2.132 🍀🌳💕🌳🍀Trees of Memory - healing

September 2017

Wie had dit ooit kunnen denken wat Twitter mij zou brengen toen ik in september 2017 er iets las over Wereldbomen. Wereldbomen mogen altijd blijven bestaan. Ik ben tegen de kap van gezonde bomen. Dus zocht ik verder. Daar kwam ik Trees of Memory https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention tegen. Het Twitter account van Mario Dieringer die onderweg was naar zijn Foothpath of Life. Op 31 maart 2018 begon Mario met zijn Voetpad rond de wereld. Hij plant bomen voor suïcide slachtoffers. Ik las de woorden Trees of Memory en suïcide en tegelijkertijd wist ik dat ik een boom voor mijn broer wou planten. Mijn broer heeft zich in mei 1980 van het leven benomen.


Mario en ik begonnen een private message correspondentie en doordat Mario Duitser is kwam het gevoel aan onze ( voor mijn broer en mij onbezorgde) jeugdjaren in Duitsland heel sterk naar boven.

Ik voelde die tijd weer. De herinneringen waren zo mooi en intens. Het blije. Het was alsof alles in mij veranderd werd. Emoties, veel. Maar nu kon en kan ik verder. Mijn vriendin van vroeger, het huis en de plek van weleer riepen mij samen met Droomvallei en het Wald.

@thank you, Mario, Thea, Rita, Roland en last but not least Frée. 9 mei, zijn geboortedag en tevens de dag twee jaar later dat ik ons oudste kind voor het eerst in de armen hield. De lelietjes van dalen bloeien in mijn tuin en in de Droomvallei.

🍀🌳💕🌳🍀

 Over 2- 6 mei 2018. 

Zoveel woorden, gevoelens, gedachten en emoties  heb ik in korte tijd ervaren. Ik ben terug geweest  naar het dorp waar in ieder geval mijn broer en ik drie mooie jeugdjaren beleefden. Teruggaan is een vooruitgang geweest. 

Gereisd. Weer gereisd. Samen met een dierbare vriendin. Een echte  reizigster worden ambieer ik niet. Te veel prikkels. 

Reizen ...ik koos er zelf voor, door opkomende paniek van de reisstress heen ademend gaf ik mij over en liet mij rijden.

Ittenbach, zo dierbaar. Prachtige vakantiewoning met een drukke weg er langs. Een oeroude boom torent er hoog boven. Die weg is wel wat anders dan 63 jaar geleden. Mario Dieringer mogen ontmoeten. Een onderdeel te mogen zijn van zijn Foothpath of Life is zo iets magisch voor mij. Deels ook triests, want er zijn te veel mensen die suïcide plegen. Moge het taboe om erover te spreken doorbroken worden. Moge gevoelens van schuld oplossen in onze tranen van machteloosheid, verdriet en gemis. We hebben geen controle over andermans leven.

PpoIn alle opzichten heb ik grote stappen gemaakt. Want ...  Mario had ik nog nooit life ontmoet en gedrieën in een huisje was best wel een dingetje. Ook voor mijn vriendin. Doch, het was intens vertrouwd en tevens oh zo nieuw, maar toch vanzelfsprekend. Hij is als de broer die niet meer is. Als een broer die verder is gegaan met het leven leven.

De eerste avond heb ik de weg langs naar het dorp afgewandeld, naar ons vroegere huis. Mijn vriendin van nu maakte zich zorgen. Echter, ik wist de weg nog. Mijn vriendin van vroeger kwam mij tegemoet vlak bij ‘ ons’ huis, waar het paadje nog hetzelfde is als toen we het in 1956 verlieten. 

We sloten elkaar in de armen en waren weer 8 en 9 jaar. Onze ogen spraken, herkenden elkaar en zagen ieders levenWe liepen naar de oude boerderij waar de koeien van weleer hun stal hadden. De koeien die in de weilanden rond ons huis graasden. Mijn broer en ik kropen dagelijks onder het schrikdraad door over de plank boven het slootje dat tussen onze tuin  euh wei ( alles was wei) scheidde van het andere weiland om bij onze koevriendinnen te zijn. ) we stonden tegen ze aan, lagen tegen ze aan terwijl ze liggend herkauwden. 

Het weiland is er deels nog, wel is een straat bij. De koeien zijn er niet meer. Gelukkig leven ze volop in polders rond het dorp waar ik woon, hier in Nederland.

Waarom een Tree of Memory  in Duitsland planten voor mijn broer die zichzelf van het leven benam op dertigjarige leeftijd? Had het niet in Nederland gekund? Nee, er was geen geschikte plek want broerlief had het in Nederland zeer zwaar met zichzelf. 

Van mijn oude vriendin en haar echtgenoot mochten we een boom planten bij het huis- nu hun eigendom- waar we ooit woonden in de jaren ‘50. ( mijn vader werd voor zijn werk vanuit Nederland uitgezonden naar het Buitenland) 

Dag huis. Dag plek. Dag mij zo dierbare grandioze plek. Je bent weer terug in mijn gevoel @ dankbaar, ook naar mijn vrienden toe die dit mogelijk maakten. 

De  Tree of Memory ceremonie heb ik als indrukwekkend ervaren. Alsof ik de uitvaart van 39 jaar geleden voltooide. Nu met zijn vijven. Toespraken voor mijn broer, Frée. Het deed mij goed, alsof ik zijn en mijn ziel terugbracht naar het dorp van weleer. 

Het  herinnerings boompje  geplant op tevens een klein beetje Nederlandse aarde, meegenomen van grond onder de boom in mijn tuin. De Wereldvredesvlam www.worldpeaceflame.org die ik mee had genomen in de kaarsenstandaard, die mijn moeder destijds bij mijn broers foto had staan, aangestoken.

De vlam doorgegeven, ons verbindend met alle mensen van goede wil net als tijdens de Dodenherdenking op 4 mei een dag later. Een respectvolle, simpele,  herdenking aan een keukentafel in een vakantiehuisje voor alle vermoorde, omgekomen en overlevende slachtoffers van genocide, oorlogsgeweld of ander geweld. Het voelde zo bijzonder.  

Herdenken in stilte. Visualiseren dat mensen elkaar de hand schudden en omarmen. Stilstaan bij alle leed. Dankbaar zijn in vrijheid en vrede te mogen leven.

Stilte. Onze Nederlandse Dodenherdenking in Duitsland. Twee Nederlandsen en 1 Duitser. Drie mensen die in vrede met zichzelf en de wereld kiezen te leven. Stilzijn. Ontmoeten. Verbinden.

Verbinden doet ook denken aan wonden verbinden en laten helen. Ieder mens heeft wonden. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

Mijn wonden zijn in korte tijd voorgoed als geheelde littekens geworden, toch neemt dat niet weg dat ik soms nog erg verdrietig kan zijn over dingen die in mijn leven gebeurden. 

De Tree of Memory geplant te hebben is voor mij een eerbetoon aan het leven van mijn broer. Het leven waaraan hij zelf een einde maakte. Suïcide is vreselijk. Heus, ik ga geenszins voorbij aan alle andere vormen van overlijden. Maar suïcide van een broer, een broer waarmee ik -totdat we in Frankrijk woonden- de meest grandioze jeugdjaren ooit had is alsof een deel van je ziel vermoord wordt. Hij was mijn maatje. Ik houd nog steeds van hem. Als mensen vragen: hoe lang is het geleden? Oh, 39 jaar? Nou, dan moet je er langzamerhand toch klaar mee zijn! 

Whammm... een steek in mijn hart. Dan zeg of vertel ik niets meer. Eigenlijk nu ook niet. Ja, ik schrijf. Als ik van iemand houd, en ik ben vast de enige niet -als ik denk aan ouders die hun kind verliezen- dan is dat tot over het overlijden heen. 39 jaar geleden? Dan is het nu tijd om niet meer van mijn broer te houden? Of van mijn ouders ( de jaren gaan snel) ?of van wie dan ook die overleed?  Nee, je hoeft niet te stoppen met houden van.

Mijn broer en ik gingen  vroeger na schooltijd er op uit. Niet te ver, maande onze mama ons. Toch deden we dat wel. De weidse omgeving  van Ittenbach in. Met mijn vriendin wandelde en ervaarde ik weer het Wald van weleer. Ik herkende het en het Wald herkende mij. Een stille groet van blijde herkenning. Mijn hart maakte sprongetjes van dankbaarheid. Geluk! Het kind in mij was en is blij. 

Sterker nog was het teruggaan naar onze Droomvallei. In ons leven hadden zowel Frée als ik de ervaring dat we als  fantaserende kinderen met te veel verbeelding werden gezien. Mijn vader deed veel af met ‘flauwekul.’ Dat is de rest van mijn leven gebleven ...

Toen ik mijn vriendin van vroeger durfde te vertellen over een weidse plek bij de bosrand daar waar een beekje stroomde. Daar. waar in mei lelietjes van dalen bloeiden, dat het waarschijnlijk fantasie van mij was zei ze: ‘het is waar, Til, die plek bestaat écht. Ze is nog onveranderd. Ik zal je erheen brengen.’ 

In het groene dal, in het stille dal bestaat!

Zo kwam het dat mijn vriendin van nu, vriendin van vroeger en ik met in gedachten een glimlachende Frée naar onze Droomvallei gingen. 

Het was er nog. Het is er nog. Oh wonder, we kwamen een vrouw tegen met een hond. De vrouw had een T-shirt op met de tekst: la vie est belle. ( het leven is mooi) ik was op dat moment in vrede. Ook met de tijd die we in Frankrijk hebben doorgebracht. ( het tegenovergestelde van ons leven in Ittenbach.)

De vrouw vertelde dat er verderop een zingend beekje was. Ik raakte zo ontroerd en tijdens dit schrijven weer. Want oh, wat zaten Frée en ik vaak bij het beekje met de heldervoelendheid en helderhorendheid van ons kindzijn. We hoorden het beekje zingen. Het water sprak met ons. De hele plek sprak met ons. Ja, we hoorden stemmen. (So what?)We kregen er blijde kracht. We voelden er levenskracht. We waren een deel van de Natuur. Samen. Zoals de mens bedoeld is. In en met alle respect, schoonheid, blijheid en harmonie

Mijn vriendin van nu sprenkelde wat water over mijn voorhoofd en ze lieten mij.  Ik voelde mij gedoopt, Lang zat ik naast het beekje. Verdrietig huilend dat die jeugdjaren voorbij zijn. Om de moeilijke tijden, dankbaar over de blijde tijden en voor wie en wat er ook in mijn leven mag zijn. Voor mijn familie. Tegelijkertijd kreeg ik mijn kracht terug. Het beekje heelde mij zingend. En nog steeds! 

‘ Hallo, zong het beekje, ben je er weer?’ Mijn broer glimlachte in mijn gedachten. ‘Ja, ik ben er weer, beechlein. Ik ben er weer. ‘ De jaren verdwenen en werden geheeld. Ik hoorde de stem van mijn broer ( nee, laat die pillen maar zitten). ‘Draai je hoofd  weer net als vroeger. Luister en hoor hoe het beekje zingt’ net als vroeger draaide ik mijn hoofd. Water geluiden als klankschalen. Diep mijn hart en ziel aanrakend. Het water in mij verbindt zich met het water in beechlein. 

Sommige  bomen herkende ik, al waren ze gegroeid. Sommige bomen waren nieuw.

Toch is het een onbezoedelde plek. Het gras, het water, de boomrand. De geuren, de kleuren en de geluiden.

Later zei mijn vriendin dat ook zij het speciale voelde van de plek. Ze noemde leylijnen. Ik weet niets van leylijnen en andere energielijnen. Doch ik voel wel wanneer een plek positief  en of negatief geladen is. Een Krachtplek vind ik een positief geladen plek. Daar waar je blij wordt. In de buurt van mijn dorp is ook een dergelijke plek, maar niet zoals de Droomvallei. Een soort privé Lourdes🤪🙏🎶💕🌳💦💦💦💕. 🎶🌳.

Als kind voel je. Het is vaak moeilijk omdat ik me op een manier kan inleven in een ander waardoor mijn ik zijn kan vervagen en dit was (en is) vaak verrekte zwaar. Daardoor vervaagde ik tijdens mijn leven regelmatig en dachten anderen wat dan ook. 

Nu is het zo anders.

Terwijl  ik over die plek schrijf voel ik mij gelijk weer opgeladen. Blij. Dankbaar. Gelukkig zijn is dankbaar zijn. Dankbaar dat ik dankbaar kán zijn.

Ik ben mijzelf. Ik ben dezelfde maar tóch anders. Ik heb in vier dagen tijd de Kracht van mijn drie mooiste kinderjaren hervonden. Ik noem mijzelf bij de naam. De  Droomvallei heeft mij mijn Innerlijke Kracht teruggeven en met het feit dat mijn broer zich van het leven benam heb ik door acceptatie een vorm van Vrede@dankzij Trees of Memory. 

🍀🌳💕🌳🍀

Volg Mario Dieringer op zijn Foothpath of Life via Polarsteps tijdens zijn Hike eenmaal de Aarde rond om het taboe rond Suïcide op te heffen. https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention Onder het kopje: Mario Lauft click op Stationen en je komt bij Polarsteps terecht. Daar zie je waar Mario loopt.

Indien je met Mario en zijn hond een stuk wilt meelopen, een boom voor een dierbare overledene wilt planten met ceremonie, hem een slaapplek, eten, een warme douche en een goed gesprek wilt geven stuur dan een e mail naar info@treesofmemory.com.

Momenteel loopt Mario nog in Duitsland. Vanuit alle landen kunnen nog bomen aangevraagd worden.

🍀🌳💕🌳🍀

HULPLIJN IN NEDERLAND BIJ SUICIDE GEDACHTEN —-> 0900 0113