2.19 Mijn moeder

19 september, de geboortedag van mijn moeder. Vandaag zou ze jarig zijn geweest. 23 jaar geleden overleed zij, ik zou er aan gewend moeten zijn dat ze er niet meer is. Echter, echt wennen hoeft niet want je mag altijd van je overleden dierbaren blijven houden. Houden van mijn ouders is steeds meer leren om mijzelf te geven want ooit was ik een deel van ze. 

Terugdenkend  ga ik naar haar zware ziekbed maar ook naar haar logeerpartijen toen mijn kinderen nog klein waren. Je was een lieve Oma, Mam. Oh, wat was het bijzonder om op de geboortedag van mijn door suïcide overleden broer - jouw zoon-  jouw eerste kleinkind - mijn zoon- in de armen te mogen houden in een land hier ver vandaan. Wat een wonder ook dat het ons- mijn ex echtgenoot en ik -  toeviel, om twee jaar na de sterfdag van mijn broer naar Nederland terug te keren. Nog voel ik de j
ontroering van toen, Mama, hoe jij ons huis uit kwam rennen de armen weid gespreid, om je eerste kleinkind tegen je hart te houden. Drie jaar later verwelkomde je net zo spontaan en  blij je eerste kleindochter. Ze zijn zo gewenst.

Deze nu volwassen Dochter logeert al een poos bij mij. Sindsdien vind ik het moederschap én mijzelf blijven opnieuw uit. Dochter en ik doen ons best ons aan elkaar aan te passen. Vooral haar werktijden vallen niet mee nu ik met pensioen ben. Het is een uitdaging voor ons beide. Een zeventigjarige en een drie en dertig jarige zijn werelden van verschil. Toch kennen wij elkaar en we zij elkaar na. Anders dan dat jij en ik elkaar na waren, Mam. Dochter vertrouwd mij meer toe. Het spijt mij dat ik je nooit in vertrouwen kon nemen, Mam, het ging niet. Ik wou je niet tot last zijn wanneer ik in de vakanties thuis kwam van de pleeggezinnen. Pap’s opdracht was iedere keer als hij mij achterliet: niet tot last zijn. Dat werkt nog steeds door. Het is als een kleverige woordsubstantie die vooral sinds mijn pensionering weer hinderlijk de kop kan opsteken. Ik probeer het geen voeding meer te geven en adem mij het apekriek. Moge ik ervan verlost raken.

Hoe moet jij je gevoeld hebben toen Pap besloot dat we oudste 

zus en ik- om Nederlands te leren van de Franse scholen zouden worden gehaald om in pleeggezinnen te worden geplaatst? Het was een afstaan- dat zie ik nu in-dat vergelijkbaar zou kunnen 

zijn met hoe de biologische  moeders van mijn kinderen zich voelden? ( ...voelen) 

Vandaag zou je jarig zijn geweest, lieve Mam, in gedachten zit je 
bij mij aan de eettafel. Dichterbij dan mijn adem. Jij en Pap zijn in mijn dna. Ik ben er dankbaar en ja ook trots op. Jullie waren bijzonder en ik had geen andere ouders willen hebben. De drie pleegouderparen waren er drie te veel. Maar ja, het leven gaat zoals het gaat. 

Mussen in de boom doen mij aan tante Adel denken. We zijn van hetzelfde vlees en bloed. Toch is het niet hebben van een bloedband- zoals ik met mijn kinderen heb- net zo krachtig. Ook zij zijn dichterbij dan de adem. Onze hartekloppen verbonden. Wees alsjeblieft nog Oma voor de kleinkinderen. Moge ze je blijven herinneren. Moge ze ook ooit met respect  en compassie aan hun biologische ouders en voorouders terugdenken.

.