2.239 Vrijheid

Vrijdag 10 april 2020

Ze is blij, voor het eerst sinds de zoveelste valpartij ( op 8 augustus vorig jaar met de fiets die over haar heenviel toen ze over een verlaging in de weg liep tijdens het opstappen. Ja, heel dom!) heeft ze haar rijwiel weer durven pakken. Ja, ze oefende zichzelf het jaar door op een hometrainer met alleen pedalen, zittend op een tuinstoel of kruk. Sinds de Stormen en de Corona Quarantaine was dit een uitkomst om bij weer en wind in de tuin op één plek te bewegen en tóch lekker uit te kunnen waaien.

2.220 Joy

Vanmorgen liep ik naar de Mobiele  Milieu straat. Van alles heb ik bij mij in de grote tas die aan de rollator hangt. Van oude verf, latjes van een lattenbodem waarvan ik al een jaar denk ‘daar ga ik iets van maken’ ( nee dus, nog steeds niets al prentte mijn vader mij in dat een mens alles moet bewaren omdat je nooit weet wat voor tijden er komen, oorlog of andere tekorten. Ja, Pap, je hebt gelijk. Ik begrijp het en tegelijkertijd kun je ook veel voor kunstgebruiken. Maar ook ...veel)  hard plastic, kapotte huishoudelijker spullen tot batterijen. Dank dat jullie er waren. Bij mijn kapotgelopen  wandelsneakers aarzel ik. Dag schoenen. Dank je wel. Jullie zijn nog uit het lopen zonder rollator tijd. Wat liepen jullie tof.Toch maar in de kledingbak?  Moeilijk. Een ander heeft er niets aan. 

Met de lege grote boodschappentas loop ik weg van de mobiele milieustraat. Dag mijnheer.

2.104 Elfjes ( gedichtjes)

Haren

los, lopen

door de storm,

uitwaaien in de wind.

Louterend.

Plassen

regenwater, dan

toch weer droog.

Waterbekkens vol kostbaar nat.

Overvloed.

Gestage

transformatie, planten

in lichtgroene kleuren
boodschappers van d’aankomende lente.

Dankbaar.

2.26 Bij de koeien

Opvouwbare wandelstok mee in het mandje, dankbaar voor de lage instap, dankbaar voor deze speciale fiets gekregen van mijn zussen. Fietsen maar. Onmacht, verdriet en gefrustreerdheid eruit ademen. Uitwaaien. Levenskracht inademen. Afstappen bij de koeien. 

Eerst bij vijf koeien (of zijn het nog pinken want er staat een stier bij?) Ik leun over het hek, een meter schrikdraad tussen de dieren en mij. Ik sta een tijdlang te snotteren dat ik zo verdrietig ben, vertel ze dat ik het ermee gehad heb met steeds weer gekwetst te worden maar dat ik ondanks alles toch van het leven houd. De dieren kijken even op om vervolgens  stoïcijns en op hun gemak verder te grazen ondanks mijn aanwezigheid. Het werkt kalmerend en het maakt dat ik mijzelf niet al te serieus neem. Ze blijven bij het hek net als ik. Na een poos knap ik op en buig
mijn hoofd voor de koeien en de stier. Mijn hart is weer warmer 

aan het worden. Dank je wel.