doch als je gescheiden bent dan gaat de trouwdag voorbij alsof je het over niet dat wat mooi en goed was mag hebben. Nee, weer samenleven ambieer ik geenszins. Doch, we kennen elkaar nu 53 jaar en hij is een lieve vader. Houden van hoeft en kan bij mij niet overgaan. Dát te accepteren geeft mij ontspanning, is daardoor een loslaten en kan ik wensen dat hij het goed heeft. 30 jaar getrouwd te zijn geweest is niet niets. Het huwelijk en later het gezinsleven is een deel van mijn leven geweest. Dat geldt ook voor mijn toentertijd echtgenoot en onze kinderen.

 De mooie herinneringen overheersen🥰.

Het is kil in huis. Het Is nu toch echt herfst met  temperatuurdalingen en ook zoals gisteren een stijging, hoosbuien en de wind trekt ook bij tijd en wijle aan. 

Ben begonnen met binge snoepen uitstellen. Dat lukt goed. Zo deed ik het ook met roken. Ben al sinds de vorige eeuw aan het roken uitstellen. In plaats van rook  adem ik bewust zuurstof cq leven in. Het naar een sigaret snakken is voorbij. Doch dát zeg ik niet te hard. Alles is een keuze. Vooralsnog gaat het prima. Ja, ik eet super gezond en ik heb conditie doelen die ik dagelijks - behalve 1 dag in de week of als er bezoek is- haal  Doch alles in mijn linker been doet nu erger pijn dan anders. Van het spitten in de tuin? Van het moeizaam mijn rollator door gras duwen? Alles bij elkaar. De pijn in mijn linker scheenbeen ( erger geworden na valpartijen ) is vreselijk en de kou eveneens. Ik probeer in verband met de sterk verhoogde gas en electra prijzen de centrale verwarming zo min mogelijk aan te zetten ( dat stél ik ook uit🥳) en zit met - nu al- twee fleecedekentjes over mijn benen met maillot plus joggingbroek en met meer bovenkleding dan anders.( dankbaar dat het kan, er zijn mensen die het erger hebben)

Mijn rechter arm ziet er prima uit. Geen lymfoedeem.  Doch ... borstkankermaand? Dan even voelen, zoeken naar  bobbels? Toen ik borstkanker had was het niet voelbaar. Deze werden ontdekt nadat de x foto’s  mijner geplette borsten door mammografie. ( laatst zag ik op het Nieuws dat er iets vrouwvriendelijkers is ontdekt) De  kwaadaardige tumor destijds zat tegen het borstbeen aan. Dankbaar ben ik dat ik geen botkanker had. Maar nu ... ik heb  ik het niet meer. Misschien heb ik wel botkanker in mijn linker been? Daar is nooit een mri van gemaakt. Ja, wel dat ik heupartrose heb. En mijn scheenbeen pijn komt door valpartijen. 

Ik voel  met de plattehand  aandachtig mijn nog overgebleven zachte borst. Hi borst. Ik denk terug aan de geamputeerde. Wou dat ik je had mogen begraven, borst, net zoals ik wou dat ik  mijn mini vruchtje destijds na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook had mogen begraven. Maar goed, het was en is niet anders. De lege borstloze kant is een deel van mij geworden. 

Herfst. Accepeteren dat de herfst loslaten is. Accepteren dat ik gevoelens en emoties heb en dat is nu eenmaal zo. Een gevoel van rouw. Doch dankbaar voor het leven- hoe moeilijk soms ook- voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest.

Doorademen. Nieuwe moment in. Loslaten is ook dit eruit schrijven en dankbaar zijn dat het nu warm in huis is en wensend dat mensen die het slechter hebben ook zo gezond mogelijk zijn inclusief  droge kleding, een dak boven het hoofd, droog huis. veilig zijn in alle opzichten, werk. De radio staat aan op RIjnmond in de middag. Interactieve radio. Gezellig. 

  

Het leven is kostbaar. Dus wat te doen? Naar de huisarts met mijn been? Klinkt grappig. Kan mijn been moeilijk thuislaten. Vooralsnog blijf ik hier en nu luisteren naar RIjnmond in de middag. Straks toch ommetje maken, mijn rollator uitlaten, regenponcho aan en diep in en uitademen. Kalmaan doen vandaag. Net aan de onderkant van de keukendeur het oude warme oh zo stevige gordijn uit het huis waar ik geboren ben- bijna 74 jaar geleden- bevestigd. Meestal doe ik dit later in de herfst. Nu niet. 

Lekker een beker met warme chocolade melk slokje voor slokje leegdrinken.

Borstkankermaand? Ik doe er veel aan om mijn gezondheid goed te houden. Nog steeds kan ik er bar slecht tegen als ik het woord kanker als scheldwoord hoor. Dan krijg ik gelijk allemaal beelden en gevoelens van toen ik in de Zorg werkte en ook van mijn eigen kankerachtbaan. Na de borstkankerperiode moest ik zo snel ‘mogelijk’ weer aan het werk. De Poortwachterwet was toentertijd net in werking getreden. Dat viel niet mee. De Zorg was niet altijd lief voor de Zorg. Kon niet op mijn eigen tijd verwerken en herstellen. Tillen ging barslecht. Dan maar de terminale (palliatieve) nachtzorg in, daar zo min mogelijk sjouwen met mensen. Alhoewel. Ik hield de wacht bij) patiënten met een diversiteit aan kanker. En er moest toch wel gedraaid en getild worden. Eens kon ik een cliënt niet houden bij een transfer naar de postoel. Zo kwam het dat we samen op de grond belandden. Gelukkig had ik toen net een mobieltje om de achterwacht te bellen. Het was een bijzondere ervaring voor zowel die man als ik. Overeind komen konden we niet, mijn benen sliepen al snel in, mijn ene arm van de lege borstkant was een drama en dus leunde ik tegen de muur met hem in mijn armen. Hm, dat was tevens de laatste keer dat ik éen man im de armen had besef ik. Het was een drama en een komedie tegelijkertijd. 

Echter, een borstkankerpatient was mij iets TE dichtbij geweest. Nu zou ik het wel kunnen in geestelijk opzicht. 

Ah, ik weet nog dat voor die tijd een lotgenote vriendin en ik vaak de slappe lach en slappe huil kregen om de lieve kaarten die we ontvingen. We telden de beterschap en de sterkte kaarten. We snapten heus wel dat het moeilijk is om naar iemand met kanker een kaart te sturen. Toch maakte het ons vrolijk met een soort humor. Oké, jij hebt meer beterschapskaarten dan ik, en ik meer sterkte kaarten. Dan vloog lachend miepjo in een vorm van ‘humor’ bui.

“jou wensen ze vaker beterschap toe en mij wordt sterkte gewenst ...met doodgaan. “Pff. Steeds weer. 

Ik denk aan je, Miepjo. Jij bent het die inderdaad overleed. Je werd nooit vrij van uitzaaiingen. Je overleefde mij, terwijl je veel jonger was van ik, gehuwd en nog jonge kinderen thuis. Eerst wist ik niet dat je was overleden en bleef sms’jes euh eerder lms’jes schrijven. Van die lange vooral lollige  berichten want dat hadden we nodig. Ook: “ leef je nog?” Dat deden we naar elkaar toe. 

Ik begon nattigheid te voelen na drie keer geen respons. 

Op een gegeven moment schreef je man een e-mail dat je al een paar weken overleden was.  Heb later nooit meer contact met je thuisbasis kunnen krijgen.

De laatste keer een paar weken voor je overlijden, wou je dat je haarlozehoofd eens vastgehouden werd. Dat deed ik. We keken elkaar aan  aan en al we wisten beiden dat het niet goed ging met je, dan geloofde ik nog steeds in wonderen. Ik geloof erin dat kwaad -aardige cellen kunnen veranderen in goed-aardige cellen. Maar ja, het leven en ook de omgekeerde levensdrift  gaat zoals het gaat.

Vandaag ben ik 16 jaar en 6 maanden schoon. Dat wil zeggen geen kwade cellen in mij. 

Doch vandaag denk ik ook aan ál die cliënten, patiënten en aan de in november een jaar geleden aan mijn -door nare tumor in korte tijd overleden- partner van een zeer nabije dierbare. Ik zucht.  Zie de zon. En ben dankbaar hoe moeilijk het leven ook kan zijn voor de mooie dingen op mijn pad. Schoonheid zien. Verwondering voeding blijven geven en verder observeer ik steeds meer hoe alles gaat. Anders is het mij te veel.

Dankbaarheid is iets wat gezondheid genereert vind ik. Echter, het leven is eindig en ooit ga ik toch de pijp uit.  Dan geef ik de geest. Ik hoop, visualiseer op een vriendelijke manier. Maar ja, het leven gaat zoals het gaat.

Een foto van MIepjo heb ik niet. Is niet nodig. Van mijn patiënten evenmin, doch ze gaan allemaal aan mijn geestesoog voorbij en hoe zwaar het kwa slaapgebrek ook was verder vond ik die nachten bijzonder. Bijzondere mensen mogen bijstaan. Dat stemt mij dankbaar. 

Ik grinnik. Er was een mevrouw die avonds wachtte tot ik kwam en dan wou ze dat ik op haar bed kwam zitten. Ze wou niet naar een hospice. Op een nacht kon ik door omstandigheid niet de wacht in en er was geen blik verpleegsters of verzorgenden. Toen ging ze toch erheen.😔.  De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg ze: zuster, hoe is het om dood te gaan en om overleden te zijn?

We keken elkaar aan en ik moest glimlachen: ik weet het echt niet mevrouw, ben nog niet dood of overleden .

Toen hebben we samen gehikt van het lachen... daarna hadden we een gesprek over het vele malen dood gaan in je leven. Ach lieve mevrouw en alle anderen bij wie ik de nachten mocht waken. Ja, ik zie het nu als voorrecht. Drie jaar lang. Zwaar. Steeds minder sociale contacten in verband met mijn slaapgebrek. Mijn dochter was nog thuis. Ik was niet gezellig voor haar? Ik deed mijn best. Aan het eind van die drie jaar was mijn stofwisseling van de leg en moest ik stoppen. De laatste drie jaar van mijn werkend leven opeens weer onder veel mensen in een verzorgingstehuis. In een huiskamer werd ik een gezellige gezelschapsdame en mocht mijn inspiratie en creatieviteit inzetten voor de 10 bewoners die onder mijn hoede waren. We leerden veel van elkaar en ik ging de Zorg vanuit een ander perspectief zien. Door het tijdgebrek  en hun vermoeidheid zag ik de colleg’s aan het bed worstelen om alles snel snel te doen, terwijl de bewoners juist alles trager konden. Twee werelden die elkaar slechts kort konden ontmoeten. 

In de huiskamer kon ik alle tijd geven.

Doch al die mensen nachts, al die zijn overleden. Het was zo anders dan overdag verplegen en verzorgen. Je hebt meer tijd. Wrang, want terminale mensen hadden minder tijd.  Echter de verstilling was goed. Die kan ik zo missen. In de lockdown  kon ik er weer iets van voelen. Ben destijds meer autistisch geworden, terwijl ik best extravert kan zijn, oh ja? Ja.

Ik voel mij dankbaar voor de aandacht en Zorg die ik die jaren mocht geven. Ook in de palliatieve nachtzorg. Dankzij borstkanker? Grijns. Misschien wel, want anders had ik echt nee gezegd tegen zolang de wacht in. Drie jaar een paar nachten per werk. Toentertijd was er geen andere optie. Hm, ik steek een wereldvredeskaarsje aan voor alle overledenen en nabestaanden waar dan ook.

In gedachten zie ik ze glimlachen. 

❤️🙏🕯🍀❤️