2.77 Reizen

Vanaf jonge leeftijd reisde ik veel in mijn uppie. Werd op internationale treinen gezet en hoppa. Echter, door de jaren heen ontwikkelde ik reisstress. Erge stress. Wel heb ik vakanties genoten met mijn ex ( op éen reis na, vanaf toen is de weerstand echt gestart.) later met het hele gezin ging het weer beter en viel het mee qua stress. Ook heb ik langere reizen gemaakt met mijn kinderen.  Ja, en nog mijn vader ja na jaar bezocht in het buitenland en later de drie laatste jaren van zijn leven in Nederland. Met mijn oudste zus maakten we familiereizen. Ik ben er dankbaar voor, maar oh, wat was en is het een werken aan mijzelf. Na de boomplanting voor mijn broer vorig jaar in Duitsland is er verschuiving gekomen.

2.60 Terugblikken op 2018

Terugdenkend aan het bijna afgelopen kalenderjaar dringen zich vele herinneringen tegelijk op. Het contact met Mario Dieringer die Trees of Memory * wou  planten al wandelend over de Aardbol voor suïcide slachtoffers. Hij is gestart. De herinneringen aan mijn  broer die zichzelf van het leven benam in 1980 kwamen terug. Vooral  herinneringen uit onze vroege jeugdjaren - drie jaar in een prachtig dorpje in Duitsland met een magisch aanvoelende vallei- kwamen als pareltjes boven. Ik héb gereisd dit jaar. Een dierbare vriendin reed mij. We hebben Mario ontmoet. We hebben mijn jeugdvriendin Rita ontmoet. We hebben een boom geplant bij het huis waar we in de jaren ‘50 woonden met aan de zijkant de weide waar destijds koeien graasden. Ja, ik heb gereisd. Ook zag ik dat een oorzaak van mijn weerstand tegen reizen, het wegmoeten daar was. Weer voor het
werk van mijn vader die gedetacheerd werd naar Parijs. 

2.7 jezelf niet goed genoeg vinden omdat je niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen?

In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij  belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met  een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project  www.treesofmemory.com/international  een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.   
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.

Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.