Een herfstdag. Begin november. Ze gaat naar buiten. Stress eruit laten waaien. De wind pakt haar haren zoals de volle maan trekt aan de golven van de zee. Het blazen is als een stevig strelend wassen. Met beide handen houdt ze haar karretje vast. Ze denkt aan wandelen in een bos. Daar verlangt ze intens naar. “Wees tevreden met wat hier en nu is.” spreekt ze zichzelf toe. Dan omarmt ze het dorp wederom. Dierbaar dorp. Ze begroet de bomen die her en der staan. Af en toe staat ze stil. Ademt in en uit. Heel bewust. Een geven en ontvangen. Wisselwerking tussen al het groen en haar, tussen al wat leeft. Nooit vanzelfsprekend. Ze ziet de stammen van de Staanden met hun wortels diep in de Aarde. De takken reiken omhoog als grovere doch exact gelijkende netwerk vol verfijnde vertakkingen in longen. Hoog boven de vrouw zwieren en dansen ze, doch altijd verbonden met de stam totdat een fikse windvlaag ze eraf rukt.
Verkleurde blaadjes dwarrelen in een palet van bruin, geel, en rode herfsttinten op de grond. Kastanjes vallen net niet op haar hoofd. De stekelige omhulsels barsten open en hun prachtige bruine ronde of hartvormige binnenkant laten zich als glanzend bolletjes of hartjes zien zien. Het beginsel van een nieuwe boom. Ze raapt er een paar en zal ze nogmaals planten net als eerdere kastanjes. Wellicht dat deze zullen ontkiemen.
Ze legt haar hand op een boom en heeft er een stil onderonsje mee. Twee kinderen lopen langs, stoppen en vragen: mevrouw, wat bent u aan het doen?
Dan vertelt ze kort op een eenvoudige wijze over de schoonheid en het belang van bomen. De kinderen luisteren, knikken en gaan verder.
De adem van de wind blaast haar gemoed, haar hersenen, haar haren en haar hele gestel schoon.
Dierendag. Thuis begroeten haar poezebeest, de mussen en haar algeneter haar.
Ze ziet de rommelige eettafel vol paparassen. Pfff. Daar zal ze zelf een frisse wind door moeten laten waaien. Terugdenkend aan de stress die ze had over iets- voor een ander simpel- administratiefs regelen heeft ze nu een gevoel van: lekker belangrijk maar niet heus.
Ze denkt aan de zieken in familie en om haar heen. Ze is niet meer zo fit dat ze zich om iedereen fysiek kan bekommeren. Doch familie. Altijd al op afstand. Veel meer dan 1,5 meter. Vanaf haar jeugd. Toch dichtbij. Haar kinderen wel.
De oogst van het kleine appelboompje heeft ze dankbaar omgezet in appelflappen en rondgedeeld in de straat. Nog 1 flap ligt er. Ingepakt in folie. Voor haar dochter. Wanneer zal ze komen? Dochter ontmoet in haar werk dagelijks dertig verschillende mensen. Best veel is dat. Oh🥳 wat heeft de vrouw opeens zelf trek in die ene appelflap. Echter, ze at al. Eergisteren met zoonlief.
Zo fijn dat hij er was.
De maand van de Weegschaal heft een denkbeeldige vinger op. “Al staat de herfst voor loslaten. Houdt de balans”
Ze onthoudt veel. Ze vergeet ook veel in het moment. Focus richten op het één is geen focus voor het ander hebben. Soit!
Laatst zei ze tegen een vriendin dat ze niet meer aan alle verwachtingen van iedereen kan voldoen. De vriendin vond dat ze zielig deed. Doch de vrouw noemt het zelf een feit.
In gedachten koopt, schrijft en verzend zij kaarten, brieven en cadeaux. Dat vond zij altijd leuk om te doen. Nu nog. Echter ze is erg vermoeid al heeft de wind haar gelucht. Ze heeft veel schrijfsels in de wachtrij staan. Over veel onderwerpen. Ze oordeelt te veel over dat schrijven.
In de gang staat onder andere een doos met negen jaargangen: Schrijven Magazine. Het mag gratis opgehaald worden indien je graag schrijft of iemand kent die pent, laat maar weten onderaan dit epistel.
Morgen weer verder met opruimen. Blaadjes loslaten ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten