2.69 Ouderdom en storm

Op de fiets langs het kanaal. De heftige wind, zeg maar storm, zweept het water op. De vrouw fietst. Probeert te fietsen. Ze waait lekker uit na een nacht vol slaapgebrek met denken over de toestand in de wereld waaraan ze hoe hard ze ook piekert geen mallemoer  kan veranderen, al krijgt ze het soms in haar bol dat ze zou wensen enig verschil te kunnen maken. Helaas, pindakaas.  Laten we het simpel houden. Hup op de fiets. Fietsen maar. Hier en nu. 

De wind is niet tegen, maar aan de zijkant en duwt en duwt en duwt. Dan maar lopen. Bewegen is goed voor een gezond brein. Naar haar lichaam luisteren. Haar ouder wordend lichaam dat wél zo gezond en mobiel mogelijk wil blijven. Net als ze denkt: 
dit is te doen,  afwisselend lopen en fietsen, ligt ze whammm op de grond met de fiets bovenop haar. Balen. Ze blijft even liggen. Hoe komt deze val? Ze zag iets niet. Ook balen. Scant haar heupen met haar gedachten. Laten ze heel zijn. Een hond komt even snuffelen en diens bazinnetje helpt haar vervolgens overeind. In haar andere hand steunt de vrouw op haar stok die opgevouwen in haar fietsmandje lag. Oooo, wat een getob. Ze durft niet meer te fietsen. Even nog lopen samen met haar redster.
 Pijn. Dan hoppaaaa ... goed kijken. Hoofd draaien. Hm, haar nek doet ook pijn.

Naar het boodschappencentrum. Cadeautjes kopen, cadeautjes opsturen, brood, doosje bonbons ook als cadeau. ‘Je blijft er vanaf’ spreekt ze zichzelf toe. Mindful eten. Geen gebras meer. Nee, ook niet een bonbon. Nu niet. Vandaag niet.

Het boodschappencentrum gaat over enige tijd verplaatst worden naar het andere eind van het dorp. Dat vindt ze bijna niet te doen, vooral omdat in haar eigen dorp er slechts een bakker en een kapper over zijn. Doch, beter dan niets. En er zijn mensen die het echt slecht hebben. Zij heeft het goed. 

Ja, ze mag WMO vervoer gebruiken. Echter, reisstressje zit al op de reservebank te loeren om met haar mee te gaan. Zucht. Ze mist opeens haar auto, het autorijden. Ze mist haar complete gezichtsveld. Doch dankbaar voor dat wat ze wel nog ziet. Ja!

Thuisgeduwd door de wind heeft ze tóch een  dankbaar gevoel dat het haar gelukt is. Even facebooken. Ze vindt een gedicht. Ik wens je.  Ook ziet ze foto’s van wederom zomaar gekapte bomen. Hoezooo groen klimaatplan? Grrr.  

Ze leest een bericht van Vluchtelingenwerk. Grrr

Haar rechtvaardigheidsgevoel staat op.

‘Kom op, zet je in’ spreekt ze zichzelf toe.

Ik wens je deze planeet  Aarde waar het ecosysteem en een ieder gerespecteerd wordt. Ik wens zoveel. 

Het waait, het stormt. Zij zit nu lekker warm thuis. Vanmorgen was ze van plan om niet onder de mensen te komen. Te vermoeid. Bang voor overprikkeling. Vanavond mag ze van zichzelf vroeg naar bed, pot thee en de kat mee. Lekker met een muziekje aan wat lezen of wellicht een feelgood Netflix film kijken. Ze wenst dat een ieder een warm bed heeft, een dak boven het hoofd en met respect behandeld wordt. Leven en laten leven. 

Hm, toch is het koud in huis. Ze trekt de trui aan die ze tijdens haar nachtdiensten aan had. Powertrui. Dan sluit ze de wereld buiten.

Ik wens je ...