Met zoonlief naar familie in Zeeuws Vlaanderen. Hij, rustig en kalm. Zelf heb ik het niet zo op reizen. Doch, mooie nieuwe bus. Ben dankbaar dat we in een land wonen met goede Openbaar Vervoer verbindingen.
Vervolgens wachten we op een metro perron. Een billboard met reklame: la vie est belle. Daaronder een Chanel no 5 reklame- de geur van mijn moeder op zon en feestdagen -doet mij voelen alsof mijn moeder dichtbij is en ik in gedachten haar parfumgeur opsnuif.
De metro. Zoonlief is de rust zelve. Ik tracht rustig en kalm te ademen. Dochter moet werken, ik app haar alsof het mijn laatste appje is. Reisstress heeft de neiging mij over te nemen.
Op het treinstation kopen we lekkere Capuccino en dan belanden we in de internationale trein richting Bruxelles midi. Daar wil ik niet heen. Vroeger als kind- ik werd toen mij vader mij niet meer ophaalde in treinen gezet op weg naar en van in pleeggezinnen - er te vaak ingezeten in mijn uppie. Het triggert mij verdorie, terwijl ik weet dat we in Antwerpen uitstappen. Na mijn pensionering is de reisstress als een roofdier dat steeds klauwen wil uitslaan en mij naar het verleden wil trekken. Echter, ik trek mij als een drenkeling langs de bewustzijns tijdlijn van mijn leven naar december 2018. En naar ... lang leve de Calm app die het verdorie niet doet in de trein. De gedachte alleen al aan de app en rustig ademen inclusief de wetenschap dat Zoonlief kalm naast mij zit te gamen anno 26 december 2018 doet wonderen. Ik reis 😁. Onderweg maak ik bijna een belofte aan een vriendin en haar kinderen dat de volgende reis naar hen is.
Antwerpen nadert. We stappen uit. Niet normaal meer zoveel mensen. Overprikkeling in het kwadraat. Te veel indrukken. Ik accepteer dat ik mij voel zoals ik mij voel. Niemand die iets aan mij merkt. Ons nichtje zoekt ons. Lang leven de smartphone. Mooi. Dankbaar, eindelijk hebben we elkaar gevonden. Dan op zoek naar mijn zwager. We vinden hem tamelijk snel.
Zowaar ontspan ik in de auto weer iets. Met zijn vieren sukkelen we door de spits door de drukke stad.
Na twee dagen met familie. Gelachen tijdens gezellige avond. Serieuze middag. Zalige zo goed verzorgde maaltijden door mijn jongste zus, beide zussen kunnen er wat van gaat deze vrouw weer terug. Een nichtje rijdt zoon en mij naar mijn woonplaats. Ze rijdt ons terug in de auto die ooit van mijn vader was. Een Peugeot uit 2006. Papa had altijd Peugeots op een Opel na aan het begin van zijn leven als autobezitter.
Mijn vader overleed in 2011. Ik zie hem nog staan naast de auto de laatste keer dat hij mij in Parijs van het Gare du Nord haalde.
En ja, ik bezocht hem nog. Reisde. Ik kon het. En ik wou het ook.
Dubbel geparkeerd stond hij aan de voorkant van het Gare. Rechts het café au Quai de l’ Esperance waar ik na de laatste keer hem bezocht te hebben voordat hij -na tientallen jaren buitenland- op zijn 95 ste naar Nederland en een totaal ander leven, verhuisde. Pap leek zo klein, staand naast zijn wagen. In mijn vorige Blogspot schreef ik erover. Ja, ik vind het echt jammer dat ik dat Blog gedelete in een impuls van dat ik niet mocht zijn wie ik ben🙄 omdat ik niet aan andermans verwachtingen van schrijven kon en kan voldoen.
Dan stap ik op 27 december 2019 samen met zoon bij mijn nichtje in de auto. Achterin. In gedachten zie ik mijn vader en zijn levensgezellin - die een vreselijke grote mond had - voor mij zitten. Papa’s slak- een beeldje dat voorin op het dashboard geplakt zat- meeverhuisd van auto naar auto hebben oudste zus en nichtje laten zitten als eerbetoon aan onze vader en aan nichtjes Opa.
Ik denk aan de oude plaid die mijn vader eveneens meeverhuisde van auto naar auto. Vorige maand had ik hem nog in de handen en nam afscheid terwijl ik hem in een bak van Dierenlot bracht. Einde van een tijdperk.
Daar zit in de auto. Herinneringen komen en gaan. Nichtje heeft klassieke muziek aanstaan. We zingen mee en dan vertel ik hoe Opa en ik vroeger rittenlang zongen. Hij kon niet omgaan met wanneer ik vertelde over pleeggezinnen of wat dan ook en ik deelde dan ook bijna niets.’ Zing maar Tol.’ En zo reden we ...zingend. Ik kan er opeens om lachen.
Gisteren was er een verschuiving.
Ik groette de geest van mijn vader die meereed in de en met de auto. Het slaksymbool was als een punt van rust. Mijn vader was een slakkenman. Ja, daar ben ik best trots op. Nu wel. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Hans_Kuiper
Hij was wie hij was. Deed naar beste kunnen en vermogen. Alleen heb ik nooit begrepen waarom hij- die een groot deel van zijn jeugd - in een tehuis voor Zendelingenkinderen doorbracht, op een andere wijze mijn oudste zus en mij eenzelfde soort leven liet ondergaan. Nu weet ik dat hij het echt goed bedoelde. Op school in Frankrijk kwam ik niet echt lekker mee en ik werd gepest. Dus, waarom niet naar Nederland naar een pleeggezin, en de daarop volgende jaren naar twee pleeggezinnen in Brussel? Tja, later, op zijn 96 ste vroeg hij zich hardop af of hij er goed aan had gedaan. Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om ouder te zijn. Twijfels. Doe ik het goed? Doe ik het niet goed? Je best doen. Daar gaat het om. Een goed voorbeeld zijn. Mijn vader zei nog: ‘júllie zaten in diverse gezinnen. Een familie had ik nooit.’ Hij bedoelde het echt goed, zie ik meer en meer in. Maar ja, ik had continu heimwee naar het gezin thuis. Naar mijn ouders, broertje, jongste zus. Oudste zus was elders.
Ah, gisteren in zijn auto- het blijft Opa’s auto- ging mijn hart uit naar de auto en naar hem. Nichtje vroeg veel. Ik vertelde over het zingen dat ik met Opa deed. Over het reizen. Ze wou meer over mijn moeder ( haar Oma) weten. Ik ben dankbaar dat ik over mijn ouders en over haar moeder ( mijn jongste zus) kan vertellen.
Gisteren aan tafel kwamen ook de colonies de vacances tijd ter sprake. Naast naar pleeggezinnen sturen had mijn vader ook de gewoonte om ons in de Zomervakanties weg te sturen naar Colonies de vacances. Ook dat bedoelde hij goed want na de oorlog was het een teken van het goed hebben om je kinderen op kamp te sturen. Ik denk er met gemengde gevoelens en gemixte herinneringen aan terug. Het viel niet mee, vooral omdat we in het begin nog niet goed Frans begrepen en spraken.
Gisteren in mijn vaders auto. Mijn nichtje wou van alles weten van wat ik weet van onze Voorouders. Mijn zoon - in mijn hart maar niet vanuit mijn baarmoeder geboren- zat er stilletjes bij. Ja, de familie is zijn familie. Maar toch vallen zijn bloedband voorouders eentotaal onbekende lijn. Dat doet mij plaatsvervangend pijn.
Toch ... als ik mijn kinderen aankijk dan zijn ze de som van al die de onbekende voorouders voorgingen en zo is het met welke generatie dan ook.
Kortom ... ik heb de afgelopen dagen weer gereisd. Toen ons https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Hans_Kuiper nichtje mijn zoon en ik afzetten bij mijn woning en ze verder reed in de mij zo vertrouwde auto, kon ik glimlachen. Dankbaar dat ik er weer inheb mogen zitten van a naar b. Dankbaar dat dat verder rijden van haar in die wagen was en is als een verder gaan van een generatie. Alsof we allemaal weer een paar stapjes inzichten hebben gemaakt. Van oud naar nieuw reizen we verder. In ieder geval met het vervoermiddel van de geest,
Een ieder wens ik een fijne jaarwisseling toe en een gezond, vredig, liefdevol, motiverend, inspirerend en creatief 2019.
🍀💕🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten