2.62 Verbondenheid is

Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik  62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit.  Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet. 

De dag kwam dat ik op Twitter op zoek was naar de account van Wereldbomen. Bomen die mogen blijven. Het was 7 september 2017, tussen mijn ouders geboortedagen in zag ik het als een teken dat ik las: Trees of Memory, Mario Dieringer loopt de wereld rond om bomen te planten

 ter herinnering aan dierbaren die suïcide pleegden. Dat Mario  Duitser is en homoseksueel ( net als mijn broer) was deed mijn onderbewustzijn openbreken. Alleen die woorden al brachten mij 62 jaar terug naar het dorpje Ittenbach in Duitsland waar mijn broer en ik gedurende drie jaren de meest grandioze magische kinderjaren beleefden. Kind zijn in vrijheid

, veiligheid, ontdekkend en blij. Na schooltijd was de Natuur onze speeltuin, onze vriend en beschermer. Pas toen ik contact kreeg met Mario en een vriendin van vroeger uit dat dorpje kwam ik erachter dat de tuin, de omgeving en een vallei( ik noem het de Droomvallei) vooral die plek, er altijd is geweest ergens in mijn bewustzijn wanneer ik het moeilijk had. Voor Free weet ik het niet. Hij werd ‘ziek’ en Ittenbach verdween toen we de poort van het phek rond  ons sombere huis in een voorstadje van Parijs doorliepen op de avond van de dag dat wij Ittenbach hadden verlaten.

We leefden ons leven. Het was pittig. Voor Free vooral.  Als zeer Hooggevoelige was deze wereld moeilijk te behappen voor hem. We hebben gedaan wat in ons vermogen lag om hem te helpen. Hij was vaak bij mijn ex en ik in huis. Hij voelde als een broer en zoon tegelijkertijd. Heb mij lang schuldig gevoeld, doch het is onmogelijk om andermans leven zo te sturen dat er niets gebeurd. Leven is ook dat er erge narigheid gebeurt. Onmogelijk is het om controle te hebben over wie 

dan ook, of je zou diegene in een glazen kooi moeten zetten. Rust in Vrede, Licht en Liefde, lieve Free. Je as is destijds ik weet niet waar uitgestrooid. Cremeren was nog maar pas in. Samen met Thea heb ik dit jaar weer gereisd. Teruggaan was een vooruitgaan. Helend. We hebben een boom geplant daar waar je zo gelukkig was. Waar wij zo gelukkig waren. Moge de boom groeien en bloeien en onderdeel zijn van het Netwerk van zowel  Trees of Memorys als het grote wereldwijde
 bomen netwerk. Levenskracht. Verbondenheid is. De mooie herinneringen overheersen nu de nare van het leven na Ittenbach. Rouwen over jou is minder, hoewel ik je nog steeds mis, Frée. De mooie herinneringen helpen mij ook om verder te helen. De Droomvallei helpt mij helen. Het zingende beechlein en de ziel van deze Krachtplek die tot Free en mij spraken zijn weer aanwezig in mijn leven, het maakt niet uit of ik fysiek wel of niet in Ittenbach ben. Ik ben dankbaar voor de mooie drie jeugdjaren. Ze uvoeden mij weer. Dankbaar ben ik dat jij mijn broer was, Frée. Je bent er nog, net als alle andere dierbaren die niet meer fysiek zijn, op 

een andere manier maar toch hetzelfde zonder verbaal iets te hoeven zeggen.

In mijn kamer staat een takje van Frée’s Kätzchenweide in aarde van hier, aarde van Ittenbach en aarde van Wesseling van Bruno’s Baum die een grote Eik gaat worden. In de tuin staat de Kronkelwilg eveneens in  aarde uit Ittenbach en Wesseling. Bomen verbinden elkaar. Bomen 
verbinden de achtergeblevenen waarbij de Trees of Memory een pad vol Levenskracht  tot steun in moeilijke momenten maken. Alle aarde is éen Aarde.

Verbondenheid is.

Op dit moment wou ik dat Free kon knuffelen, Free’s Boom kon aanraken en in de Droomvallei ( die hetzelfde is gebleven) met hem  kon zitten. In gedachten kan het. Free glimlacht  terwijl ik 

mijn handen om mijn gemis vouw, accepteer en verder ga. Stap voor stap.

Ik kan kijken naar dat wat wél is, daar ben ik dankbaar voor.  En mijn broer? Mijn broer zal altijd mijn broer blijven. 

🍀🌳💕🌳🍀

Dit stukje publiceerde ik eveneens op het Forumvan Trees of Memory