Vanaf jonge leeftijd reisde ik veel in mijn uppie. Werd op internationale treinen gezet en hoppa. Echter, door de jaren heen ontwikkelde ik reisstress. Erge stress. Wel heb ik vakanties genoten met mijn ex ( op éen reis na, vanaf toen is de weerstand echt gestart.) later met het hele gezin ging het weer beter en viel het mee qua stress. Ook heb ik langere reizen gemaakt met mijn kinderen. Ja, en nog mijn vader ja na jaar bezocht in het buitenland en later de drie laatste jaren van zijn leven in Nederland. Met mijn oudste zus maakten we familiereizen. Ik ben er dankbaar voor, maar oh, wat was en is het een werken aan mijzelf. Na de boomplanting voor mijn broer vorig jaar in Duitsland is er verschuiving gekomen.
De maand januari 2019 stond voor mij in het teken om mijzelf
bij de hand te nemen en te pushen om kleine afstandjes te reizen.10 kilometer in een auto vind ik al veel om mij te laten vervoeren. De controle loslaten. Erop vertrouwen dat ik dáar aankom waar ík wil aankomen en niet waar ik niet wil zijn. Het klinkt waarschijnlijk dramatischer dan dat het was.
bij de hand te nemen en te pushen om kleine afstandjes te reizen.10 kilometer in een auto vind ik al veel om mij te laten vervoeren. De controle loslaten. Erop vertrouwen dat ik dáar aankom waar ík wil aankomen en niet waar ik niet wil zijn. Het klinkt waarschijnlijk dramatischer dan dat het was.
Maar ja, keer op keer is dit toch erg spannend voor mij.
Alleen al voor het woord reizen ben ik allergisch. Tevens kan ik gelijk in de stress schieten wanneer mij lief en goedbedoeld
gevraagd wordt: wanneer kom je weer eens langs? Ga je nog weg deze zomer? Nee dus. Ik kan blokkeren als een treinmachinist die vol op de rem trapt omdat hij denkt iets op de rails te zien. Dat heb ik langzamerhand door. Dus ... ik leer mijzelf aan om rustig over een uitnodiging of voorstel na te denken.
gevraagd wordt: wanneer kom je weer eens langs? Ga je nog weg deze zomer? Nee dus. Ik kan blokkeren als een treinmachinist die vol op de rem trapt omdat hij denkt iets op de rails te zien. Dat heb ik langzamerhand door. Dus ... ik leer mijzelf aan om rustig over een uitnodiging of voorstel na te denken.
Home sweet home inclusief directe omgeving. Nog steeds.
Het valt niet uit te leggen. Ja, ik kan het wel, doch ik kies ervoor om mijn zee van emoties niet in beroering te brengen. Het is voor
mij nog steeds een ding. Het triggert nog steeds.
mij nog steeds een ding. Het triggert nog steeds.
In andermans ogen zal ik wel weer overdrijven? En ja, ik heb eveneens gepraat als brugman tegen mijzelf. Zo van, er zijn ergere dingen. Je overdrijft. Mijzelf dwingend en vooral niet naar mijzelf luisteren. Echter, ik ga niet meer aan mijn gevoel voorbij. Maar wel, neem ik mijzelf bij de hand. Samenzijn is samen lachen, samen huilen. De enige langstdurende relatie in het leven is met onszelf van het begin tot de laatste adem. Toch?
De maand januari volbracht ik met veel van huis te zijn. Trachtend de balans te houden tussen mijn behoefte aan alleen zijn en mij onder de mensen te begeven. Overprikkeld zijn heb ik weten te voorkomen. Veel vriendinnen plus mijn dochter bezocht en naar een lezing over de Universele religie van Liefde geweest. Daar begon de maand mee. Steeds weer heb ik doorgezet. Steeds als ik dacht misselijk van de stress te worden, toch mijn rust genomen met dagelijks naar de Calm app luisteren. Januari is geweest. Oké, dat hebben we gehad. Mispoes, gisteren ging ik weer een afspraak maken. Nu met mijn kinderen tezamen. Vanmorgen werd ik wakker met het woord reizen in mijn hoofd.
Nee he? Doch dankbaar dat het kan. Reizen. Dankbaar dat er de mogelijkheid is al rijd ik al jaren geen auto meer. Ik heb een
hekel aan het woord. Zoals nu is er een vaag beginnende stress door alleen maar het woord op te schrijven. Echter, het woord heet NU voor mij ReiZEN. Dat maakt het voor mij iets te behappen. ReiZEN. Het klinkt rustiger. Wat zou het woord rei betekenen? Ik zoek het op en ... het is een Japanse meisjesnaam met de betekenis: waardering, dankbaarheid. Is dát wat!? Mooi. Mijn borststreek wordt warm. Ik ontspan. Mijn hart klopt rustig.
😄. Dus ...past het woordje reizen opeens in mijn dagelijkse dankbaarheidscountdown.
( dagelijks van 10 tot 1 opschrijven waar ik dankbaar voor ben.)
@ dankbaar dat er de mogelijkheid is om mijzelf te laten vervoeren, ja al is het soms maar 10 km.
REIZEN kan ik opeens in hoofdletters schrijven terwijl het ondertussen heel rustig BLIJFT in mij. Dankbare Zen toestand.
Hm, dat wil niet zeggen dat ik opeens overal heen ga vanuit andermans goedbedoelde voorstellen. Het liefst ga ik vanuit een intrinsieke motivatie.
Dat mag!
Vertrouwen is met mij.
Reizen is ook dit. Dit schrijven. Schrijven delen het onbekende in. Gek dat ik dat niet eng eng vind, maar met een gezonde dosis spanning weet dat ik dit ga publiceren in mijn Blog.
Mijn excuses, indien ik in de ogen van een taalpurist te veel het woordje reizen heb gebruikt. Altijd vermeed ik het maar nu was en is het nodig.
🍀ReiZen in motion🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten