2.22 Het bamboekralengordijn.

Zondagochtend, de zon schijnt volop in deze herfstig ruikende morgen. De herfst staat voor loslaten en oogsten wat je letterlijk en figuurlijk gezaaid hebt. In ieder geval heeft het kleine appelboompje vrucht gedragen. Vijf appels in totaal. Één hangt er nog. Vier zijn onderdeel van mijn lichaam geworden. Ook in die ene overgeblevene huizen pitten vol pit die eveneens een appelboom kunnen worden. Is het geen wonder van een geschenk? Als we ons niet meer kunnen verwonderen om alle wonderen die er zijn dan is dat een voorbij gaan aan deze realiteit. Ze kan blij en dankbaar  maken.

Oogsten wat we gezaaid hebben.  Aan gedachten en  gevoelens. Zoveel. Gisteren voelde ik mij weer eens shit, ook om pijn in mijn benen- even letterlijke en figuurlijk moeite met vooruitgaan- het laatste omdat ik moeite heb met de korterwordende dagen. Dan voel ik mijn blije hormoon wegebben. Een stokoud gevoel nam bezit van mij. Doch ... geaccepteerd, geobserveerd en doorgeademd. 

Nieuw moment. Mijzelf bij de lurven gepakt. Dankbaar dat ik de telefoon aannam en daardoor drie fijne gesprekken had met een vriendin van heel vroeger, een vriendin van nu en mijn zoon die mij belden. Vandaag ga ik ook weer zelf iemand bellen. De telefoon is een fysieke manier om verbinding te onderhouden. Dus ...doen door oude patronen heen die zich manifesteren als zijnde mijzelf.

Oogsten wat de moeite waard is. Mijn gedachtengevoelens laten vloeien in zo kort mogelijke leesbare schrijfsels.

Over de hittevolle zomer die voorbij is. Wat genoot ik van de paradijselijke plek die mijn tuin is. We mochten sproeien en dat is meer dan wat boeren mochten. Dankbaar ben ik voor het water. De tuin met haar boom waarin vijf volop groeiende en bloeiende hangplanten die zo fleurig waren dat mijn hart er nu nog van opspringt van verliefdheid. De hortensia’s, oh wat waren ze weer prachtig. Hun bolbloemen vol hartvormige blaadjes. Ze gaan in ruste nu. 

De aardappels die ik pootte zijn volgroeid. Ik overweeg om in een emmer in de keuken aardappels te poten. Wie weet?

De zwoele, heette, droge zomer. Tropisch Nederland. Zo warm. Zo droog. Luie, lome dagen in de schaduw en koelte van  het huis en de boom. Buiten eten. Te eten en te drinken hebben. Niets als vanzelfsprekend zien. Dankbaarheid voeden. Dankbaar dat ik niet hoefde te werken. Echter, ongerust zijn over de klimaatcrisis. De crisis die het klimaat treft. Moge het kappen van bomen gestopt worden. Moge men respect voor al wat groeit hebben. Moge de crisis van vluchtelingen begrepen worden en niet gezien worden als Vluchtelingencrisis waar het westen mee ‘zit.’ Te erg. 

De zomer van 2018. Ik kocht een bamboekralengordijn. Erdoorheen lopen gaf mij een mediterraan gevoel. Mediterraan gevoel in Nederland. Ik hoef echt niet op vakantie. Ruisend als een welkome zomerregen in onze warme weken herinnerde het mij keer op keer dat er ooit weer regen zou komen. Die is er ten tijde van het schrijven al overvloedig geweest. Elders veel. Nu herinnert het gordijn mij aan de zomer.

De zomer van 2018, logeerpartij van mijn dochter. Ze werd meer bewust van duurzaamheid en ze vangt nog steeds- net als ik-het eerste douchewater op dat nog niet warm is. Water is water. Ook in ons waterrijk landje moeten we het niet als vanzelfsprekend zien.

Het bamboegordijn heb ik van de keukendeur verwijderd. Het geluid van zomer 2018 staat in de schuur geparkeerd.