2.54 Winterzonnewende

Het is de kortste dag van het jaar, regen slaat tegen de ruiten terwijl de wind door een kier de slaapkamer binnentocht. Vandaag cocoont zij. Vandaag keert zij terug naar binnen zonder geïnterrumpeerd te worden door wat of wie dan ook. 

Geen gepraat. Geen discussies. Geen stress. 

Ze keert terug bij de adem en voelt zichzelf vernieuwen na maanden van zorg, aandacht, intens meeleven in de verdiep modus naar buiten toe. Aandacht voor haar snelle dochter. Mee te gaan in dochters denkwereld bracht haar bij oude conditioneringen voorbij grenzen, weg van zichzelf. Gefrustreerdheid van het feit dat ze wederom supermam wou zijn, terwijl ze maar gewoon mens is. Maar ja, ze wou zo graag dat haar dochter goede herinneringen aan deze lange logeerpartij had. Niets mis mee. Echter, ze kon vaak niet meer. Tja, een 

vriendelijke samenleving begint echt bij jezelf. 

Vandaag keert ze naar binnen. De emoties zijn geluwd. 

Ze is dankbaar voor de mooie gesprekken. Met een warm hart kan ze nu ook dank je wel zeggen tegen haar vermoeide lijf en vaak getergde geest. Het was een worsteling om de balans te bewaren. 

Eindelijk voelt zij zich weer gezien door zichzelf. Het werd 

tijd. De dag is kort. Daglicht schijnt door het grauwe wolkendek. Dank je wel zon. Je bent er toch. Vanaf morgen schijn je dagelijks langer. Maandelijks wordt het weer warmer en gaat ze mee in de richting van haar 72ste voorjaar. 

Was het gisteren dat ze dacht het niet meer te redden in het te stille huis? Vandaag trekt ze bij na een nacht die ze inging voor het eerst in maanden zonder een kalmerend, inslaapmiddel,
 zonder sleepstory van de Calm app of oordoppen.

Al was ze nog zo moe, ze ging niet vroeg naar bed. Ze las nog wat, keek naar een simpel filmpje op Netflix, luisterde naar muziek en liet het’ ik moet en ik zal slapen want ik ben zo vréselijk vermoeid’ los. 

Pot thee naast haar bed. Poezebeest op bed. Ontspanning kwam en is. Slaap kwam en ze is dankbaar ondanks dat ze in ieder geval( weer slechts) vier uur sliep. 

Ze maakt zich niet druk. Vandaag heerlijk cocooonen op een pianomuziekje. Laadjes opruimen. Kalmaan, kalmaan, kalmaan. Ze luistert naar haar hart. Ze luistert naar haar lichaam. 

Ze kijkt naar de Aloa Vera en de Vaderplant ( een doorgeefplant van haar moeder. De stek van de originele plant is even oud als zij.) Dank je wel, planten.

Al maakt de wereld zich nog zo druk, zij is dankbaar dat ze dankbaar kán zijn. Mag het alsjeblieft? 

Het is echt niet vanzelfsprekend, je moet er veel voor laten. Je moet het laten om dát wat je mist( of denkt te missen)  voeding te geven. Wel accepteren. Dat wel. Dan pas kan zij laten. 

Loslaten. 

Dankbaarheid voelen kan ze nu door haar gedachten met 

stevige docht zachte kracht te leiden naar dat wat dankbaarheid waard is. Dat is veel en is niet vanzelfsprekend.

Ze glimlacht om zichzelf. Zelfcompassie vervult haar.

Dan keert ze zich wederom naar buiten. In gedachten zwaait ze naar haar kinderen en geeft ze een (((knuffel)))

Ze is zich meer dan ooit bewust dat ieder zijn en haar proces doormaakt.

Ze grijnst over de lange logeerpartij van haar dochter. Allebei pasten ze zich aan. Deden hun best. 

Een 34 jarige en een 71 jarige leven in andere fases. Beide hebben een ander ritme. 

Het was zo anders dan toen dochter klein was.

Doch we hebben het geklaard.

May you be Happy,

May the Breath ground you,

May you be Safe,

May you be Healthy,

May you be at Peace,

at Ease.

🍀💕🍀