Gisterenavond ging ik met een zeer dankbaar gevoel slapen. Ochtends om 7 uur opgestaan omdat het water zou worden afgesloten. Pannen en waterkoker gevuld. Volle emmers water ( drinkwater!) naast de toiletten om door te spoelen. Kortom ...helemaal voorbereid op een dag zonder helder, schoon, stromend water. Ik schreef er van de zomer tijdens de droogte ook over maar gisteren was ik het mij weer eens meer dan ooit bewust dat het niet vanzelfsprekend is dat er schoon drinkwater uit de kraan komt waarmee wij zoveel mogen doen. Koken, wassen, schoonmaken, douchen, planten bewateren, zwemmen, varen.
De hele dag had en heb ik er een dankbaar gevoel over, ook naar de mensen toe die water en zeker schoon water mogelijk maken in ieder huis. Echt, we hebben het zo slecht nog niet. Vloeibaar goud wordt het in sommige landen genoemd en dat is het ook. Ik bid dat ieder mens, dier en plant voldoende water heeft. Wat kan een mens toch dankbaar zijn zodat het voelt alsof je hart er bijna uitpuilt van warmte. Water in mij groet water in jou.
Ah, dankbaar ook dat een vriendin van mijn dochter een paar klusjes voor mij kwam doen. Ik durfde te vragen. Ze bracht haar kinderen mee. Ze waren nog nooit bij mij geweest maar voelden zich meteen thuis. Ze doken bij binnenkomst op de plaid waar ik kratjes met speelgoed op had gezet. Speelgoed waarvan ik laatst besloot dat ik het door ging geven want bij mij zouden geen kinderen meer komen. Doch ik kón het nog niet weggeven. Nóg niet. Blij toe dat ik het niet deed. De jongens waren er blij mee. Wat een heerlijkheid is het toch wanneer vooral kinderen zich op hun gemak voelen bij je en blij spelen. Dat vind ik het grootste compliment wat er is. Maar ook geeft het een warm gevoel dat een jonge vrouw die 24 jaar geleden als kind aan huis was in ons gezin nu met haar kinderen bij mij komt. Dankbaar voor de klusjes die ze deed en die ik even niet kan en durf na kortgeleden te zijn gevallen.
24 jaar geleden. Er zit een leven tussen. Zo gek. Het is als gisteren. Alles van mijn leven lijkt als gisteren. Soms is het mij te veel. Toch balanceer ik op de tijdlijn van mijn bestaan met gemak heen en terug van mijn eigen kindertijd via de periode dat de vriendin van mijn dochter met haar zusje vaak bij ons kwamen tot het hier en nu. Bewustzijn kent geen tijd. Wonderlijk.
Zó gezellig was het gisteren. Ook nog voorgelezen. Dan voel ik mij intens vereerd dat ik vertrouwen krijg.
Zelf had ik als kind ook vertrouwen, doch dat werd met de voeten getreden ( niet thuis bij mijn ouders) en om het heel even kort samen te vatten vertrouwen werd beantwoord met gepest waar ik alleen voor stond. Ik hoorde er niet bij. Dat gevoel heb ik soms nog steeds hoewel ik mij wel een deel van het geheel voel. Zo dat heb ik ook eens geschreven.
Misschien vind ik het daarom zo belangrijk dat mensen zich thuis voelen. Ja, ook in Nederland. Je thuis voelen bij elkaar is iets heel kostbaars. En ... super belangrijk: je thuis voelen bij jezelf en om jezelf kunnen lachen. De middenweg vinden om niet aan je gevoel voorbij te gaan en tevens jezelf niet al te serieus te nemen. Opeens lach ik om mijn moeilijkdoenerij die ik trachtte te verwoorden in mijn vorige schrijfsel.
@mijn vader: humor is de smeerolie van het leven leeft steeds meer in mij door. Toch neem ík mijn gevoel serieus. Ja, de middenweg daar gaat het om. Oh jee, opeens herinner ik mij een middenweg. Ik zat voor een van de laatste keren bij mijn vader in de auto op een stuk Périferique rond Parijs. Er was ontzettend veel verkeer. Mijn vader mompelde: ‘het is te druk, even kalmer aan doen.’ En wat deed mijn lieve Pap met fikse glaucoomogen? ( in Frankrijk heb je een rijbewijs voor het leven.) Hij stuurde de auto naar het midden tussen de twee banen waarna hij doodleuk ‘een karretje op de zandweg ‘ zingend de snelheid verminderde en met twee wielen aan een kant van de strepen reed, de andere twee aan de andere kant. Hij was in de negentig en had even geen zin in dat gejakker van de ratrace. Achter ons getoeter van twee lange rijen auto’s. Op een gegeven moment moesten we rechts afslaan en hoppa dat gebeurde met een élan waar jongeren geen kaas van hebben gegeten.
Ja, nu ik ook ouder ben heb ik nog meer dan vroeger geen zin in de ratrace.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten