Vanmorgen liep ik naar de Mobiele Milieu straat. Van alles heb ik bij mij in de grote tas die aan de rollator hangt. Van oude verf, latjes van een lattenbodem waarvan ik al een jaar denk ‘daar ga ik iets van maken’ ( nee dus, nog steeds niets al prentte mijn vader mij in dat een mens alles moet bewaren omdat je nooit weet wat voor tijden er komen, oorlog of andere tekorten. Ja, Pap, je hebt gelijk. Ik begrijp het en tegelijkertijd kun je ook veel voor kunstgebruiken. Maar ook ...veel) hard plastic, kapotte huishoudelijker spullen tot batterijen. Dank dat jullie er waren. Bij mijn kapotgelopen wandelsneakers aarzel ik. Dag schoenen. Dank je wel. Jullie zijn nog uit het lopen zonder rollator tijd. Wat liepen jullie tof.Toch maar in de kledingbak? Moeilijk. Een ander heeft er niets aan.
Gelukkig geen harde wind vandaag. Met windkracht10 durf ik de dijk weer op. Heerluck! Uitwaaien doet goed. Ik zat weer eens te veel in mijn hoofd. Lopen is goed. Ook verlang ik naar weer te kunnen fietsen. Maar ja, dat op en af stappen. Zonder vallen. Overeind blijven. Het zál mij lukken. Wanneer de voorjaarsstormen voorbij zijn zal mijn overbuurvrouw mij ermee gaan helpen. Oooh vrijheid.
Een man en zijn hond komen mij halverwege de dijk tegemoet. De hond rent blij op mij af. Wat een zalige begroeting. Wat een blijheid. Ik buk mij, de hond danst rond mijn uitgestoken hand, snuffelt eraan en dan kriebelaai ik achter zijn hoofd. De man loopt langs. We groeten elkaar.
-Dag hond, dag mijnheer.
Hoe heet uw hond?
—Joy.
-Aaah, ik had een vis, die Joy heette
—Oh een vis. De man zegt het met een wat denigrerend toontje.
-Ja, een vis! Hij werd 15 jaar. 15 jaar was hij een huisgenoot.
—‘Nou dahag mevrouw. Fijne dag nog.’ De man kijkt mij meewaardig aan. Waarom?
Waarom doen mensen meewaardig alsof ik niet goed snik ben als ik het heb over vissen die mijn huisgenoten zijn? Of lachen als een slak per abuis wordt doodgetrapt? Of vinden het stoer als ze een slak over de schutting gooien, waarna het in een kapot huisje ligt te sterven? Brr, dat zou je toch zelf ook vreselijk vinden?
Geen respect, maar wel voor een paard, hond of kat? Of meerwaardig over een boom of de groenten die gegeten wordt? Of over mijn tuin? De hele tuin is een tuingenoot voor mij.
Raar? Omdat anderen anders denken en voelen. Soit!
Dag Joy. Ik loop verder en ik schiet vol. Opeens mijn ex missend, mijn overleden dieren. Joy, de 15 jarige zilvervis die overleed op mijn 65 ste verjaard. Na afgelopen Kerst was mijn enige overgebleven vis- een algeneter met de leeftijd van 18 jaar- er slecht aan toe. Mogelijk dat het te druk was geweest in de kamer? (Vissen zijn gevoelig en de mijne luistert naar muziek] Dit deelde ik in een groepsapp maar kreeg te horen dat die en die ‘ ‘hier geen zin in had.’ Dat raakte mij als een dolk. Als mijn algeneter een 18 jarig dolfijn walvis of olifant zou zijn, is het anders? Waarom?
Oké, ik begrijp het nu echt wel. Wat? Eindelijk begrijp ik dat ik wél mijn bezorgdheid en verdriet mag tonen/ schrijven wanneer het slecht gaat met een mens en over een boom of een kat of hond mag ook nog. Maar verder?
Ik houd mijn mond wel.
Maar ... we leven in een land van vrijheid van meningsuiting. Dus ...schrijf en schilder ik. Wat men er wat dan ook van vindt. En ja, ik houd nog steeds van mijn ex echtgenoot. Mag ik alsjeblieft? Hij is een goed mens en een lieve Papa voor de kinderen.
Dag blije Joy hond. Dank dat ik je tegenkwam. Lief zijn voor mijzelf en mijzelf steeds weer accepteren zoals ik ben met een gezonde dosis zelfkriek, doch mijzelf niet meer afbranden. Die tijden zijn voorbij. Ook ik mag bestaan. Ook ik ben een deel van het Geheel. Loyaal zijn aan mijzelf. Trouwzijn aan mijzelf.
Ik wens een ieder een wame😊en een mélodietje in je ❤️.
Fijne Valentijnsdag 🍀💕🍀
Geen opmerkingen:
Een reactie posten