2.66 Toch droom ik verder

De laatste dagen tijd denk ik veel na over vriendelijkheid. Vooral nadat ik een verslag las over een politieagent die in zijn eentje met Oud en Nieuw belaagd werd door relschoppers. 

Afschuwelijk. Te erg. Brandweermannen, Ambulancepersonneel en groepen Politieagenten werden ( en worden?) belaagd. Ik krijg steeds meer de neiging  om de lieden die dat doen per video als een soort moeder op het matje te roepen. Wat zou hun moeder van het gedrag van de relschoppers zeggen? Wat zegt hun eigen geweten hiervan? Maar ja, houd je in Mathil, houd je in, houd je koest. Daar heb je rechters voor.  Daarnet zag ik in de NOS app hoe mannen agenten in Parijs belaagden. Iedereen doet zijn werk. Dus laat hulpverleners hun werk doen. Wees humaan mens. Hm, Mathil, je hebt de illusie dat relschoppers dit lezen? Droom lekker verder.

Ja, ik droom wél verder al maakt dit schrijven waarschijnlijk  geen bal uit. Echter, er staat steeds meer iets in mij op. Nee, ik speel geen bingo zoals sommige mensen mij adviseren te gaan doen. Niets mis met bingo spelen. Echter, ieder mens is verschillend. Ik denk terug aan de tijd dat ik doktersassistente was en dat er bij tijd en wijle zeer intimiderende lieden waren die te keer gingen als halve garen omdat ze vonden 

dat ze te lang moesten wachten op hun beurt. Geen begrip hadden ze voor het feit dat de dokter de tijd voor zijn patiënten 
nam als dat nodig was of dat er soms spoedgevallen waren die 
voor gingen. Een patiënt zijn wil zeggen: geduldig zijn. To be patiënt! In een dokterspraktijk, een ziekenhuis, de wijk of  
ambulancemedewerkers werken geen robotten. We zijn mens en we doen ons best. Zo zie ik dat ook voor de Politie en voor Brandweermannen. Waarom toch die agressie? Ja, de oorzaak zal 
wel in de jeugd liggen van de  onruststokers?

Langzamerhand ben ik blij dat mijn ouders dit niet meer hoeven mee te maken. Zij maakten de Tweede Wereldoorlog mee. De 
meeste van de generatie die -net als ik- vlak na die oorlog werd geboren werd vrede, vriendelijk zijn en respect met de paplepel ingegeven. Als ik meutes mannen zie die- wat de reden ook is- totaal geen respect hebben voor hun medemens werkend bij  Brandweer, Politie, de Zorg of waar dan ook dan bekruipt mij eenzeer unheimisch gevoel van angst maar tevens een vorm van rebelsheid, opstandigheid ( net als die opstandige lieden?)  Laten we het alsjeblieft gezellig houden. Heel gezellig. Alsjeblieft wees vriendelijk. Heb respect voor elkaar want ieder huisje heeft zijn kruisje. 

Besef dat we op een prachtige planeet wonen. Bekijk het van een afstandje. Laten we met zijn allen voor die planeet gaan. Heb respect voor het leven en het leven van komende generaties. Er zijn al zoveel conflicten en oorlogen in de wereld. Kom tot rust. Ga een wandeling maken. In een bos. Zolang er nog bossen zijn.