In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project www.treesofmemory.com/international een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.
Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.
Wat zijn negatieve inprentingen vervelende lastpakken wanneer ons- ik ben heus de enige niet- onderbewustzijn razendsnel een boodschap van een ander vertaald in het (oude?)gevoel van: ik ben niet goed genoeg. Waarom? Omdat we niet aan andermansverwachtingen kunnen voldoen?
En dus... verloochenen we onszelf? Dan zijn we wederom onszelf tot last omdat we een ander niet tot last willen zijn. Een boom te
erg snoeien tegen je gevoel in. Te erg. Boos en verdrietig zijn omdat een ander last had ( ik begrijp het nog steeds niet, het was tropisch) van ‘de groene muur’. Ik maakte ik er een letterlijke takkenmuur van😥. Vergeef mij, boom. Mijn Facebook profiel deactiveren en mijn blog verwijderde ik omdat ik tóch niet mocht zijn wie ik ben omdat weer een ander iets had gezegd over het feit dát ik schreef. Nooit goed genoeg? Mijn inner criticus was
weer eens buiten mij.
Wat is dan wel goed genoeg zijn?
Geen supermens hoeven te zijn, gewoon mens met kwaliteiten en tekortkomingen. Simple comme bonjour😁, maar vaak oh zo moeilijk vooral als je 70 levensjaren telt. Dan zit het ingebakken. Tevens is er juist dan keer op keer een keerpunt om te mógen
kiezen voor zelf compassie. Misschien schreef ik daarom in mijn vorige Blog? Deels om gezien/ gelezen te willen worden? Doch ook omdat ik het broodnodig had ( heb?} om te delen dat wat ik de moeite waard vond ☺️. Hm🤔.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten