2.276 Bordje hutspot

Ze heeft het gevoel tijd tekort te komen. Gelukkig, er is een uur meer doordat de wintertijd is ingegaan. Een illusie. Langzaam duikt haar bewustzijn wederom in de tijdloosheid van het schrijven. Vanmorgen ontstond er een harte respondentie op messenger met een dierbare schrijfvriendin. 

Stille getypte woorden raken en vullen elkaar aan.

Daarvoor had ze nét @The Daily Calm meditatie gedaan. Het ging dit keer over vriend(in) zijn met jezelf. Reflecteren. Naar binnen kijken. Jezelf keer op keer op keer ontmoeten, met vriendelijke ogen naar jezelf kijken en bij de hand nemen. Ja, dát leerde zij zichzelf in het leven. Het was, het kon en het is niet anders. 

De ander zien in de spiegel van het schrijven. Herkennen. Wat kunnen we van elkaar leren. Geestelijke kindjes ontstaan via het wonder van de adem van de geest.

En fysiek? Een kortdurende buitenbaarmoederlijke zwangerschap deed geen levend kind uit haar baren. En tóch mochten er kinderen in haar leven komen. De vrouwen van weleer lopen stilletjes met haar mee, wijzen haar- nauwelijks hoorbaar- de weg. Doch in de stilte van haar geest ontmoeten ze elkaar in de fluisteringen van haar hart.

Ónt moeten. Ze mag kiezen. Ze mag zijn. 

De schrijfvriendin schrijft gedichten. Zo beeldend. Vandaag schrijft zíj speels, wat een heerluckheid. Voorbij het serieuze gaan en woordjes bedenken. Mogen bedenken. Denken staat vrij. De Inspiratie staat vrij. Is vrij. De ver- beelding in woorden vangen vindt zij een zaligheid want de verbeelding is vrijmoedig. Ja, vrij en moedig. Dat is haar schoonheid en tevens een gevaar wanneer het zich negatief op anderen richt. Aannames maken veel kapot. Dat toont het Nieuws helaas veelvuldig.

De vrouwen van weleer lopen met en in haar mee. Zij zijn haar op dit moment. Hier en nu. Ze voelt ze, ze huilt ze, ze lacht ze, ze heeft velen geleefd. Ze schrijft ze. 

Ze glimlacht rustig en kalm. Rustig en kalm. Rustig en kalm. De schrijfvriendin schreef een gedicht voor haar en memoreerde schrijfsters tijd in de  verpleging en haar moeder zijn. Haar zuster zijn aan de bedden van velen. Ja, ze weet het weer. Ook de nachten, de nachten vól slaap tekort. Echter die diensten waren speciaal. Bij terminale mensen thuis. Kwetsbare mensen- jong tot oud- aan het einde van hun leven. Ze is dankbaar dat ze die nachten mocht meemaken, hoewel haar sociale leven nooit meer hetzelfde is geworden want haar voelhorens  konden na drie en half jaar nachtdiensten de ratrace van het collectieve bewustzijn niet meer aan. Echter, ze is dankbaar dat ze het heeft mogen meemaken. Wellicht heeft ze een verschil kunnen maken? Neuriën wanneer er geen woorden nodig zijn. Serene stille. Neuriën. Een hand vasthouden. Nu in coronatijd mag dit niet? Maar ook de zowel geestelijk als fysieke uitputtende nachten  voor beide partijen. Blauwe polsen. Vermoeid.

Neuriën. Een hand vasthouden. 

Die nachten. Altijd met respect. Altijd de mens in de ander zien. Haar medemens. Ieder is uit een zaadje en een eitje ontstaan vol doorgegeven genen. Een wonder. We mogen kiezen hoe we reageren. Steeds weer.  

Want ...

vandaag zou ze een stiltedag houden, een schrijfdag en mogelijk tevens een schilderdag. Op een dergelijke dag gaat de telefoon uit. Ze appt het door naar haar kinderen en naar een vriendin vlakbij, deze kan zich zorgen maken als ze niets hoort en gelijk na schrijfsters aankondiging per app belt de vriendin. Ze wil nog éven iets kwijt.  Ah, dan beeldbellen. Blij vertelt vriendin over een fijne  dag die ze gisteren genoot. De schrijfster luistert. Haar hoofd vol inspiratie wordt met andere beelden gevuld. Aan het eind van het toehoren zegt de vriendin “nu laat ik je. Fijne dag en veel inspiratie.”

Ze probeert dat waarover ze wou schrijven te voorschijn te halen. Het is nagenoeg weg. De vrouwen van weleer gniffelen. Dag focus. Haar kant en klaar lopende band met schrijfgerechten waarop ze een haute cuisine schrijfrecept dacht zag is verder gerold. 

Vrij.

Niets hoeft. 

Kiezen.

In spiratie. Alles is de bron. Een ieder shopt uit die bron op de eigen wijze. Toch heeft ze lekker geschreven. Bordje hutspot van 679 woorden.