2.171 Denken over Voeding van Woorden

Het gaat niet alleen om dat wat wij innemen via onze mond en wat ons lichaam voedt met voedsel. Voeding waardoor we kunnen leven. Zo belangrijk. Leven. In vrijheid. Als we te eten en te drinken hebben dan hebben we het goed. We kiezen dan -indien mogelijk- zelf wat wij eten. Doch moeilijker vindt zij het om te leren kiezen dat wat verbaal uit andermans mond komt aan woordenvoeding wel of niet tot je te nemen. 

2.133 Existentieel eenzaam

Heeft ze een schrijfsel geschreven over extistentieel alleen en eenzaam zijn, is het foetsie door éen onbewuste vingertik. Mag ze wel schrijven? Ja, ze mag het. Ze houdt rekening met zichzelf. Ze mag het van zichzelf.  He he. 

2.7 jezelf niet goed genoeg vinden omdat je niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen?

In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij  belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met  een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project  www.treesofmemory.com/international  een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.   
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.

Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.

2.3 Over inprentingen

In mijn vorige Blogspot, had ik het regelmatig over zich repeterende oude patronen. Inprentingen gedaan in de jeugd en door mijzelf versterkt. Dat zie ik nu in. Zowel de mooie als de zeer irritante.

Sinds ik met pensioen ben spelen oude kleverige irritante vervelende vaker op. Ik weet nu dat dit meespeelde in mijn besluit om mijn Blogspot schilderen&schrijven gisteren te verwijderen. Besluit? Was het een besluit? Het was een oude manier van gehoorzamen aan een rottige inprenting. Ik ‘koos’ om ernaar te luisteren door bepaalde triggering.

Koos ik? Of leg ik de ‘schuld’ bij mijn inprentingen? 

Een patroon, un patron in het Frans. De baas van de inprentingen? Zou een mens een leven lang geconditioneerd blijven? Is in een bepaalde conditie zijn een keuze? Blijven conditioneringen altijd de baas?

Deels wel en deels niet, vind ik. Hm🤔.