Het toppunt van, van wat? Van humor misschien? Het toppunt van humor is je door je eigen oude dagboeken heenlezen, je verbazen, herkennen en herinneren. Oh ja, zeker ook kunnen grijnzen, glimlachen en misschien weer tranen laten om de dialogen met jezelf, teneinde over dat waarover je schreef in het verleden, wederom te schrijven in een ...dagboek🤪. Zó schiet het niet op. Of juist wel? Reflecteren is een groeiproces. Steeds weer. Dagboek na dagboek na dagboek. Jaar na jaar na jaar. Dag na dag na dag. Momentopnames gevangen in de tijd. Ook kostbare herinneringen over de jeugd van je kinderen. De twijfels die iedere ouder heeft: deed en doe ik het wel goed? Je leest met zelf compassie. Steeds- hoe jong of oud je ook bent- jezelf opnieuw uitvinden als ouder en als mens. Echter, ook blijvende inzichten. Tevens komen naarmate je bejaarder wordt meer herinneringen van het kind dat je was, in je bewustzijn. Je leest jezelf met zelfcompassie. Duidelijk zien voel je de conditioneringen. De pijn is er nog. De stress. Onderdrukken of doorgaan. Je gaat het aan. Wham ...in een tel kun je getriggerd worden. Wanneer houdt de eeuwige stress op bij zomaar een vraag? Je sluit je af voor de wereld maar je bent zo open. Steeds meer kom je thuis bij jezelf. Niemand die het ziet. Niemand die het merkt?
Tijdsbeeld. Momentopnames gevangen in de tijd. Dagboeken vol. Jaar na jaar na jaar, Dag na dag na dag. Je zag het als een loslaten. Opeens voelt het benauwend.
Opruimen, ordenen bewaren of wegdoen valt niet mee vooral niet als je doorgaat met je ziel, zaligheid en onzaligheid van je af te blijven schrijven. Dát vind je het toppunt van on-opruimen terwijl je intentie ook een delen inhoudt.
Een onontruimbaar gegeven. Dagboekschrijven is een loslaten door het ordenen van al je gedachten, van al je gevoel. Een vriendelijke manier om je emoties eruit te kieperen.
Het is niet anders. Je kunt en kiest niet anders. Het spijt je? Wat is er erg aan dagboekschrijven? Of ...aan een blogbericht schrijven en delen? Het is een innerlucke broodnodigheid. Tijdopnames net als foto’s dat zijn, terwijl de momenten voorbij zijn, doorleefd. Het geeft niet?
Het is niet anders.
Dat te accepteren is echt loslaten. Loslaten, wederom ...schrijvend in een dagboek. Het toppunt?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten