2.292 Vrijheid van keuzes maken?

 Getriggerd worden kan mooi zijn zoals  keer op keer prachtige bloemen te ontdekken.Her- inner je mooie momenten. Ogenblikken vol schoonheid. Herinner je hoe je je toen voelde. Blij? Dankbaar? . Herinner je het alsof het nu is. Voel. Voel je dankbaar. 

Getriggerd worden kan tevens als een stomp in je hart en maag zijn die in het verleden opgedane ervaringen, inprentingen te voorschijn kunnen toveren. Whammmm ... de tiener die in pleeggezinnen zat in de jaren’60 en nooit goed genoeg was, vooral niet als ze af en toe zichzelf durfde te zijn ... dat wil zeggen spontaan met goede wil? Nooit uit mogen avonds.

De tiener die ze vroeger was herbeleeft alsof het nu is. 

Was en is haar spontaan zijn overdreven? Nee!

Haar open hart beschermd zich. Pijnlijk gekwetst. 

ThuisTaalvrijwilliger zijn. Samen met haar taalmaatje de persconferentie van 20 januari beluisteren. Een avondklok zit in de planning. ‘En ...er mag maar 1 persoon op bezoek komen, dát gaat nu in. ‘Taalmaatje en de vrouw kijken ernaar aan. Wat wil dát zeggen? Mag alleen zij voortaan op bezoek komen? Is dat per dag? Of mag er op een dag eerst de ene op bezoek komen en dan bijvoorbeeld na een paar uur haar dochter? Niet dat ze zoveel bezoek ontvangt. Haar bubbel is klein, behalve toen de partner van een zus overleed. Ja, toen ging ze wel reizen, op bezoek en zelfs logeren in verband met de uitvaartplechtigheid. Volgens de corona maatregelen. 22 mensen. Afstand houden. Mondkapjes op. Bizar. Toch was het bijzonder. Maar zo onnatuurlijk om geen echte knuffel te kunnen geven. De menselijke maat ...?

1 persoon op bezoek? De Corona persconferenties vindt zij soms onduidelijk. De wellicht te verwachten avondklok waarvan het demissionaire kabinet nu toestemming moet krijgen van de Tweede Kamer irriteert haar. Niet dat ze winters wanneer het donker is, buiten is. Nee, het is haar keuze om binnen te blijven. Echter, wanneer het verplicht wordt krijgt ze bij voorbaat al een gevangen gevoel. 

Dát is het. Hetzelfde met haar bubbel. Ze houdt zich prima aan de regels. Ze wil een deel van de oplossing zijn dat er minder covid 19, minder Britse variant, minder Braziliaanse variant en minder Afrikaanse variant zal zijn. Ál die varianten😁🙄. Echter, dat een ander bepaalt wat ze wel of niet mag doen. Dat triggert haar vandaag méér dan eerder het geval was. Het stelt haar geduld op de proef. Niet dat ze buiten de coronatijd veel anders doet. Ze leeft haar teruggetrokken maar toch ook sociale leventje. Echter, dat ze niet de vrijheid heeft om zelluf ( ja, ja haar inner- tiener speelt op) te bepalen wat ze wel of niet kiest te doen breekt haar plotseling op ... als ze nu een etentje voor twee vriendinnen zou willen geven of voor haar familie? Het mag niet. Er staat zelfs een boete op. 

Niet dat ze dat anders zo vaak doet. Maar ja ... Vrijheid! De vrijheid om zelf te mogen kiezen is een zeer groot goed. Ja, ze heeft het goed in haar huis. Goed met zichzelf. Ze amuseert zich. Ze kan haar leven invulling geven ondanks de vele Corona maatregelen. 

Van stenen Happy Stones maken is een nieuwe passie. Stenen met een tekening en een boodschap. Hahaha, woordjes aan zichzelf en de vinder. Ze vindt het leuk om ze te verstoppen en leuk om er eentje te vinden. Is ze een kuddedier aan het worden? Iedereen doet het? So what? Als het maar motiveert en inspireert. Misschien is het een idee om een schilderachtigheidje op canvas ergens achter te laten? 

Ja, wat zit zij te miepen? Ze heeft het goed. Wekelijks worden haar boodschappen bezorgd. Grandioos.  Ze gaat iedere dag lopen. Haar rollator moet uitgelaten worden. Hahaha. In huis fietst ze op van die vloerpedalen zittend op een kruk. Minstens 4 km bewegen per dag is haar doel. Na schrijven of schilderen danst ze tegenwoordig een op het moment bedachte dans. Conditie behouden is Leven. 

Ze is geen ouderpaar dat thuiswerkt met ook nog drie kinderen die thuisonderwijs krijgen. Echter, ze wil haar gevoel niet bagateliseren. 

Inderdaad Is er geen oorlogssituatie en evenmin leeft ze in een vluchtelingenkamp waar de mensen geen echt dak boven het hoofd meer hebben. Geen warmte, geen warme kleding, geen warm water, geen douche en geen warm voedsel. Ze schaamt zich opeens voor haar klagen. Kijken of ze vandaag nog iets over kan maken. 

Tja, er is geen oorlogssituatie of vluchtelingensituatie. Daar is ze dankbaar voor. Echter al die beperkingen in Vredestijd. Ze heeft te doen met de mensen die hun bedrijven of branches naar de gallemiezen zien gaan. 

De lente laat zich al een beetje zien. Overal in het dorp komen al groene sprieten van bolletjes boven de aarde. Het is lekker, gezond, fris weer. De zon schijnt. Vanmorgen genoot ze van de druppels die de regen op haar ramen had achtergelaten. De zon maakte er regenboogbriljantjes van. Zo mooi. Verwondering is.

In de de Verenigde Staten van America heeft de nieuwe President decreten ondertekend ( onder andere )dat het land weer meedoet met het Parijs Klimaat akkoord.  En dat vindt ze belangrijk. Net zoals het belangrijk is dat er nu vast minder co2 in de lucht is. Moge bomen blijven staan. Zuurstof, koelte en woonplek geven ze. We kunnen niet zonder.

Ís het klagen als je opeens het gevoel hebt dat je vrijheid van keuzes maken heel erg in het geding is gekomen? Nee, ieder mens klaagt wel eens. Ieder mens heeft weleens verdriet en ieder mens voelt zich soms gedeprimeerd. Heeft vrijheid met uiterlijke wereld te maken? Ze kiest en ze keert naar binnen. Ze voelt haar 💓. Het is er weer. Een speciaal gevoel verwarmt haar borststreek. Dankbaar dat ze kán kiezen. Dankbaar dat ze kan kiezen om in het moment te zijn. Niet in daarnet, niet in straks, maar HIER EN NU. Ze kán kiezen om zichzelf te motiveren, te inspireren. 

Keer op keer op keer weer. Zien wat er wél is. 

Kom op, levenskracht. Chi up.

Quote from #the dailycalm @calm januar21 2021

2.280 Vrijheid

 In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.

De duif brengt haar een rustig gevoel

Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.

Of niet?

Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid  wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft?  Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing. 

Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress?  Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren? 

Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.

“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.” 

Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ? 

Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.

Verbeelding viert hoogtij? 

Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.

Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op. 

Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op. 

Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen? 

 Leven in Vrijheid?Ja!

~~~~~~~~~~~~_………

Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.

🍀💕🍀

2.244 Eindelijk hier weer eens een schrijfsel

Wat leven we toch - ondanks Corona restricties - in een vrij land. 

2.239 Vrijheid

Vrijdag 10 april 2020

Ze is blij, voor het eerst sinds de zoveelste valpartij ( op 8 augustus vorig jaar met de fiets die over haar heenviel toen ze over een verlaging in de weg liep tijdens het opstappen. Ja, heel dom!) heeft ze haar rijwiel weer durven pakken. Ja, ze oefende zichzelf het jaar door op een hometrainer met alleen pedalen, zittend op een tuinstoel of kruk. Sinds de Stormen en de Corona Quarantaine was dit een uitkomst om bij weer en wind in de tuin op één plek te bewegen en tóch lekker uit te kunnen waaien.

2.210 over handgeschreven brieven, de post en de nog steeds vermiste brief

In het dorp waar ik woon is binnen enkele jaren tijd de hoeveelheid brievenbussen drastisch verminderd. Ik weet nog dat ze weg werden gehaald. Het voelde als het naderende einde van het tijdperk schrijfpost. Vreselijk. Hoewel, het is begrijpelijk wanneer er steeds meer via de digitale snelwegen gaat.

Even snel naar de brievenbus is er voor mij fysiek niet meer bij. Daarbij werd ik mij vandaag bewust dat de lichting van deze enkele brievenbus stiekem is beperkt  tot woensdag en vrijdag. Vorige week zag ik op maandag dat de volgende lichting op woensdag was. ‘Vast een foutje ‘ dacht ik. Echter, daarnet - donderdag vóór 17 uur- zag ik bij het posten van een kaart dat de volgende lichting op vrijdag is.

2.204Vrijheid

Na een middag schrijven en mij opwinden over vuurwerkoverlast terwijl die dagen voorbij zijn, moet ik hoognodig wandelen doch dat gaat zo moeizaam en steeds hetzelfde stukje omdat ik nog steeds niet verder dan 3,5 km kan lopen na de drie valpartijen van vorig jaar. Vandaag duik ik de tuin in. Ik verlang naar de lente. Dat is het nog niet hoewel 10 graden al een begin is. Hoppa, fysiek bewegen. De tuin aanvegen. Al wat dood is weghalen, vegen, opvegen en potten niet te veel verplaatsen in verband met de kruipende bewoners eronder.

2.202 VuurwerktraditIe gunnen?

Nog steeds heb ik een kort lontje wanneer ik schrijf. Waarover? Over vuurwerkoverlast. Echter, medelanders die wachten tot precies middernacht? Die zich aan de regels houden. Daar neem ik mijn petje voor af. Die gun ik de Vuurwerktraditie. 

2.171 Denken over Voeding van Woorden

Het gaat niet alleen om dat wat wij innemen via onze mond en wat ons lichaam voedt met voedsel. Voeding waardoor we kunnen leven. Zo belangrijk. Leven. In vrijheid. Als we te eten en te drinken hebben dan hebben we het goed. We kiezen dan -indien mogelijk- zelf wat wij eten. Doch moeilijker vindt zij het om te leren kiezen dat wat verbaal uit andermans mond komt aan woordenvoeding wel of niet tot je te nemen. 

2.168 Vrijheid van Meningsuiting

Op drie motiverende berichten na is het bescheiden groen omlijste aanplakbord met de woorden: aanplakbord voor vrije meningsuiting, leeg. Er is nog ruimte. 

2.165 ze durft niet

Ja, ze weet het —-> irritatie voedt irritatie. Tegenwoordig wordt ze niet vaak boos op zichzelf, maar nu wel. Boos op haar onvermogen. Onvermogen tot wat? Om haar mond open te doen. Om zich uit te spreken.

Wat is er aan het handje?

2.130 4 & 5 mei

4 mei Dodenherdenking

Het regent te hard, de Nederlandse vlag staat daarom binnen,  half stok voor het raam. Een Wereldvredesvlam brandt rustig.

De kaars reisde een jaar geleden met een vriendin en mij mee naar Duitsland waar we in het kader van Trees of Memory een boom hebben geplant in Ittenbach voor mijn broer bij de plek waar we vroeger met onze ouders woonden en waar mijn broer en ik de drie mooiste jeugdjaren van ons leven beleefden in een dorp met veel natuur rondom. 

Daar bij de boom hebben we de doorgeefvlam aangestoken. Op Dodenherdenking eveneens. Drie mensen, twee Nederlanders en een Duitser waren samen twee minuten stil bij de vlam. Vredevolle momenten. Hier en Nu. 

2.108 Een Wereldvredevlam brandt

Gisteren schreef ik over leven en laten leven met de afschuwelijke Nieuw Zeelandse tragedie vers in het geheugen. Vanmorgen werd in  Utrecht - het midden van ons eigen land- een aanslag gepleegd. In een tram. Afschuwelijk. Tegelijkertijd is het opeens totaal anders wanneer éen van je kinderen daar in de buurt werkt en vanavond weer terug reist naar waar hij woont. 

Gelukkig, een bericht: ‘ik zit op kantoor.’ 

2.85 Elfjes over vrede en vrijheid

Zien

wat bindt

niet wat scheidt

is zo belangrijk voor

Vrede

🍀

Vrijheid

van mening

kiest weloverwogen voor

het geheel, vol empathie, 

zwijgend.

🍀

Vrijheid

vind ik

wijslijk je mond
kunnen houden. Spreek daarom,

Bewust.

🍀

Vrede

In jezelf

Is het hoogste 

goed wat je kunt 

bereiken

🍀

Vrede 

Het land

van je ziel

Is het vechten voor

waard.

🍀

Een 

vermeden gevecht

is de moeite 

waard om voor te

vechten,

🍀

2.81 Regels?

In Nederland zijn veel regels en zo ook op het gebied van schrijven zijn er voorschriften. Bijvoorbeeld een Haiku, een Japanse dichtvorm, is aan strenge regels onderhevig die gerespecteerd moeten(?) worden. Echter, is het zó erg wanneer éen van mijn schrijfmaatjes een wedstrijd drieregelige gedichtjes haikoe schrijven start met 5, 7 en 5 lettergrepen en verder zegt dat alle regels overboord mogen? Een lettergreep meer of minder maakt niet uit. Ik vind van niet want het was een wedstrijdje voor de lol. Het gaat om de inhoud. Om het plezier. Samen. Soms hoeft het toch niet zo serieus? Mag er geen luchtige noot in? Ik weet weer waarom mijn schrijfmaatjes en ik destijds van Een Groot Schrijfforum vertrokken omdat we niet mochten schrijven wat we schreven. Over schrijvende vrouwen. Het blokkeerde destijds als een betonnen muur. We mochten niet zijn. We 
mochten niet schrijven zoals we schreven terwijl het in mijn ogen
meeviel.

2.68 ik wens je ( gedichtselachtigheidje)

Ik wens je

dat de ochtendgroet van een merel

je hart warm aanraakt en je leidt

van het donker naar de morgenstond.

Ik wens je

2.62 Verbondenheid is

Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik  62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit.  Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet. 

2.48 Even er tussenuit zijn.

Gisterenavond ging ik dodelijk vermoeid naar bed. Vanmorgen mijmerde ik na een korte nachtrust dat ik vandaag echt niets moet van mijzelf, waarna ik in mijn stille huis naar boven klauterde. Naar zolder. Naar mijn atelier. Naar mijn opgeruimde atelier waar de ziel uit is. Ja, je moet er wat voor over hebben om weer een verwarmd huis te hebben. De hoeken zijn nog steeds leeg. Op de oude verwarmingsbuizen prijken nieuwe als smalle schoorsteentjes. Het is er behaaglijk warm. Dank je wel mijnheer de zingende cv monteur.